Heima er bezt - 01.02.1957, Blaðsíða 8

Heima er bezt - 01.02.1957, Blaðsíða 8
Merv Lincoln, Ástralíu (157), hleypur fremstur í nœstsiöustu beygjunni í 1500 m hlaupinu, en er farinn að preytast og hópurinn er að fara fram úr honum með Brian Hewson, Eng- landi (162), Klaus Richtzenhain, Þýzkal. (154), og John Landy Astraliu (lengst til vinstri) í for.ustunni. Neville Scott, Nýja- Sjál., sést milli peirra Lincolns og Hewsons, lan Boyd, Engl., er að mestu i hvarfi bak við Lincoln, Murray Halberg, Nýja- Sjál., er nr 166, Ron Delany, Irlandi (sigurvegarinn), sést á milli Lincolns og Halbergs, Laszlo Tabor, Ungverjal., er á eftir Halberg, og Gunnar Nielsen, Danmörku, er hcegra megin við hann. eins og áður segir, sé ekki aðalatriði leikanna, þykir það jafnan mikið keppikefli, ekki sízt fyrir smáþjóðir, að hljóta slíkan heiður. Þegar núverandi Ólympíunefnd var skipuð, vorið 1954, munu flestir, sem sæti tóku í henni, hafa búizt við að þátttaka íslendinga að þessu sinni myndi ein- skorðast við þátttöku í vetrarleikunum, sem haldast áttu í Cortina á Ítalíu. Vegna hinnar miklu fjarlægðar, bjuggust víst fæstir nefndarmanna við, að hægt yrði að senda keppendur á sumarleikina, alla leið til Astra- líu. Samt fór það svo, að Ólympíunefndin samþykkti snemma á síðastl. sumri, að senda þátttakendur á Mel- bourneleikina, að því tilskildu, að einhverjir íþrótta- menn yrðu hæfir til keppni. Lágmarksskilyrði höfðu verið sett af nágrannaþjóðunum fyrir því að koma til greina, og voru samskonar eða mjög svipuð lágmarks- skilyrði sett hér á landi. Náðu þrír menn þessum lág- marksskilyrðum, en Ólympíunefnd hafði ekki fé til að senda nema þrjá menn, og kaus heldur að senda tvo keppendur og fararstjóra, heldur en þrjá keppendur án fararstjóra, þar sem slíkt braut í bág við venjur og siði Ólympíuleikanna og nefndin ekki átti neinn full- trúa með í förinni, ef seinni kosturinn var tekinn. Voru því tveir valdir, sem líklegastir 'þóttu til árangurs í hinni hörðu keppni, en Ólympíunefnd skipaði mig sem fararstjóra leiðangursins. Eins og kunnugt er, voru það þeir Hilmar Þorbjörnsson og Vilhjálmur Einarsson, sem völdust til keppninnar, en Valbjörn Þorláksson var þriðji íþróttamaðurinn, sem kom ti! greina, en varð að sitja heima að þessu sinni. Vegna hins óheppilega árstíma til útiæfinga hér á landi, voru þeir Hilmar og Vilhjálmur sendir til Sví- þjóðar til æfinga síðasta hálfa mánuðinn, áður en lagt yrði upp í hina löngu, sameiginlegu för allra Norður- landa þjóðanna til Melbourne, fóru þeir til Stokk- hólms 20. okt. Ólympíunefnd Svíþjóðar hafði góðfús- lega lofað Ólympíunefnd Islands að láta þessa kepp- endur okkar njóta sömu æfingaskilyrða og Ólympíu- keppendur Svía, og dvöldu þeir á Bosön, æfingaheimili sænska íþróttasambandsins, við ágæt skilyrði, til 6. nóvember. Ég hafði ætlað mér að fara utan þann 4. nóv. og hitta þá Hilmar og Vilhjálm í Stokkhólmi þann 6., en vegna óvenju slæmra flugskilyrða komst ég ekki af stað fyrr en að morgni 7. nóv., en kl. 6 morguninn eftir átti flugvélin, sem flutti okkur til Melbourne, að fara frá Stokkhólmi. Engin bein flugferð var héðan til Stokkhólms; varð ég því að taka flugferð til Kaup- mannahafnar, og svo aðra flugvél til Stokkhólms. Mun- aði svo mjóu þarna, að ég kom til Kaupmannahafnar kl. 7,15 e. h., en flugvélin til Stokkhólms fór kl. 8, og hafði þó seinkað um nærri hálftíma af einhverjum or- sökum. Ég var því kominn á fund þeirra Hilmars og Vilhjálms kl. rösldega 10 um kvöldið. Var okkur sagt, að við yrðum vaktir kl. 4 morguninn eftir. Morguninn eftir vorum við komnir út á Bromma flugvöll kl. 5, ásamt öðrum fulltrúum Norðurlandanna, sem fara áttu með þessari flugvél til jVIelboume. Hét flugdreki þessi „Guttorm Viking“ og var ein hinna stærstu flugvéla SAS-flugfélagsins — tók 74 farþega, flaug með 500—600 km hraða, tók 5600 gallon af benzíni í geyma, sem voru í vængjunum og vó um 74 smálestir fullhlaðin. Var hverri þjóð skipað til sætis út af fyrir sig; fremstir voru Danir og Norðmenn, þá Svíar og íslendingar, en Finnar í aftasta skilrúmi vélarinnar. Ég var nú orðinn svo vanur fluginu, eftir að hafa verið allan daginn áður á flugi, að ég tók því fremur með tilhlökkun en kvíða, þótt við ættum brátt að leggja upp í lengsta og hættulegasta áfanga leiðarinnar, sem mér hafði þó ekki hugnazt vel að áður. Klukkan 12 mín. yfir 6 hóf flugvélin sig á loft, til styzta „hopps“ ferðar- innar, Luleá í Norður-Svíþjóð. Þar skyldu benzín- geymar vélarinnar fylltir fyrir hið langa flug þvert yfir Pólarhafið. Þessa leið var flogið ofan svo sam- felldrar skýjahulu, að ekkert sást niður, alla leið. í Luleá var okkur vel fagnað og öllum boðið til árdegisverðar (Smörgásbord) af foringjum setuliðsins í borginni — þarna er setuliðsstöð landamæraherliðs — í snyrtilegu samkomuhúsi nokkuð frá flugvellinum. Var þama rík- 52 Heima er bezt

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.