Heima er bezt - 01.02.1957, Side 9

Selning Ólympíuleikanna i Melbourne 1956. A enda hlaupabrautarinnar sést hlauparinn með Ólympíueldinn.
mannlega framreitt, en menn voru nýbúnir að neyta
árbíts í flugvélinni, svo að matnum voru ekki gerð
eins góð skil og tilefni var til. Þarna voru nokkrir
blaðamenn frá dagblöðum borgarinnar. Tóku þeir okk-
ur tali, og er þeir komust að því að Ólympíukepp-
endur íslands voru þarna, tóku þeir nokkrar ljósmynd-
ir af okkur, sem líklega hafa birzt í dagblöðum Luleá-
borgar. En sjálfsagt hefur engum þeirra komið til hug-
ar, að í þessum litla hóp væri einn þeirra fáu Norður-
landabúa, sem fyrir ætti að liggja að vinna eitt glæsi-
legasta afrek Norðurlandabúa á Ólympuleikunum.
Viðstaða í Luleá var rúmlega klukkustund, og fórum
við þaðan klukkan 9,15 f. h. Nú tók við lengsti áfangi
ferðarinnar, til Anchorage í Alaska. Á leiðinni bar það
helzt til tíðinda, að við höfðum hausavíxl á birtu og
dimmu — fengum nótt um miðjan dag og morgun að
kvöldi dags — eftir sænskum tíma. Mestan hluta leiðar-
innar sást ekkert niður til jarðar, ýmist fyrir skýja-
þykkni undir okkur eða myrkri. Þó sást til hæstu fjalla,
er við fórum yfir Svalbarða, um hádegisbilið eða dálítið
síðar. Þá var tekið að rökkva, en aldimmt var orðið
um klukkan tvö. Næst heimskautinu fórum við — í
100 km fjarlægð — kl. 4,15, var þá 39 st. frost. Flughæð
var um 6 þús. m. — Inni í vélinni var hlýtt og bjart,
og fólk skemmti sér við samtal, lestur og ýmiskonar
spil. Við Vilhjálmur spiluðum „koju-l’hombre“ þarna.
Heima er bezt 53