Heima er bezt - 01.02.1955, Qupperneq 5

Nr. 2
Heima er bezt
37
mín suður hefði heppnast. Hann
samgladdist mér að vísu, en
sagði að nú væri komið að jól-
um og engin ferð félli austur
fyrr en um nýár. Gat hann
þess, að það væri ekki sæmandi
„stórútgerðarmönnum“ og „at-
hafnamönnum“„ sem nytu álits
og hylli bankans og hefðu þar
„stórviðskipti“„ að sitja þurr-
brjósta með fýlusvip um jólin.
Kvaðst hann vera búinn að gera
samning um „heildsöluverð" á
Heiðrúnardropum til jólanna og
nú væri ekki annað eftir en
sækja „glaðninginn" og borga
hann um leið. Þá var hátt verð
á peningum en lágt verð á á-
fengi. Kvað hann 5 krónur frá
hvorum mundi fara langt með
að hrökkva fyrir „vökvun“ fram
yfir jólin. Um þetta gat ég
ekki neitað honum, þó farareyr-
ir væri af mjög skornum
skammti, og „nestið“ til jól-
anna meira en óþarflega mikið.
Um jólin var ég í boði hjá
frænda mínum, Jóni Stefáns-
syni skósmið, er þá bjó á
Skólavörðustíg 45, og sá ekki
ferðafélaga minn fyrr en á ann-
an í jólum. Voru þá drykkjar-
föngin þrotin. Ferðafélagi
minn átti marga kunningja,
sem voru „þyrstir" eins og hann
komst að orði, en hann var
veitull á drykkinn og kvað hann
ekki sparandi. En úrræði og
dugnaður virtist hvorutveggja
óþrjótandi. Hann afsakaði, að
allt „nestið“ var búið, en bað mig
að koma með sér og þiggja hjá
sér „morgunbitter“. Mig furðaði
á því, hve öruggur hann var um
það að geta veitt þetta, þar sem
allar búðir og veitingastaðir var
lokað. Ég fór því með honum
og var talsvert forvitinn. Hann
fór með mig ýmsar krókaleiðir
um húsagarða og að bakdyrum á
einhverju húsi, sem ég þekkti
ekki. Þar gekk hann inn án þess
að berja að dyrum og fékk þar
það, sem hann bað um.
Þessi bankalánsferð mín end-
aði nokkuð einkennilega og ætla
ég því að drepa á það, sem fyrir
mig kom á heimleiðinni.
Að kvöldi 31. desember fórum
við um borð í þá „botnóttu"
(Botníu). Þetta var rétt fyrir kl.
12_um kvöldið. Ferðafélagi minn
var kátur og reifur eins og hann
var vanur og hafði með dugnaði
sínum annast um allt, er laut að
undirbúningi ferðarinnar og út-
vegaði okkur flutning út í skipið.
Þegar um borð kom, var þar ein-
kennilegt um að litast. Þar virt-
ust flestir blindfullir, bæði far-
þegar og skipshöfnin. Brytinn
og þjónarnir voru „dauðir“ og
engin leið að fá þar neina hress-
ingu. Þeir höfðu verið að fagna
hinu nýja ári, árinu 1907. Ferða-
félaga mínum þóttu þetta óvið-
kunnanlegar móttökur, þar sem
ekki væri kominn tími til að
hátta, en hinsvegar ómögulegt
að fá neitt til að viðhalda léttu
skapi. Ég sagði honum þá, að ég
mundi fara að sofa. Hann hélt, að
hann mundi láta það vera. Hann
kvaðst verða að reka nefið glað-
vakandi og hálfur í nýja árið og
ráð mundi hann kunna til þess.
Ég spurði hann hvaða ráð það
væru. Hann sagði, að þau ráð
væru ofur einföld. Það væri tals-
verður hávaði í hásetaklefanum
og þangað ætlaði hann í heim-
sókn. Kvaðst hann mundi kynna
sig sem stéttarfélaga og fóst-
bróður hásetanna og kvarta um
það, að engin hressing fengist
um borð. Um ávöxtinn af þeirri
kynningu kvaðst hann ekki efast.
