Heima er bezt - 01.04.1959, Side 13

Hann finnur þar kaupmenn og farmannalýð,
og fé hann býður og hundruð í jörð
hverjum, sem flytur hann vestur um ver.
En veðrin æ geisa þar hörð.
Og kaupmannalýður í kampinn þá hlær
og kveður nú djarft, því að pyngjan er full:
Við getum en viljum ei sigla þann sjó,
þó silfur þú bjóðir og gull.
Árni gengur með fjörunum fram
og finnur og mælir við gamlan hal:
„Flytjir þú mig yfir íslands ál,
ég auðugan gjöra þig skal.“
Hinn gamli halur sín greiðir net
og gefur svar mjög þurrlegt og stutt:
„Á kugg, slíkan mínum, um íslands ál
fær enginn sig lifandi flutt.“
Þá mælir hann Árni við þreklegan þul,
og þrá sér lýsir í máli og raust:
„Flytji mig enginn til Fróns þetta vor,
er faðir minn öreigi í haust.“
Hinn gamli halur sín greiðir bönd
og gefur svar — og er styggur við:
„Gakk þú til hinna, sem góð eiga för.
Ég get ekki veitt ykkur lið.“
Þá mælir hann Árni við þreklegan þul,
og þungt er honum um mál og raust:
„Flytji mig enginn til Fróns þetta vor,
er faðir minn liðinn í haust.“
Hinn gamli halur sín greiðir bönd
og gætir að rám og hverjum streng:
„Væri ég yngri, ég vogaði þá
með vöskum og huguðum dreng.“
Þá mælir hann Ámi við þreklegan þul,
og þreki lýsir nú raustin hans há:
„Eg stýra skal sjálfur í stormum þeim kugg
og ströndum á íslandi ná.“
Hinn gamli halur nú glottir við tönn.
„Gæfunnar,“ segir hann, „freista ég vil,
og halda skal með þig á hafið í kvöld,
ef hefurðu atorku til.“
II.
Snekkjan með Árna er haldin í haf,
hún heldur út Norðursjó.
Og suðaustan vindur í seglin blæs,
en siglt þykir Árna’ ekki nóg.
Og Árni heldur um hjálmunvöl
og hrópar á skipsins menn:
„Hefjið þið seglin húnum að
og herðið á strengjunum enn.“
Og suðaustan vindur í seglin blæs,
og siglt þykir hásetum nóg,
því siglur bogna með köflum í keng,
og kulborði er hátt yfir sjó.
Á borðum snekkjunnar beljar sjór,
það brakar í stokkum og rá...
Þeir draga uppi skip, þegar Færeyja fjöll
í fjarska hefjast úr sjá.
Fólkið á eyjunum horfir til hafs,
svo hrópar það allt í senn:
„Væri það ekki svo fáskrúðugt far,
þá færu þar kóngsins menn.“
Fólkið á eyjunum horfir til hafs
og hrópar og bliknar við:
„Væri það ekki svo fáliðað far,
þá færi þar Hund-Tyrkjans lið.“
Á borðum snekkjunnar beljar sjór,
það brakar í stokkum og rá.
En hitt skipið hverfur, þá Færeyja fjöll
í fjarskanum hníga í sjá.
Og átta daga er hann Árni á sjó,
þá eygir hann hólmann sinn
og stýrir í gegnum boða og brim
á breiðan Vopnafjörð inn.
Hann kallar á skipsins kappa þrjá:
„Komið, og eigið nú gott.
Með hendur tómar og hrygga lund
þið héðan ei farið á brott.“
)
III.
Til dómþingsins eru nú dagar þrír,
en drjúg er leiðin að Almannagjá.
Samt hyggur ’ann Árni í tæka tíð
að takist sér þangað að ná.
Hann stígur nú fæti á fósturjörð...
er fyrirmannlegur á velli að sjá.
Hjá kaupmönnum hittir hann bóndann Björn
og biður hann hest sér að Ijá.
Og Árni mælir við bóndann Björn:
„Þig bresta skal aldrei framar seim,
ef fák þú mér Ijær, sem mig flytur til þings
á fjórum dægrum og tveim.“
Heima er bezt 125