Heima er bezt - 01.04.1959, Qupperneq 33

ef hitinn minnkaði ekki, en þú hefðir ekki vitjað sín,
svo að hann hélt að hún væri á batavegi, en mér sýnist
nú annað,“ sagði hún. „Læknirinn er nú, eins og maður
þekkir, heldur hægfara.“
„Þetta er ekki nokkur læknir,“ sagði Kristján. „Sama,
hvort hann er hér eða enginn. Sagði hann þér þessa
berklasögu?"
„Nei, það gerði hann nú ekki. Hallgrímur gamli á
Bala sagði mér, að það hefði ekki þorað að koma inn í
bæinn, messufólkið, núna þegar fermt var.“
„Varla er nú Hallgrímur gamli orðinn læknir,“ sagði
hann, og honum létti talsvert við að heyra, að það var
ekki læknirinn, sem hafði sagt þetta. „Ég býst við að
það hafi stafað af því, að messufólkið kom ekki inn,
að það hefur ekki búizt við að fá kaffi, þegar Geirlaug
var komin í rúmið líka. Þú mátt vera viss um, að Ró'su
batnar ekki síður hér heima en við að fara alla leið til
Reykjavjkur, og hvað sem þú segir, þá tek ég það ekki
í mál að drengurinn fari.“
„Það er nú ekki nema það sem sjálfsagt er, að hann
fari líka. Ef móðir hans er með berkla, þá er ekkert lík-
legra en að barnið hafi tekið þá. Það þarf að rannsaka.
Hann hefur sofið inni hjá henni og allir vita, hversu
náið er samband móður og barns. Við vonum, að þau
eigi eftir að koma aftur að Hofi albata.“
„En ég get ekki hugsað til þess að missa þau bæði
frá mér. Þú hlýtur að skilja það, Karen,“ sagði Kristján.
„Já, það er erfitt, en það er þýðingarlaust að tala um
þetta. Það mega allir hafa að skilja við ástvini sína.“
„En getur ekki læknirinn héma rannsakað barnið?“
spurði hann.
„Hann hefur engin tæki til þess, og svo er það jafn
sárt fyrir hana og þig að skilja við barnið. Líklega þó
ennþá viðkvæmara. Og svo yrði nú líklega heldur lítil
aðhlynning, sem hann hefði hér, þegar hún væri farin
og Geirlaug í rúminu.“
„Drengurinn er svo mikið úti með mér. Einhvem
veginn hefur þetta komizt af þennan tíma, síðan Rósa
fór í rúmið,“ sagði hann og hafði nú veika von um að
sigra í málinu.
„Hún hefur líklega reynt að líta eitthvað eftir honum,
blessunin hún mamma hans,“ sagði maddaman ísköld-
um málrómi, sem kæfði þann veika vonarneista, sem
vaknaður var hjá Kristjáni.
Það var engu líkara en að Karen hefði séð og heyrt
það, sem hér hafði gerzt, þó að fjarlægðin væri talsvert
mikil. Kristján hafði oft séð Rósu staulast ofan úr rúm-
inu á náttkjólnum og yfir að þvottaskápnum og leita
að hreinum fötum handa drengnum. Hann hafði mátt
stilla sig um að hrópa ekki til hennar, þegar hún fór
upp í rúmið aftur, hvort hún ætlaði að hjúfra sig undir
sæng það, sem eftir væri ævinnar. Þetta hlyti að vera
ímyndunarveiki eða kjarkleysi, sem að henni gengi.
En hann hafði, sem betur fór, ekki sagt ncitt. — Rósa
hafði verið þetta skynsamari en hann, enda fundið til
vanmáttar síns. — Nú blygðaðist hann sín fyrir ónær-
gætni sína.
Skipsstrandið við Skeiðarársand 1667
Framhald af bls. 123 -------------------------------
ur verið sagt frá, bjó í Skaftafelli bóndi, er Einar hét
Jónsson. Einar þessi var afi Einars Jónssonar í Skafta-
felli, hagleiksmanns þess, er um getur í Ferðabók Egg-
erts Ólafssonar. Einar eldri mun og hafa verið vel met-
inn bóndi. Gengið hafa tröllasögur, er gerast áttu um
hans daga og samtíðarmanna hans, og segir sagan, að
hann hafi verið í vinfengi við tröllkonu eina. Eru þær,
að undantekinni þessari, skráðar í þjóðsagnakveri Magn-
úsar frá Hnappavöllum, og skal vísað til þess, sbr. og
Þjóðsögur og munnmæli Jóns Þorkelssonar, þar sem
getur þessarar sögu. Sagan af því, er Einar reiddi skess-
una yfir Skeiðará, er þó líka sögð lítið eitt öðruvísi,
þannig að hún hafi setzt á bak fyrir aftan hann yfir ána,
og bar ekki á að hesturinn sligaðist. Þakkaði skessan
greiðann og gaf Einari síðan mörg heilræði. Meðal ann-
ars það, að aldrei skyldi hann veiða sel á Skaftafellsfjör-
um, ncma að hún segði honum áður. Skyldi hann þá
skilja eftir þrjá vænstu selina handa sér. Fylgdi Einar
ráðum hennar og heppnaðist vel.
Nú er það til að taka, að fréttist um blámann ógur-
legan úti á Skeiðarársandi. Ætlaði hann sér ekki minna
en að leggja undir sig landið og gereyða íbúunum.
Þetta barst skessunni til eyrna. Lét hún orð falla um
það, að hún hygðist finna blámanninn og Iáta auðnu
ráða um þeirra samfundi. Labbaði hún síðan suður á
Skeiðarársand, fann blámanninn, og varð fátt um kveðj-
ur. Hófu þau sviptingar miklar, er stóðu lengi dags, en
svo lauk þeirra viðureign, að skessan sigraði. Hjó hún
svo af honum höfuðið og til frekara öryggis líkamann
allan í smáparta. Var þannig miklum voða afstýrt, en
ekki er þess getið, að skessan hafi heimt skattgjald fyrir
landvöm sína, eins og sjóliðsforinginn, er einmitt þetta
haust var að hressa upp á varnarvirki Bessastaða.
Úr myrkviðum Afríku
Framhald af bls. 130----------------------------
mikil von til þess, að lífi hans hefði verið bjargað. Við
krufningu kom í ljós, að hann var með orma í lungum.
í hlýindum Afríku koma þeir ekki að sök. En þegar
hann kvefaðist á skipinu og kom í hráslagaloft hinna
norðlægu Ianda, blossaði sjúkdómurinn upp. En sú er
þó nokkur bót í máli, að dauður er hann samt sem áður
stolt og prjál dýrasafnsins í Freiburg.
ÖIl hin dýrin lifðu af sjóferðina við beztu heilsu.
Apabörnin Aka og Lulu vom boðin velkomin af Katr-
ínu, sem við höfðurn átt í meira en ár. Fyrst í stað vora
að vísu smáerjur milli þeirra, en innan skamms voru öll
orðin beztu vinir. Og nú er það svo, að erfitt er að
sjá fvrir ókunnuga, hverjir era börn fjölskyldunnar,
við bræðumir eða þessir svörtu og loðnu náungar.“
Heima er bezt 145