Heima er bezt - 01.04.1959, Side 16

Á harðasta stökki nú hesturinn fer
um hraun og um mel og um skörð.
Og leirugur allur og bólginn um brjóst
hann blóðinu frísar á jörð.
En Árni hann klæðir sig kápunni úr
og krækir svo ístöðin frá
og burtu þeim kastar — og brosir í kamp:
„Það borga skal Herleifur Daa.“
Á Þingvelli er fjölmennt. Og fulltrúar kóngs
flytja þar erindi snjallt.
Og sent hefur jöfur þá Jörgen og Frís
að jafna það ranglæti allt.
Um dagmálaskeiðið er dómþingið sett,
og dæmt skal þar ýmsum í hag,
en biskup er hnípinn, því bagal og stól
hann býst við að missa þann dag.
Það er hann Herleifur hirðstjóri Daa,
hann hrekki sér temur og brögð
og hyggur, að biskupi megi hann meir,
þá málin í dóm eru lögð.
Hann veit það, að Oddi mun örðugt um vörn,
því Ámi er nú þinginu fjær,
en vanmáttugt klerka og kórdjákna lið
og kotunga-lýðurinn ær.
Það er hann Herleifur hirðstjóri Daa,
háðyrðum beitir hann þrátt.
„Hvort gerist nú biskupinn bljúgur í lund,
svo bar hann ei höfuðið lágtr“
Og fulltrúi konungs kallar og spyr,
hvort kominn sé Árni á þing.
En biskupinn þegir, og bleik er hans kinn,
og búð sína ráfar um kring.
Það er hann Herleifur hirðstjóri Daa,
hrópar hann „tyrrinn og grár“:
„Þið munið ei líta hann í lögréttu fyrr
en liðinn er dagur og ár.“
Og aftur er kallað og aftur er spurt,
hvort Árni þar nálægur sé.
En enginn því svarar, svo all-langa stund
mun enn verða á málunum hlé.
Og biskupinn horfir og segir við svein,
sem siðprúður með honum er:
„Ríður sá mikinn á rauðleitum jó,
svo rykið til skýjanna fer.
Væri hann Árni á Islandi nú,
þá ætla eg að tryði eg því seint,
að ei væri hann þetta, þó undarlegt sé
að austan þar komi hann beint.“
Og það er hann Árni, sem kemur um kleif,
kveður hann föður sinn skjótt
og mælir við sveinana: „Gerið ei glöp,
en gefið þið hestinum fljótt.“
Sveinarnir biskupsins fara með fák,
og flestum ber saman um það,
að há hafi betur ei borið neinn klár,
né brunað eins vakurt í hlað.
Er spurt er hið þriðja og síðasta sinn,
hvort sé þar hann Árni til taks,
gengur þá maður fram mikill og hár,
og mannfjöldinn kennir hann strax.
Hann yrðir á Herleif, og alvara ströng
á enninu hvelfda er skráð:
„Já, eg er hér víst fyrir alföður hjálp
en ei þína herlegu dáð.
Þú hugðir það eitt sinni, Herleifur Daa,
að hirðstjórans tign þín og slægð
myndi okkur feðgana rétti fá rænt,
en rýrð skal nú verða þín frægð.
Því svo er það ætíð og svo verður nú,
að sigri hið góða mun ná,
en rangindin lenda, þó brögðum sé beitt,
á blindskerjum, Herleifur Daa.“
Og það er hann Herleifur hirðstjóri Daa,
hefur hann guggnað við fátt.
Á vörina bítur hann þungbúinn, þétt,
úr þrönginni víkur sér brátt.
•
í málunum Árni fær sigur með sæmd,
og sýnd honum virðing er há.
En hirðstjóra-valdið og metorðin með
missir hann Herleifur Daa.
En biskupinn gengur á hamarinn hátt,
hrekkur af augum hans tár.
Þá sér hann í fjarska hvar jóreykur rís,
ríður þar karlmaður hár.
Athugasemd höfundar: Ég hef með vilja breytt nafn-
inu Herlúff 1 Herleif í tveimur síðustu köflum þessa
kvæðis. Grímur Thomsen hefur leyft sér að gjöra hið
sama. Jóhann Magnús Bjarnason
128 Heima er bezt