Heima er bezt - 01.10.1961, Blaðsíða 28

„Við reynum þá fyrst að koma sýslumanninum á
hestbak, og takist það, verður annar okkar að styðja
hann á hestinum, en hinn að teyma, og svo freistum
við þess að reyna að finna Grund.“
„Eg vil að þú teymir hestana, Gunnar, og ráðir al-
gerlega ferðinni. Sjálfur treysti ég mér ekki til að rata
rétta leið, ég var orðinn áttavilltur, þegar sýslumaður-
inn gafst hér upp.“
„En treystir þú þér þá til að styðja sýslumanninn á
hestinum?“
„Já, það skal ég reyna að gera.“
„Jæja, við skulum þá ekki tefja hér lengur.“
Gunnar snarast út úr snjóbyrginu aftur, og Jón á
eftir honum. Fara þeir svo að athuga ástand hinna
traustu ferðahesta sýslumannsins, sem standa hlið við
hlið í óveðrinu. Þeir virðast með fullum þrótti, og þeim
er ekkert að vanbúnaði. Því næst taka þeir Arna sýslu-
mann meðvitundarlausan á milli sín og lyfta honum á
bak fílefldum reiðhesti hans, og þeim tekst að koma
honum í hnakkinn, en hann getur engan veginn hald-
ið jafnvæginu. Þeir láta hann því hallast fram á makka
hestsins og hagræða honum þar eftir föngum. Jón styð-
ur svo sýslumanninn, en Gunnar tekur taumana á hest-
unum, og svo er haldið af stað.
I fyrstu er Jón stirður í spori, en hann hefur alltaf
getað haldið á sér sæmilegum hita í snjóbyrginu, og
þrek hans er ólamað. Nú einbeitir hann öllum sínurn
kröftum til þess að halda sýslumanninum kyrrum á
hestinum, og honum tekst það vel, þrátt fyrir harð-
skeyttan mótvind og hríð. En Gunnar beinir göngu
sinni rösklega gegn hríðarbylnum og stjórnar öruggur
för þeirra áleiðis til Grundar.
Frú Helga hefur iegið róleg um stund og notið nokk-
urrar hvíldar. En svo grípur hana óstjórnleg hræðsla á
ný. Hún sprettur á fætur og tekur að æða fram og aftur
um húsið, yfirkomin af angist og vonleysi.
Elsa fylgist stöðugt með ferðum móður sinnar og
sér, að við svo búið má ekki standa. Hún verður að
reyna að fá hana til að beina huganum að nýjum við-
fangsefnum, annars geti farið svo, að andleg heilsa
hennar bíði tjón á þessari þungu reynslustund. Hún
stöðvar því móður sína, tekur þétt um hönd hennar og
segir rólega, en ákveðið:
„Nú megum við ekki lengur láta okkar hlut eftir
liggja til að bjarga ferðamönnunum, mamma. Skyldan
kallar okkur báðar til starfa."
„Okkur! Hvað getum við svo sem annað en ekki
neitt?“
„Jú, það erum nú einmitt við hér heima, sem getum
mikið gert þeim til hjálpar.“
„Og hvað eigum við þá að gera, barn?“
„Nú byrjum við á því að kveikja ljós í hverjum
glugga á húsinu, og því næst höfum við tilbúin öll þau
hjálpartæki, sem til eru á heimilinu, ferðamönnunum
til bjargar, þegar þeir koma, því það verður okkar
hlutverk að hjúkra þeim, ef þess þarf með.“
„Heldur þú í raun og sannleika, að þeir komist hing-
að lifandi í þessu voðalega veðri?“
„Ég trúi því örugg. Gunnari tekst giftusamlega að
bjarga þeim, — þú sannar það, mamma.“
„Hann vildi að minnsta kosti gera tilraun til að leita
þeirra, og því gleymi ég ekki, hver svo sem árangur-
inn verður.“
„Og hann vinnur sigur í þessari þrekraun, trúðu því,
mamma, og nú skulum við báðar hefjast handa strax og
kalla á Stínu í lið með okkur.“
Frú Helga finnur á þessari stundu ,það öryggi í ná-
vist dóttur sinnar, sem hún hefur aldrei áður þekkt, og
orð Elsu hafa þegar náð tilætluðum árangri. Nýr áhugi
og nýjar vonir fara sem elding um sál frú Helgu. Ekki
skal hún láta sinn hlut eftir liggja ferðamönnunum til
bjargar, og hún veit ekkert sælla nú en rnega tendra
ljós, er lýsa mætti manni hennar og félögum hans heim
að Grund á þessari stundu. Vaxandi þróttur streymir
um æðar hennar, hún snýr sér að Elsu og segir styrkri
röddu:
„Við skulum byrja á því strax að tendra Ijósin! “
„Já, mamrna, ég er tilbúin að fylgja þér.“
Brátt er sýslumannssetrið á Grund orðið uppljómað
í hríðarsortanum. Þar er ljós við ljós í hverjum glugga
og lýsa eins og skínandi vitar út í sortann. Gunnar
vetrarmaður stjórnar öruggur og djarfur förinni heim
að Grund, og hefur haldið réttri leið, þrátt fyrir hríð
og myrkur. Brátt eygir hann skær ljós gegnum dimrn-
una, skammt undan, og veit þegar að þau ljóma frá
sýslumannssetrinu, og sigurinn er þegar unninn. Hann
herðir gönguna síðasta áfangann og nemur brátt stað-
ar heima á hlaðinu á Grund.
„Þá erum við komnir á leiðarenda,“ segir hann við
Jón.
„Já, fyrir þína hetjudáð, Gunnar, sem aldrei gleymist
mér, er sigurinn unninn,“ segir Jón veikum rómi.
„Þú átt þar sjálfur engu að síður hlut að máli, en
við ræðum það ekki frekar að þessu sinni. Nú er fyrst
að bera Árna sýslumann inn.“
Þeir lyfta nú sýslumanninum af hestbaki og bera
hann meðvitundarlausan inn í húsið.
Frú Helga er stödd í eldhúsinu ásamt Elsu og Stínu.
Þær hafa lokið eftir beztu föngum undirbúningsstarfi
sínu fyrir heimkomu ferðamannanna og bíða nú þess
er koma skal. En skyndilega heyra þær, að húsið er
opnað, og þungt fótatak kveður við. Frú Helga verður
fyrst fram í forstofuna, en þar mætir hún Gunnari
vetrarmanni og Jóni, sem bera mann hennar á milli
sín. Hún horfir rannsakandi á mann sinn nokkur and-
artök, og hrópar svo upp yfir sig í skelfingu:
„Er hann dáinn!“
Gunnar lítur á frú Helgu og segir rólega:
„Það er hann vonandi ekki, frú Helga, en nú þarf
hann skjótra lífgunartilrauna við. Hvert eigum við að
bera hann?“
„Inn í eldhúsið, til að byrja með.“
Þeir bera svo sýslumann inn í eldhúsið og leggja
356 Heima er bezt