Heima er bezt - 01.09.1957, Blaðsíða 20

ingu. Þeir eru fagurskapaðir; eins og grískir goðasynir.
Fagnandi leggja þeir út á hafið til fjarlægra landa. —
Við yfirgefum nú í svipinn þessa glæsilegu, ungu
menn, en hverfum í huganum austur í Eystrasalt. —
Skammt undan austurströnd Suður-Svíþjóðar liggur
eyja ein, er á sænsku nefnist Gotland, en hét að fomu
Gautland eða Gautaland. Fyrir eyjunni réð á þessum
tímum jarl einn, sem Haraldur hét. Hann átti tvö börn,
sem þá voru á æskuskeiði. Hét sonurinn Hróar, en
dóttirin Helga. Var Helga „kvenna vænstu, segir sagan.
Eyjan Gotland er gróðursæl og fögur. Þar er veður-
far hið blíðasta, sólríkt og hlýtt. Helga var eftirlæti
föður síns og allra, er hana þekktu.
Að þessari fögm, sólríku eyju koma þeir skipi sínu
íslendingarnir ungu, Hörður og Geir. Þeir verða gestir
jarfsins og una þar vel hag sínum. Við fyrstu kynni
fella þau huga saman, Helga jarlsdóttir og Hörður.
Hann, sem var „öllum öðrum“ fremri, — eygur vel og
lokkableikur, verður ástfanginn af hinni ungu, glæsi-
legu dóttur jarlsins, og hún endurgalt ástir hans og festi
ofurást á unga, hrausta, glæsimenninu frá hinni köldu
úthafseyju. Hörður er líka svo lánsamur að vinna sér
vinátm og aðdáun Hróars bróður Helgu, og vinna það
afreksverk, að bjarga lífi hans og sæmd.
Að vori vill Hörður fara út til íslands, en þá vilja
þeir Hróar og jarlinn helzt ekki sleppa honum. Hörður
býðst til að vera kyrr, ef jarlinn gifti honum dóttur
sína, Helgu. Jarlinn samþykkti það, og setst Hörður
að í Gautlandi, en Geir, fóstbróðir hans, fer til íslands,
og setur bú saman í Neðra-Botni í Hvalfirði.
Hörður er í Gautlandi í 15 vetur, en þá fýsir hann
út til íslands. Var Hörður þá þrjátíu vetra. Helga unni
Herði umfram alla menn, og hún hikaði ekki við að
flytja með honum til eyjarinnar hans köldu í norður-
höfum. Hún yfirgefur fagrar byggingar og skuggasæl
skógarrjóður, föður og bróður og fjölda vina. Hún
leggur ótrauð út á hafið með Herði, manninum, sem
hún elskaði. Davíð skáld Stefánsson lýsir vel gleði
hennar og hrifningu, er hún nálgast ísland. Hann legg-
ur henni þessi orð í munn:
„Upp úr hvítum úthafsbárum
ísland reis í möttli grænum.
Heilluð grét ég helgum tárum,
af hamingju og fyrirbænum.
Við mér brostu birkihlíðar,
blikuðu fjöll í sólareldi.
Aldrei fann ég fyrr né síðar
fegri tign og meira veldi.“
Já, vonir hennar voru bjartar, en óhöppin og ham-
ingjuleysið ásóttu þessi glæsilegu, ágætu hjón. Hörður,
sem var vel vitur og hverjum manni friðsamari,
lenti í illdeilum og vígaferlum. Hann lenti einkum í
308 Heima er bezt