Bjarmi - 01.03.1988, Blaðsíða 8

Pétur og Jóhannes hlupu út að gröf Jcsú þegar þau tíðindi bár-
ust að hún væri tóm.
Varðmönnunum var mútað. Höfðu
þeir hugsanlega sofnað á verðinum -
allir sem einn? Hafi þeir vakað, hverj-
ir komust þá framhjá þeim, veltu
þungum steini burt, vöfðu líkblæjurn-
ar af, brutu þær m.a.s. saman? Dæmið
gengur alls ekki upp.
Ránshugmyndirnar verða enn fjar-
stæðukenndari út frá sálfræðilegu
sjónarmiði. Hvers konar menn eru
það, sem geta prédikað það, sem þeir
vita fyrirfram að er lygi, farið þess
vegna í fangelsi, þolað ofsóknir og
misþyrmingar, jafnvel líflát fyrir
þennan boðskap? Sú staðreynd blasir
við sögulega sönnuð um postulana.
En þeim var alvara. Hræsnarar og
píslarvottar eru aldrei sama mann-
gerðin.
Ýmsar getgátur hafa komið upp
varðandi hina tómu gröf, flestar ekki
trúverðugar. Nefna má þá hugmynd
að lærisveinarnir, bæði konurnar, sem
fyrst komu að gröfinni, og aðrir, hafi
farið grafavillt. Gegn þessu má benda
á, að komin var sólarupprás þegar
konurnar voru þarna. Sumar þeirra
voru nærstaddar þegar Jesús var Iagð-
ur í gröf. Naumast hefði María Magda-
lena endurtekið sömu skyssuna í
morgunsólskini stundu síðar. Þessar
konur voru varla heldur miður sín af
sorg, þær voru komnar ráðnum huga
og til að framkvæma ákveðið verk.
Erfitt er að hugsa sér, að Pétur og
Jóhannes hefðu látið villast, hvað þá
þeir Nikódemus og Jósef ráðherra
sem átti grafstæðið og það í sínum eig-
in garði.
Sumir hafa skrifað um að Jesús hafi
ekki dáið raunverulega, aðeins fallið í
dásvefn en síðan raknað við, brotist út
úr kaldri klettagröf, eftir 36 klukku-
stunda legu þar næringarlaus, birst
mönnum, talað og sannfært þá, sent
þá út í heiminn - og horfið síðan með
öllu.
Hér þarf ekki mörg orð um, svo lít-
ið virðast höfundar slíkra hugaróra
þekkja rómverska húðstrýkingu,
dauða á krossi og aðrar pínslir, áhrif
blóðmissis og kulda eða viðnámsmörk
mannslíkamans.
Engin haldbær rök standa undir
slíkum „útskýringum". Kristin kirkja
er grundvölluð á upprisunni. Engin
önnur skýring er til á hinni tómu gröf.
Enginn sögulegur fótur fyrir annarri
skýringu en þessi að Guð reisti Krist
upp frá dauðum.
Líkklæðin sönnun
En stundum hafa menn velt fyrir
sér, hvað þeir félagarnir, Pétur og
Jóhannes, sáu svo að þeir trúðu þegar
þeir litu inn í gröfina sem var tóm. Frá
þessu er greint í 20. kapítula Jóhann-
esarguðspjalls. Hvað var svo athyglis-
vert við línblæjurnar í gröfinni að
unnt var að segja: „Hann sá og trúði“?
Þeir sáu ekki Jesú, heldur aðeins
líkklæðin óhreyfð á sínum stað. Þessu
er nokkuð vandlega lýst í frásögninni
en hefur orðið hvöt til að athuga nánar
orðalagið í Jóh. 19, 40 þar sem sagt er
frá greftrun Jesú, hvernig líkami hans
er sveipaður línblæjum með ilmjurt-
um, „eins og Gyðingar búa lík til greftr-
unar“.
Línblæjurnar voru vafðar um lík-
amann, ilmjurtir lagðar inn í vafning-
ana u.þ.b. 100 pund, segir guðspjall-
ið. Um höfuðið var vafinn sveitadúk-
ur en ekki um hálsinn.
Allt bendir því til, að þeir félagarnir
hafi séð línklæðin óhreyfð að öðru
leyti en því að þau hafa lagst saman
undan þunga ilmjurtanna. Sveitadúk-
urinn „samanvafinn á öðrum stað“
táknar þá bilið milli hans og líndúka-
vafninganna. M.ö.o. verður ekki séð
að hróflað hafi verið við líkklæðunum
en líkami Jesú er horfinn. Þetta verð-
ur þeim Pétri og Jóhannesi vitnisburð-
ur um upprisu Jesú.
Seinna birtist Drottinn, minnst tíu
sinnum, vísast miklu oftar þótt við
eigum það ekki skráð. Um þetta vitna
postular og frumkristni og allt Nýja
testamentið er út frá þeim vitnisburði
ritað.
riýir menn
Stundum hafa trúlaus skrif minnst á
óskhyggju lærisveinanna, spennu,
ofskynjanir o.fl. en þær ágiskanir
stangast á við annað sem vitað er.
Hins vegar er víða minnst á ótta þeirra
og að þeir trúðu alls ekki, þegar Jesús
birtist. Meira að segja á kveðjustund-
inni við kristniboðsskipunina er þeir
veittu honum lotningu, þar segir að
nokkrir efuðust. Þeir voru varfærnir
og tregir til að trúa. Þeir lifðu í heimi
sem þekkti sitthvað til anda en upprisa
var þeim framandi með öllu.
En þetta breyttist. Og það er mesta
„sönnun“ upprisunnar að lærisveinar
Jesú urðu gerbreyttir menn. Engin
önnur skýring er til á þeim fögnuði og
krafti sem fyllti þá. Upp frá því varð
8