Heima er bezt - 01.04.1959, Blaðsíða 29

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
SEXTÁNDIHLUTI
Hún hrökk upp. Það var kominn fótaferðartími sem
betur fór, og hún var í rúminu sínu en ekki á ferð út að
Hofi, þó að það lægi sjálfsagt fyrir henni. Hún kveið
fyrir því ferðalagi en þráði þó að komast sem fyrst af
stað. Kannske að maður hennar væri að hughreysta
hana með því að segja henni, að það yrði ekki eins
erfitt og hún héldi? Það var óvanalegt, að hún sæi hann
í draumi, enda var heldur lítil von til þess. Hún hafði
gert minningu hans minnkun með því að fara að hugsa
um annan mann sama árið og hann var borinn út í
garðinn. Láta hann sofa inni í skrifstofunni hans og
bera þangað matinn hans og sitja oftast við borðið,
honum til samlætis. Hún gat aldrei skilið í sjálfri sér að
haga sér þannig. Og svo höfðu sveitungarnir fengið
grun um þetta, þó að hún hefði talið sér trú um, að hún
væri ein um það leyndarmál. En nú varð hún að fara
að hafa hraðan á og grennslast eftir skipaferðum og
hafa sig af stað. Bara að hún lcæmi nógu snemma!
Eftir fjögurra daga ferðalag sá maddama Karen svo
blessaða sveitina sína aftur í glaðasólskini og ofurlitlum
sunnanandvara. Það var mikill munur, eða þegar hún
kvaddi hana í norðankulda og dynjandi úrfelli. Hún
stóð uppi á þilfari og horfði á Strandarfjöllin stækka,
fríkka og nálgast. Hún heilsaði þeim í huganum, eins
og gömlum og góðum kunningjum, en fannst þó að
hún hafa kvatt þau daginn áður en ekki fyrir sjö árum,
svo kunnuglega komu þau henni fyrir sjónir. En hvað
kaupstaðarómyndin var óbreytt og fátækleg! Það var
munur eða húsaþyrpingarnar í henni stóru Reykjavík.
Læknishjónin komu fram með fyrsta bátnum. Þau
vissu, að hún var með skipinu og fögnuðu henni vel.
Karen spurði strax, hvort þau hefðu nokkuð frétt frá
Hofi. En þar var allt við það sama.
Maddama Karen vildi helzt fara strax inn eftir, en
það tóku læknishjónin eltki í mál. Hún varð að borða
morgunmat áður. Hann var alveg til.
Séra Gísli var á fundi þar í húsinu. Hann sagðist hafa
messað á Hofi fyrir nokkrum dögum. Hann hafði ekki
heyrt minnzt á, að Rósu liði neitt verr en vanalega, og
Geirlaug sagði hann að væri að hressast.
Maddama Karen spurði, hvort margt hefði verið við
kirkju. Henni fannst það ekki nema það sjálfsagða, að
það væri hætt að messa á Hofi.
Presturinn lét vel yfir kirkjusókninni. Það hafði líka
verið fermt þennan dag. Hitt minntist hann ekki á, að
vart hafði nokkur kirkjugestanna farið inn í bæinn, en
slíkt var óvanalegt. Rósa hafði alltaf haft sið móður
sinnar og gefið kaffi á messudögum, þótt manni hennar
hefði þótt slíkt hreinasta eyðsla. En líklega hafði fólk
ekki búizt við hressingu, fyrst húsmóðirin var rúmföst.
„Er nokkur manneskja á heimilinu, sem getur hugs-
að um matreiðsluna síðan Geirlaug lagðist?“ spurði nú
maddaman.
„Já, Kristján varð að fá sér ráðskonu,“ svaraði frúin.
Karen varð ánægðari, þegar hún heyrði það.
Presturinn bauðst nú til að láta sækja hesta sína og
flytja hana inn eftir, en hún þakkaði honum fyrir, en
sagðist ætla að ganga þennan stutta spöl. Það væri ekki
nema heilsubótarganga. Hún hefði gert það svo oft,
og sér gæti ekki hafa farið svo mikið aftur síðan hún
hefði flutzt burtu.
Karenu langaði ekki til að hafa marga viðstadda, þeg-
ar hún kæmi að Hofi. Hún óttaðist, að hún hagaði sér þá
eins og taugaóstyrkur vesalingur.
Læknirinn hafði líka ætlað sér að flytja hana á hesti,
en hann hætti við það, þegar hann heyrði hana neita
boði prestsins.
Það var liðið af nóni, þegar maddaman lagði af stað.
Læknisfrúin gekk með henni langt inn á mela. Hún
sagði henni frá því, þegar hún og Rósa höfðu borið
Jón litla þessa sömu leið út á Eyrina.
„Var það þá eitt af því, sem hún hafði orðið að
stríða við, að barn hennar væri sárlasið?“ hugsaði nú
Karen. „Þó hafði henni aldrei dottið í hug að kvarta
yfir kjörum sínum við hana, heldur látið svo, sem allt
léki í lyndi.“
„Það var eins og annað fallega gert af þér,“ sagði hún
upphátt. Hún var of stórlát til að fara að spyrja um
líðan dóttur sinnar. Spurði einungis, hvort drengurinn
væri ekki orðinn stór og fallegur núna.
Heima er bezt 141