Bjarmi - 01.07.1978, Blaðsíða 10

,Vísa mér veg þinn, Drottinn"
EG AKALLAÐI
MARÍU MEY
Ég stóð við borð yfirhjúkrunar-
konunnar á stóru sjúkrahúsi í
New York. Mér leið illa í nýja
„reynslubúningi" mínum og fannst
ég vera eins og illa gerður hlut-
ur. Rödd verkstjóra míns, þegar
hún gaf mér fyrirmæli um hátt-
semi og aðferðir í hjúkruninni, var
full óþolinmæði:
„Þér eigið að sinna fimm sjúkl-
ingum fram að hádegi. Þegar ung-
frú Kings var á deildinni hér síð-
ast, fór vel á með henni og þess-
um sjúklingum. Reynið því að
ljúka yður af eigi síðar en klukk-
an hálf ellefu. Komið þá til mín
til að fá frekari fyrirmæii. -Þér
eigið að sjá um nokkrar meðferðir.
Ef þér ætlið að ná bekkjarsystrum
yðar, verðiö þér að Ijúka af að
taka þvagprufur eins og yður ber.
Látið nú hendur standa fram úr
ermum.“
Ávítunartónninn í orðum henn-
ar hafði truflandi áhrif á mig. En
ég hófst handa við að finna þvotta-
skálar, sápu og vínanda. Síðan fór
ég að þvo sjúklingum og búa um
rúm, og ég reyndi að eyða hrell-
ingum morgunsins með því að
tala.
„Þú verður að læra að una þér
vel í starfinu,“ sagði ég við sjálfa
mig. „Þú verður að læra að vinna
verkin."
En hvatningarnar dugðu ekki til.
Bekkjarsystur mínar luku skyldu-
verkum sínum með leikni og gleði,
en hiá mér og sjúklingum mínum
fór allt meira og minna úr skorð-
um. Millilökin lágu ekki eins þétt
við dýnuna og vera bar, og horn-
in, sem við áttum að brjóta á lök-
in, litu út eins og hundur hefði
togað í þau.
Sjúklingarnir, sem ég átti að
nudda með vínanda, skræktu, af
því að ég gleymdi alltaf að hita
ískaldan vínandann. Ég óskaði
þess, að ég þyrfti ekki að vera á
þessari spítaladeild, en ég átti ekki
annarra kosta völ. Ég var fátæk,
svo að hjúkrunarnám virtist vera
eina æskilega leiðin til þess að
hljóta menntun og byrjun í áttina
til æðra skólastigs.
Þennan morgun lét ég í fyrsta
sinn undan þeim kvíða, að ég gæti
ekki lært hjúkrun og að ég yrði
beðin að hætta námi. Ég sá í hug-
anum, hvernig mér yrði „varpað
á dyr“, ég kæmi heim og bæjar-
búar bentu háðslega á námsgarp-
inn, sem hefði mistekizt í stóru
borginni.
Þegar óttinn gagntók mig þann-
ig i fyrsta sinn, gerði ég mér ljóst,
að ég þarfnaðist styrkrar trúar.
Ég var að verða 17 ára og lá við
örvæntingu. Ég fór að leita Guðs,
sem gæti hjálpað mér.
Jane, bekkjarsystir mín, var tal-
in stefna að því að verða nunna.
Hún varð fyrsta hjálparhella min.
Hún var einhver yndislegasta
stúlkan, sem ég hafði kynnzt. Þeg-
ar ég sagði henni frá kvíða mín-
um og vonum, fór hún með mig í
rómversk-kaþólsku kirkjuna þar
skammt frá.
Glæsibragurinn í kirkjunni hafði
djúp áhrif á mig. í kórnum á bak
við altarið var skúti úr steini,
eftirlíking hellisins í Lourdes i
Frakklandi, en mælt er að þar hafi
móðir Jesú birzt stúlku, Berna-
dettu að nafni. árið 1858. Stytta
af „meynni frá Lourdes“ í fullri
líkamsstærð gnæfði hátt í vegg-
skoti i klettinum. í hrifningu
minni fannst mér næstum því ég
sjá svip „himnadrottningarinnar"
fyrir augum mér.
„Viltu taka þátt í helgistund til
þess að sjá, hvernig hún fer fram?“
spurði Jane. Hún sagði mér, að í
þessari kirkju væru látlausar helgi-
stundir meynni til heiðurs og að
kaþólskt fólk, sem tæki þátt í svo
mörgum helgistundum og kæmi í
pílagrímsferðir til hellisins, yrði
sérstakrar náðar og hylli aðnjót-
andi af hálfu Maríu.
Hún rétti mér litla, bláa bók.
Það var bænabók, sem nota skyldi
við þessa athöfn. Áður en varði,
var ég farin að sækja helgistund-
irnar.
Við kirkjudyr settum við á okk-
ur höfuðklúta með mikilli lotn-
ingu og signdum okkur með vígðu
vatni. Síðan beindum við sjónum
okkar til Maríu og gengum með
knébeygjum til sæta okkar. Þar
krupum við, signdum okkur á ný
og tókum að þukla á talnaböndun-
um. Hinn góði hljómburður og
fegurð kirkjunnar stuðluðu að því,
að það var hrífandi að syngja
„Lourdes-sálminn". Þrisvar sinnum
tónaði presturinn:
„Ó. María, getin án syndar“, og
í hvert skipti svöruðum við áköf:
„Bið fyrir oss, hjá þér höfum vér
leitað athvarfs.“
Um það bil, sem ég fór að ving-
ast við Jane, höfðu tveir eldri nem-
ar komið að máli við nokkrar af
okkur, sem vorum að byrja. „Viljið
þið koma með okkur á samkomu
hjá kristilegu stúdentahreyfing-
unni, Inter-Varsity?“
„Inter-Varsity? Hvað er það
nú?“ spurði ég.
„Það er samkoma í kapellu há-
skólans," svöruðu þær, „þar sem
piltar og stúlkur, sem elska Jesúm
Krist, eiga samfélag saman."
„Elska Jesúm Krist? Samfélag?"
Mér fannst þetta allt fremur bros-
legt. Ein vinkona mín tók eftir
öðru orði: „Piltar?“ sagði hún. „Úr
háskólanum?“
Þær eldri kinkuðu kolli.
„Förum, stelpur," sagði ég við
vinkonur mínar.
Á fyrstu samkomunni hitti ég
Jim, starfandi mann í stúdenta-
hreyfingunni, og það nægði til
þess, að lítill hjúkrunarnemi yrði
svolítið rjóðari í kinnum. Ekki það
eitt: Hann var kurteis og hæversk-
ur — ákaflega ólíkur öðrum nem-
endum á svipuðu skólastigi. Þó að
hann kæmist að því fljótlega, að
ég væri ekki „ein af þeim trúuðu“,
sleppti hann mér ekki, eins og
hann hefði brennt sig, heldur var
áfram vinur minn.
10