Heima er bezt - 01.04.1959, Síða 31

„Er nokkur vafi á því?“ sagði Karen. „Hefur læknir
ekki verið sóttur á þetta heimili?“
„Jú, hann hefur kornið nokkrum sinnum og látið
meðul, sem þær nota daglega, en það hefur lítið að
segja,“ sagði Kristján.
„Rósu batnar sjálfsagt seint hér, fyrst enginn eða lít-
ill batavottur sést enn,“ sagði Karen. „En hinu trúi ég
ekki, að hún nái ekki fullum bata, ef hún kemst á gott
sjúkrahús. Hún hefur líklega heldur litla aðhlynningu
hér,“ bætti hún við.
„Það hefur nú verið reynt að láta henni líða vel hér.
Sigurlaug í Þúfum kemur hingað á hverjum degi til að
búa um hana og greiða henni, síðan Geirlaug lagðist,“
sagði nú Kristján, talsvert móðgaður. „Og þó að hún
hefði ekki gert það, býst ég við að það hefði verið gert
af stúlkunum hérna.“
„Það lítur út fyrir að ekki sé mikils að vænta af þeim,
þessum vinnukonum þínum, eftir því sem þær koma
fyrir sjónir,“ sagði Karen. Hún sat á stóli við rúm
dóttur sinnar og hélt tærðri hönd hennar milli handa
sinna. „En Þúfnamæðgur veit ég að eru ágætismanneskj-
ur. En það þarf meira að gera en að búa um veikar
manneskjur einu sinni á sólarhring. Hvaða hjálp fær
Rósa, ef hún þarf einhvers með að nóttu til, þar sem
hún sefur hér alein með barnið.“
„Hún þarf ekki annað en að banka í borðið, þá heyra
stúlkurnar til hennar,“ flýtti Kristján sér að svara.
„Ég kom hingað norður til að sækja Rósu. Skipið fer
í fyrramálið. Það verður að koma henni út eftir í kvöld.
Ef þú vilt ekki flytja hana, þá fer ég suður að Þúfum
til að fá þar hjálp til þess.“ Nú var málrómur Karenar
búinn að ná sama kuldanum og seinustu vikurnar, sem
hún hafði verið heima fyrrum.
Kristján kannaðist vel við þann málróm. Hann ræskti
sig erfiðlega áður en hann sagði: „Það er ótrúlegt, að
sú manneskja, sem getur ekki einu sinni greitt sér eða
stigið í fæturna nema milli rúma, geti nú farið alla þessa
leið, eða viltu taka þá ábyrgð á þig, að henni versni ekki
við það?“
„Það er ekki gott að ábyrgjast neitt,“ sagði hún, „eða
villt þú kannske taka ábyrgð á því að hún nái heilsu
hér, þar sem hún er nú búin að vera í rúminu næstum
mánuð án þess að nokkuð gangi?“
„Nei, það geri ég ekki,“ sagði hann, „en ég var að
vona, að þú værir komin til þess að hlynna að henni hér
heima. Það finnst mér að hefði verið það skynsamleg-
asta. En það er meiri fásinnan að fara að flytja hana á
kviktrjám út í kaupstað. Eða hvað leggur þú sjálf til
málanna, Rósa mín?“
Kristján leit vonaraugum til konu sinnar. Hún virtist
vera orðin svo frískleg eftir að móðir hennar hafði birzt
í dyrunum, að hann var alveg undrandi á þeirri breyt-
ingu.
Ég vil endilega reyna að fara,“ sagði hún, „en það
þarf ckki að srníða nein kviktré handa mér. Ég hlýt að
gcta sctið í söðli þessa stuttu leið í svona indælu veðri.
Ég verð bara að koma boðum til hennar Laugu minnar
í Þúfum. Hún hefur alltaf verið mín hjálparhella.“
„Ég skrepp suður eftir bráðum,“ sagði Karen. „Ekki
kem ég svo í nágrennið, að ég heilsi ekki upp á þá góðu
nágranna.“
„Ég á nú bara ekkert orð til yfir þessa fásinnu. Að
láta sér detta í hug að drífa manneskjuna fárveika fram
úr rúminu,“ sagði nú Kristján.
Þá kom ráðskonan inn. Það var Jóhanna frá Efri-Hól.
Hún heilsaði maddömunni og sagðist vera búin að bera
kaffi fram í stofuna handa húsbóndanum og gesti hans.
En Kristján sagðist ekki hafa nokkra lyst á kaffi og
flýtti sér fram úr húsinu og út úr bænum.
„Það er ekki hægt að segja annað, en að það sé held-
ur skemmtilegur gestur, sem kominn er,“ hugsaði hann
sárgramur, þegar hann kom út á hlaðið.
Þá heyrði hann allt í einu að einhver bauð góðan dag
og sá, að Grímsi gamli á Bala kom sunnan fyrir bæinn.
„Hvernig er heilsan hjá þér, garnli minn?“ spurði nú
Kristján og reyndi að tala í venjulegunt málróm, þótt
honum væri þungt í skapi.
„O ég hjari ennþá,“ sagði karlinn.
Kristján tók eftir því, að karlinn var nýrakaður og
í bezta jakkanum.
„Ég þykist skilja að þú hafir fcngið gest,“ sagði gantli
maðurinn broshýr.
„Það er nú víst ekki hægt að neita því,“ svaraði Krist-
ján kuldalega, „en ég hefði viljað gefa mikið til, að sá
gestur hefði ekki komið á mitt heimili."
„Mig langar til að heilsa henni, blessaðri maddöm-
unni,“ sagði Grímsi.
„Þá skaltu bara fara inn í bæinn. Þar færðu sjálfsagt
þá ósk uppfvllta,“ sagði Kristján.
„En hvernig líður henni Rósu? Það var verið að
geta þess til, að hún væri eitthvað lakari, fyrst hún
móðir hennar er komin,“ sagði gamli maðurinn.
„Hún er við sömu heilsu,“ sagði Kristján og hljóp
við fót út túnið, til að losna við karlinn og kerlinguna
og allt illt, sem af heimsókn hennar myndi leiða.
Nú rölti gamli maðurinn inn í bæinn og hitti ráðs-
konuna í maskínuhúsinu og sagðist ætla að heilsa bless-
aðri maddömunni, fyrst hún væri nú komin aftur. Og
vonandi myndi hún ekki flýta sér burtu í annað sinn.
Rétt í þessu kom maddaman fram. Hún heilsaði
Grímsa gamla með handabandi og spurði, hvemig
hann hefði það.
„O ég er nú orðinn einn í kofunum, eins og þér
hafið líklega frétt. Konan mín dó núna fyrir nokkrum
vikum,“ sagði hann dauflega.
„Kaffið bíður frammi í stofunni,“ sagði ráðskonan.
„Þú gerir svo vel að drekka mcð maddömunni," sagði
hún við Grímsa.
Þau fylgdust að fram í stofuna, og ráðskonan kom
á eftir þeim með kaffikönnuna.
Grímsi gamli drakk úr bollanum, sem húsbóndanum
hafði verið ætlaður.
Þetta var þá öll viðhöfnin sem henni var sýnd, þegar
hún kom aftur að Hofi, að setja Grímsa gamla til
Heima er bezt 143