Heima er bezt - 01.02.1957, Qupperneq 33

en hún var svo hrædd við refsinguna, að hún hefði ját-
að hverju, sem Jenný hefði stungið upp á, ef það gæti
bjargað hennar ágæta mannorði.
„Allt í lagi,“ sagði Jenný glaðlega. „Komdu nú.“ —
Og Jenný, sjálfur sökudólgurinn, gekk á undan, kjark-
mikil og hugrökk, en á eftir henni kom sjálft „engil-
barnið“ skjálfandi frá hvirfli til ilja.
Úti á ganginum var hópur af stúlkum að masa sam-
an. Þær mynduðu hring um eina bekkjarsystur, einka-
dóttur ríks kaupmanns. Hún hét Klara Berends. í þess-
um hópi voru þær systur, Nanna og Lilja.
„Hæ, Jóhanna, Jenný! Hafið þið heyrt það? Faðir
Klöru ætlar að stofna til dansleiks í tilefni af silfur-
brúðkaupi þeirra hjóna. Það er aðeins fyrir fullorðna,
en við verðum þó boðnar 6 stúlkur úr okkar bekk. Þar
á meðal þið báðar. — Hvernig lízt ykkur á? Þetta verð-
ur eftir hálfan mánuð. Á föstudag verða boðskortin
send út.“
Jóhanna var alls ekki í skapi til að njóta til fulls þess-
ara gleðitíðinda, en þó fór hún strax að hugsa um, hvort
hana klæddi betur ljósrautt eða hvítt í kjól. — En
vesalings Jenný. — Hún þurfti víst ekki að gera sér
glæstar vonir. — Á fimmtudaginn fengju þær einkunnir,
á föstudag átti dansleikurinn að vera. — Þetta vand-
ræðamál með heimadæmið lokaði öllum leiðum fyrir
henni. — Frændi hennar yrði víst ekki í vandræðum með
hegninguna, er hann frétti um dansleikinn. — Þar fengi
hann hæfilega hegningu á sína kæru fósturdóttur. — En
Jenný svaraði Lilju með blíðu brosi. — „En hve þetta
verður gaman. — Komdu nú, Jóhanna.“
Nanna tók innilega í hönd þeirra beggja og bað Guð
að „styðja þær á neyðarinnar tímum“, og litlu síðar
stóðu þær við dyrnar á skrifstofu forstöðukonunnar. —
Skrifstofan var svo þröng, að eins vel hefði mátt kalla
hana holu eða krók. Húsgögnin komust þar ekki fyrir.
Við gulleitt borð stóðu tveir stólar. Annar fyrir for-
stöðukonuna, en hinn fyrir fórnarlambið, sem hún vildi
yfirheyra. Stólarnir stóðu hver við, hliðina á öðrum. —
Óþægilegt fyrir sökunautinn. — Jenný barði að dyrum.
— Ef til vill full harkalega, til að sýna hugrekki sitt. —
Jóhönnu var innanbrjósts eins og hún væri að fara til
tannlæknis. — Það leið aðeins örstutt stund. — „Kom
inna,“ var sagt fyrir innan. — Jóhanna tók upp vasaldút,
sem Nanna hafði lánað henni í stað þess, sem hún reif.
„Farðu á undan,“ sagði hún við Jennýju. Þær gengu inn.
Ungfrú Prior sat við borðið og sneri baki að dyrun-
um leit ekki upp. Reikningsheftin lágu í gluggakistunni.
Jenný benti á þau og Jóhanna fór að skjálfa. Forstöðu-
konan bauð þeim ekki sæti. Húsgögnin voru ekki ætluð
fyrir tvo gesti. — Þær stallsystur stóðu og hölluðu sér
upp að veggnum. — Lengi ríkti dauðaþögn í herberg-
inu. — Jenný ætlaði að fara að líta á klukkuna, en missti
þá úrið í gólfið. Það heyrðist smellur, en sem betur fór
brotnaði ekki úrið. — Ungfrú Prior leit við og hleypti í
brýnnar. Jóhanna byrjaði að gráta og fékk ekka, en
Jenný varð að harka af sér til að skella ekki upp úr. —
Að lokum stóð forstöðukonan á fætur og sneri sér að
þeim sakfelldu.
