Heima er bezt - 01.02.1957, Blaðsíða 38

91) Þessi leyndardómsfulli útlendingur
er sem sagt „höfuðpaurinn". Jónas og
félagi hans hafa þá verið annarra hand-
bendi. F.f til vill erlendra njósnara! —
■Skjálfandi af hugaræsingi læðist ég heim
að húsinu.
92) Ég finn rilu á glugganum og sé þá
alla inni, forsprakkann sjálfan og báða
drengina. Mér tekst að heyra, hvað þeir
segja. „Höfuðpaurinn" er ævareiður og
eys hann skömmunum yfir hjálparmenn
sína.
93) „Þið segið, að teikningarnar séu
horfnar! Og þið ætlizt til, að ég trúi því.
Nei, þið leikið ekki svo glatt á mig. Ef
þið komið ekki með þær undir eins, skal
ég vísa lögreglunni á ykkur! Og hana
nú!“ segir hann.
94) Nú heyri ég, að Jónas fullyrðir, að
annað hvort Stína eða bannsettur ný-
komni strákurinn hafi vafalaust verið
að verki. Auðvitað er það ég, sem hann
á við. Eg bíð ekki boðanna, en hleyp í
spretti heimleiðis.
95) Ég fer beina leið til Stínu, sem er
ennþá á fótum. Ég segi henni, hvers ég
hef orðið vísari. — Hún náfölnar af
hræðslu, þegar hún heyrirþað, að Jónas
gruni hana, og segir, að hún þori ekki
að vera lengur í húsinu.
96) „Við verðum að fara héðan," segir
hún snöktandi. „Jónas mun gera okkur
lífið óbærilegt. Við skulum flýja, Óli!
Segðu, að þú ætlir að koma með mér!“
Ég hikaði ekki lengi. „Já, við skulum
flýja!“
Rtmw

'. ■ "
•i

97) Við tökum nú í skyndi saman það
litla, sem við eigum, og leggjum síðan
land undir fót. Við erum svo hrædd um,
að við mætum einhverjum, að við þorum
ekki að fara eftir veginum.
98) í dögun erum við komin nokkrar
mílur frá húsinu. Við erum úrvinda a£
þreytu og skyggnumst eftir stað, þar
sem við getum hvílt okkur. Við finnum
ágætan samastað í hlöðu nokkurri.
99) Við leggjumst í heyið og sofnum
strax. Ég veit ekki, hve lengi við höfum
sofið, er við skyndilega hrökkvum upp
við ruddalega rödd. Við sprettum upp.
„Höfuðpaurinn“ stendur fyrir framan
okkur og brennur eldur úr augum hans.
82 Heima er bezt