Hann hvarf, en ég fór að sofa.
Ferðin austur gekk vel og án
allra tíðinda, þar til við komum
til Seyðisfjarðar. Snjór var þá
mikill á jörðu og illkleift að fara
yfir fjöll og heiðar sakir snjó-
þyngsla. En fyrir okkur farþeg-
unum lá ekkert annað en að fara
fótgangandi og skíðalausir frá
Seyðisfirði til Eskifjarðar.annað-
hvort með fjörðum, yfir 3 fjall-
vegi, eða yfir tvær heiðar, Fjarð-
arheiði og Eskifjarðarheiði, sem
var lengri leið. Hvorugur kostur-
inn var góður og hraus okkur
hugur við þessu. En þá fréttum
við, að von væri á „Pervi“, litlu
norsku gufuskipi, sem væri á leið
frá Akureyri og ætti að koma við
á Seyðisfirði og Eskifirði. Það
glaðnaði heldur en ekki yfir okk-
ur, og það var hlaupið með þessi
gleðitíðindi á milli farþeganna,
sem þurftu að komast til syðri
fj arðanna. En rétt áður en skipið
kom, mætti ég bæjarfógetanum á
Seyðisfirði á götu, Jóh. Jóhann-
essyni. Tilkynnir hann mér þá,
að sýslumaðurinn í Suður-Múla-
sýslu hafi beðið sig að tilkynna
öllum farþegum, sem ætluðu að
taka sér far með „Pervi“, að þeir
yrðu settir í sóttkví, er þeir kæmu
í land af skipinu, vegna skar-
latssóttar, sem gengi á Akureyri,
en þar hafði skipshöfnin á
„Pervi“ haft samband við land.
Nú syrti að. Gleðin um þægilega
og fljóta heimferð gufaði upp á
einu augnabliki. Þá var nú gripið
til götufundar meðal farþeganna.
Margt var talað eins og venjan
er á öllum fundum, og sitt sýnd-
ist hverjum. Hitt var aftur á
móti sameiginlegt með öllum
fundarmönnum, að vera hræddir
við langa sóttkví og ferð á landi
í botnlausri ófærð vegna snjó-
þyngsla. Ég lagði lítið til þessara
mála á götufundunum, en hinir
fundarmennirnir vildu fyrir
hvern mun vita um álit mitt. Ég
sagði þeim þá, að þeir yrðu að
bíða eftir ákvörðun minni, þar til
ég hafði talað við norska skip-
stjórann á „Pervi“, en skipið
væri nú að koma inn fjörðinn.
Skipið lagðist við bryggju.
Öllum var bannað að fara um
borð. Ég var kominn á bryggjuna
á undan vörðunum og stóð neðst
á henni. Þegar þeir komu, vildu
þeir sýna vald sitt og skipuðu
mér að fjarlægja mig. Ég sagði,
að þeim kæmi þetta ekkert við,
því ég mundi fara með skipinu,
en þyrfti aðeins að tala við skip-
stjórann, sem stæði þarna í
brúnni. Þeir hikuðu við þessa á-
kveðnu andstöðu. Hik þeirra not-
aði ég strax, ávarpaði skipstjóra
og spurði hann, hvort pappírar
hans væru ekki hreinir, hvort
hann gæti ekki tekið á móti far-
þegum vegna skarlatssóttar.
Hann hló og sagði að sínir papp-
írar væru alveg hreinir og engin
kvöð hefði verið lögð á skipið á
Akureyri vegna skarlatssóttar
eða neinna annara veikinda. Þess
vegna gæti hver farþegi komið
um borð til sin sem vildi. Þá á-
kvað ég strax að fara með skipinu
og eiga á hættu, hvernig skipað-
ist um sóttkvína, er til Eskifjarð-
ar kæmi. Ég fór því strax að
sækja farangur minn og gekk um
borð í skipið og rétt á eftir komu
flestir hinna farþeganna, að
undanteknum tveimur, er ekki
vildu óhlýðnast valdboði sýslu-
mannsins (annar var lögfræð-