Bjarmi - 01.07.1978, Blaðsíða 7

gjörðir Krists svara nákvæmlega
til misgjörðar Adams og afmá
hana. Synd og dauði náðu til alls
mannkyns vegna falls Adams, en
eins stafar réttlæti og líf til allra
manna frá hlýðni Krists.
Koma og tilvist lögmálsins um
stundarsakir (fyrir milligöngu
Móse) hefur aðeins stuðlað að því
að auka á dýrð náðarinnar með því
að auka syndina, 5,12—21.
Gildi skírnarinnar
En hefur lögmálið þá ekki aðra
merkingu? Kristið líf, — verður
það ekki einungis syndalíf, ef lög-
málinu er sleppt?
Gyðingar héldu þessu fram.
Fagnaðarerindið um hina frjálsu
náð hlaut að auka syndina.
En Páll vísar þessu hiklaust á
bug.
Kristinn maður er skírður. í
skírninni á hann allt aðra vörn við
syndinni en í lögmálinu. Séu menn
skírðir til dauða Krists, skulu þeir
líka rísa upp með Kristi til nýs
lífs, 6,1—11. Vegna náðarinnar eru
þeir leystir frá ofurvaldi syndar-
innar og hafa skuldbundið sig til
þjónustu í þágu réttlætisins, 6,12
—21. Þeir hafa verið leystir frá lög-
málinu vegna samfélags síns við
Krist til þess að þjóna Guði i nýj-
ung andans, en ekki í fyrnsku bók-
stafsins, þ.e. lögmálsins, 7,1—6.
Kraftur helgunarinnar
Lögmálið getur hvort sem er
ekki veitt neinum manni hjálp. Það
vekur aðeins syndina til lífs og
veldur mönnum óhamingju, 7,7—13.
Þetta er að vísu ekki sök lögmáls-
ins, heldur syndarinnar: Svo lengi
sem maðurinn er holdlegur (án
trúar á Krist), getur lögmálið að-
eins valdið spennu milli hins innra
manns hans, sem vill hið góða, og
lima hans (eðlis hans), sem þjóna
syndinni, 7,14—25.
Ekkert getur hjálpað kristnum
manni við þessari spennu nema
kraftur heilags anda. Andi Krists
er upphaf og endir helgunarinnar.
Hann er trygging barnaréttarins
hjá Guði og einnig hinnar endan-
legu frelsunar líkama mannsins, —
þrátt fvrir allar þrautir og þreng-
ingar, 8,1—30.
Þess vegna getum vér sagt fagn-
andi: ,,Ef Guð er með oss, hver er
þá á móti oss?“ 8,31—39.
Er ísrael útskúfað?
I þessari stórkostlegu „hljóm-
kviðu“ postulans kveður við þung-
an, angurværan tón. Það er hlut-
skipti ísraelsmanna. Hví er fagn-
aðarerindið farið til heiðingjanna?
Hefur Guð hafnað útvöldum lýð
sínum? 9,1—5.
Nei, svo er ekki. Fyrirheit Guðs
eiga ekki við ísraelsmenn að hold-
inu, heldur hinn andlega ísrael,
þá, sem trúa. Gyðingar eiga enga
kröfu á hendur Guði, hvorki vegna
ætternis síns né verka. Náð hans
er algjörlega ókeypis. Guð hefur
fullkominn rétt til þess að útvelja
og hafna, 9,6—29.
Þó er Guð ekki duttlungafuTlur
í náð sinni.Hann hefur bundið náð-
ina við trú manna á Krist. Illu
heilli hefur Israel sjálfur unnið til
útskúfunar með vantrú sinni, 9,30
-10,21.
Meðal ísraelsmanna eru þó eftir
heilagar leifar. í dásamlegri vizku
sinni mun Guð að lokum finna vegi
og ráð til þess að leiða einnig
ísrael sem þjóð til trúarinnar
á frelsara sinn, 11,1—36.
Með þessum hugleiðingum lýkur
Páll framsetningu sinni í miskunn
og mildi Guðs.