„Ég þarf víst ekki að segja ykkur, hvers vegna ég hef
kallað á ykkur, var hennar fyrsta ávarp, og um leið leit
hún á reikningsheftin í gluggakistunni, — „og' heldur
ekki, að þið hafið brugðizt mér hræðilega. Ég hefði
aldrei búizt við að slíkt kæmi fyrir í mínum skóla.“
Jenný ætlaði að fara að segja eitthvað.
„Reyndu ekki að neita. Mér skjátlast ekki. Brot þitt
batnar ekki við það,“ sagði ungfrú Prior með þjósti.
En Jenný lét ekki stöðva sig. — „Ég ætla ekki að neita
neinu,“ sagði hún. „Ég ætla aðeins að segja allt eins og
það var. Mér dettur ekki í hug að skrökva neinu. —
Nei, það geri ég ekki.“
„Flýt þér þá að leysa frá skjóðunni,“ sagði forstöðu-
konan. Óg svo sagði Jenný frá, hratt og líflega, með
hreimfagurri röddu, en nasavængir hennar titruðu og
roði færðist um allt andlitið.
„Ef þér ætlið að ávíta okkur, ungfrú, þá snertir það
aðeins mig. Jóhanna er alveg saklaus. Ég hef afritað
dæmi Jóhönnu, en um það vissi hún ekkert. Ég tók
reikningsheftið hennar í borðinu hennar, afritaði dæmið
og lét svo bókina á sinn stað. — Það er allt og sumt.“
Jenný hafði borið ótt á og ætíð horft beint framan í
forstöðukonuna. En Jóhanna. Það var eins og herbergið
hringsnerist með hana. — Þetta varð allt annað en hún
hafði búizt við. Hún skildi vel sjálf tilfinningar sínar.
Á öðru leytinu fannst henni að öllu væri bjargað. —
Engin sök fyndist hjá henni fremur en áður, en á hinn
bóginn fannst henni ekki allt eins og það átti að vera. —
Jenný hafði í einu orði tekið alla sökina á sig. í raun og
veru var hún líka eins sek, og þó var Jóhanna ekki vel
ánægð. — Henni leið ekki vel. Hún var svo einkennileg
í höfðinu. Ætti hún að segja allt eins og það var? En nú
hafði hún lofað Jennýju því að samþykkja allt, sem hún
segði. En hvað Jenný var nú góð, að vilja bjarga vin-
stúlku sinni og taka alla sökina á sig. — Þetta ætti eigin-
lega ungfrú Prior að fá að vita. — En Jóhanna gat ekki
tekið ákvörðun. — Hún grét og grét og hugsaði, en
sagði ekki neitt. Hún kveið svo fyrir að útskýra allt
fyrir foreldrum sínum. — Það var svo sárt að hryggja
pabba, sem alltaf hafði reynst henni svo vel. — Og svo
var það dansleikurinn. — Állt var á ferð og flugi í huga
hennar. — Hún gat ekki tekið ákvörðun.
„Þetta gjörbreytir málinu,“ sagði ungfrú Prior
kuldalega. „Ég gat heldur varla skilið í því, að Jóhanna
væri við þetta riðin. — Mér þykir vænt um það hennar
vegna, að hún skuli ekki vera flækt í þetta. — Ég gat bú-
izt við öllu af þér, Jenný. Þú getur farið Jóhanna.“ —
Jóhanna grét ákaft, en svo fór hún að hugleiða hve ynd-
islegt það væri að losna út úr þessu, og hún huggaði sig
með því, að eiginlega breytti þetta engu fyrir Jennýju.
Þegar dyrnar lokuðust á hæla Jóhönnu, horfði for-
stöðukonan um stund þegjandi á Jennýju og hristi höf-
uðið.
Framhald.
Heima er bezt 77