Heima er bezt - 01.03.1957, Qupperneq 27

Höfundur: TOP NAEFF . Þýðandi STEFÁN JÓNSSON, námsstjóri
etvhJj
SKOLASAGA FRA HOLLANDI
OG
VINSTÚLKUR
HENNAR
„Jenný!“ sagði hún og það var niðurbældur ofsi í
röddinni. — Þetta er alveg svívirðilegt af þér. — Það
lýsir fádæma lélegum „harakter" að stela úrlausnum
skólasystur þinnar og afhenda kennara þínum, sem þína
eigin vinnu. — En verst er þó, að þú tekur þetta frá
vinstúlku þinni, sem aldrei hefur brotið reglur skólans
og aldrei haft rangt við. — Þú máttir þó vita það, að
ekkert særði Jóhönnu eins og það, að flækjast inn í
svona mál. — Hún, sem er svo heiðarleg og háttprúð.
Þetta var lúalegt af þér, Jenný — mjög lúalegt. — Þú
hlýtur að sldlja það, að aldrei framar get ég treyst þér.“
Jenný steinþagði, meðan þessi ræða dundi á henni, og
starði sljó á röð af dökkum hnöppum á kjól forstöðu-
konunnar. — Hún byrjaði að telja hnappana í hugan-
um, þegar ungfrú Prior tók sér málhvíld og var komin
upp í 28, þegar hún byrjaði aftur.
„Ég ætla að skrifa frænda þínum bréf, sem þú tekur
nú með þér hcim og færir mér það aftur eftir hádegið
með áritun hans. — Á miðvikudaginn eftir hádegið skalt
þú hér í skólanum reikna þetta dæmi 25 sinnum, og því
næst skalt þú í áheyrn allra bekkjarsystra þinna biðja Jó-
hönnu fyrirgefningar.“
Forstöðukonan settist síðan við borðið og skrifaði í
flýti bréf til frænda Jennýjar. — Enn hafði Jenný ekki
fellt eitt einasta tár, og jafnvel virtist votta fyrir bros-
viprum í öðru munnvikinu. — Þegar ungfrú Prior sá
þetta, taldi hún að þetta benti á taugaveiklun. Hún fékk
Jennýju bréfið og sagði síðan: „Hér eftir situr þú ein
við þitt borð. — Ég þori ekki að hætta á það, að láta
nokkra af stúlkunum sitja hjá þér. — Og farðu nú
heim.“
„Verið þér sælar, ungfrú,“ sagði Jeoný, og opnaði
dyrnar, en forstöðukonan tók ekki undir kveðjuna, en
leit með lítilsvirðingu á hinn brotlega nemanda. —
Jenný þaut út á ganginn, og rakst þar á Jóhönnu, sem
beið þar útgrátin.
„Guð hálpi mér. — Bíður þú hér enn? Klukkan er
nærri orðin eitt.“
„Já, Jenný. Ég gat ekki annað en beðið. En hvað
þetta var fallegt af þér, að taka alla sökina á þig, svona
drengilega. — Hvernig þorðirðu þetta? — Var hún mjög
vond?“
„Nei, nei. — Þetta gekk ágætlega,“ svaraði Jenný ró-
lega.
„Á að hegna þér?“
„Já, smávegis. — Ég á að biðja þig fyrirgefningar í
skólanum á morgun.“
„Mig?“ spurði Jóhanna dauðskelkuð.
„Já, engillinn minn,“ sagði Jenný og gerði sér upp
hlátur, „fyrir það að stela dæminu þínu og afrita það.“
„Ó, Guð! — Sagði ungfrú Prior þetta?“
„Nei, ekki alveg þessum orðum, en merkingin var sú
sama. — Hvað heldur þú að séu margir hnappar á
kjólnum hennar? Þeir eru 48. Ég taldi þá. Vertu sæl. —
Þetta verður regluleg leiksýning. — Ég vonast eftir að
fá fyrirgefningu þína.“
Þar með þaut Jenný út á götuna, með bréfið í hend-
inni, og varla var utanáskriftin fullþurr.
Eftir hádegið, þegar Jenný kom aftur í skólann, held-
ur fyrr en venjulega, af því að heima hjá henni var eng-
inn friður, eftir að frændi hennar hafði lesið bréfið frá
forstöðukonunni, þá stóðu allar stúlkurnar úr bekknum,
sem Jenný var í, í þyrpingu við dyrnar í háværum sam-
ræðum. — Ástæðan var sú, að þær Lilja og Nanna höfðu
spurt Jóhönnu, hvernig þetta hefði farið með dæmið, og
Jóhanna hafði sagt frá öllu eins og var, án þess að hugsa
út í það, að hennar hlutur í þessu máli væri lítt henni
til þægðar. — Skoðanir stúlknanna voru líka allmjög
skiptar í þessu máli. Allar töldu að Jenný hefði sýnt
hetjudáð og komið mjög drengilega fram, en mörgum
fannst Jóhanna hafa sloppið furðu Iétt út úr þessu og
ekki lofsverð hennar framkoma. — Nanna og nokkrar
fleiri hugsuðu sem svo, að aldrei hefðu þær sætt sig við
þetta í sporum Jóhönnu, miklu heldur hefðu þær viljað
taka á sig réttláta refsingu, en þær sögðu þetta ekki
upphátt.
Én þá var það, að „nýja stúlkan“, Alaud van Eyghen,
gekk til Jóhönnu eldrauð í framan og augu hennar
skutu gneistum.
„Svívirðilega, vesæla stelpa,“ þrumaði hún reiðilega,
Heima er bezt 111