Þökkum Drottni í verki
Þá snýr postulinn sér að áminn-
ingunum. Veitum því athygli, að
þær koma á eftir útlistun fagn-
aðarerindisins. Hvatningin til að
lifa Guði er umfram allt fólgin í
fagnaðarerindinu sjálfu. óumræði-
legri likn Guðs í syni hans, Jesú
Kristi.
Allt líf kristins manns skal vera
hakkarfórn fyrir kærleika Drott-
ins. 12,1—2. Hún kemur fram í því,
að kristinn maður notar náðar-
gáfurnar frá Drottni í allri auð-
mýkt, 12.3—8. sýnir öllum elsku,
jafnvel óvinum, 12,9—21, hlýðir
yfirvöldum, sem eru þjónar Guðs,
13,1—7, og veitir hverium manni
það, sem honum ber, í kærleika,
13,8—10. Hann vandar alla breytni
sína og framgengur í ljósinu,
13,11-14.
Postulinn víkur síðan að afstöðu
þeirra, sem eru sterkir í trúnni,
til hinna. sem eru trúarveikir. Hann
hvetur hina fyrrnefndu til að af-
neita sjálfum sér, þó að þeir séu
frjálsir. Trúarveikir lærisveinar
mega hins vegar ekki dæma aðra
hart, 14,1—22. Þarna var meðal
annars um að ræða erfiðleika í
Skattfrjáls auÖœfi
Fulltrúi frá skattayfirvöldunum
kom til prestsins til þess aö aöstoöa
liann viö framtaliö, svo aö úr því
yröi skorið, hve mikinn skatt hon-
um bœri að borga.
„Þá skuliö þér gera grein eign-
um yöar,“ mælti fulltrúinn.
„Já, ég er í rauninni vellauöug-
ur maöur,“ sagöi presturinn. ,,Ég
skal nú telja fram þaö helzta:
1) Ég á eilíft líf (Jóh. 3,16).
2) Ég á bústaö á himnum (Jóli.
U,2).
3) Ég á friö, sem er œðri öllum
skilningi (Fil. li(1).
1)) Ég á óumrœöilega gleöi (1.
Pét. 1,8).
5) Ég á hlutdeild í guödómlegum
kœrleika, sem aldrei bregzt
(1. Kor. 13,8).
6) Ég á trúfasta eiginkonu (Orös-
kv. 13,10).
7) Ég á heilbrigð, glöö börn (2.
Mós. 20,12).
8) Ég á sanna, trygga vini (Orös-
kv. 18,24).
9) Ég get sungiö Guöi lof á nótt-
unni (Sálm. 42,8).
10) Ég á kórónu lífsins (Jak.
1,12).“
Skattafulltrúinn lokaöi bók sinni
og mœlti: „Þér eruö sannarlega rík-
ur maöur, en þessi auöur yöar
veröur ekki skattlagöur.“
sambúð kristinna manna, sem
höfðu verið heiðingjar, og krist-
inna Gyöinga. Hann hvetur þá til
eindrægni, 15,1—13.
Loks liggur við, að Páll biðjist
afsökunar á bréfi sínu, enda hefur
hann verið djarfmáll með köflum.
En hann bendir á köllun sína og
starf sem postula heiðingja, 15,14
—21. Hann segir Rómverjum frá
ferðaáætlunum sínum og óskar
eftir fyrirbæn þeirra, að ferð hans
megi heppnast, 15,22—33.
Þó að postulinn hafi ekki komið
til Rómar, sýnir lokakapítuli bréfs-
ins, 16,1—24, að hann hefur haft
margvísleg tengsl við söfnuðinn
þar. Eru hinar mörgu kveðjur vís-
bending um þetta. Hann biður þeim
öllum allrar náðar Guðs og lýkur
máli sínu með lofgjörð um Guð,
cem hefur opinberað fagnaðarboð-
skapinn öllum þjóðum til sálu-
hjálpar, 16,25—27. (Frh. bls. 8).
7