Heima er bezt - 01.10.1961, Qupperneq 30

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
FERTUGASTI OG FIMMTI HLUTI
„Jú, þau eiga dóttur, sem er að læra að verða hjúkr-
unarkona eins og ég. Hún ætlar bara að verða þetta
duglegri en ég, að sigla og verða eitthvað mikið, en
ég ætla bara að verða bóndakona. Dálítill munur
kannske. Svo eiga þau giftan son. Hann fékk jörð og
bú með konunni svo þú sérð að þau verða að kaupa
út alla vinnu.“
„Já, það er nú bara það að ef ég má aldrei vinna
neitt og þú ætlar að geyma mig í traföskjum er sjálf-
sagt lítið gagn fyrir þau að fá mig,“ sagði hann.
„En pabbi þinn er soddan dugnaðarþjarkur,“ sagði
hún.
„Hann er nú kominn nær áttræðu og fer sjálfsagt
að bila til heilsunnar,“ sagði hann stuttlega.
Hann var í þessu leiða skapi, sem hann komst í þeg-
ar hann fór fram hjá Hofi. Hún sá það og furðaði sig
ekkert á því, heldur fór hægt í sakirnar en hélt sig þó
við efnið:
„Svo er það Valborg. Hún er prýðilega þrifin, sem
eldri kona. Ég reyni að fá hana líka. En hvað segirðu
um Boggu?“
„Hún er nú bara eins og hver annar vesalingur, sem
lítið er hægt að nota innanbæjar. Getur rakað og rifj-
að og unnið öll útiverk. Eitthvað hefur hún verið að
prjóna í vetur. Valborg hefur meiri þolinmæði við
hana en Geirlaug hafði.“
„En hvar er hún þessi Ásdís, sem Hartmann hefur
minnzt á að væri karlmanns ígildi til allra útiverka?
Það væri bærilegt að fá hana.“
Hún gaf kærastanum hornauga. Henni fannst það
skrítið að það var eins og allir forðuðust að tala um
þá manneskju svo hann heyrði. Það var dálítið grun-
samlegt.
Það hnussaði í Kristjáni. „Ég fer að halda að heimili
foreldra þinna sé ekki hjúasælt ef þú hugsar þér að
fara með allt vinnufólk sem ég hef haft með þér. Nú
eru þau að koma með hestana. Ég held ég verði að
hjálpa til að spretta af. Svo verða þau að fá kaffi
hjónin, sem fóru með okkur út eftir.“
„Farðu ekki út í kvöldkulið jakkalaus maður. Hún
Bogga böðlast við að hjálpa honum eða þá bændumir,
sem eru þarna úti,“ sagði hún.
Hann anzaði því engu. Hún heyrði til stúlknanna
frammi í bæjardyranum. Þær voru að losa sig við
reiðfötin. Svo komu þær og konumar með þeim, sem
sátu í kerrunni. „En hvað hér er notalegt. Þú hefur
borið inn flöguna og kveikt upp,“ sagði Valborg.
„Kristján gerði það. Það var sárkalt þegar við kom-
um heim og ekkert sást til ykkar,“ sagði Svava.
„Já, ég kunni betur við að fylgjast með gamla mann-
inum. Honum finnst hann áreiðanlega vera orðinn
einmana, þó hann væri ekki alltaf notalegur í svörum
til hennar, aumingjans. Það gengur nú svo stundum,“
sagði Valborg.
Grannkonumar færðu sig hálffeimnislegar að
„kabyssunni“. Þær voru eiginlega ókunnugar á þessu
heimili, höfðu farið þetta vegna þess að veðrið var svo
gott. Önnur þeirra sagði afsakandi: „Mér er bara hálf
ónotalegt af að sitja svona hreyfingarlaus, en það er
alltaf svo ánægjulegt að koma að Hofi þó maður sjái
enn betur fátæktina og ómyndarskapinn hjá sjálfum
sér á eftir.“
„Það er mikill myndarbragur á öllu þar,“ sagði
Svava. „Þessi bær hérna getur varla talizt íbúðarfær
finnst mér. En svo ég víki að öðm þá talaði Kristján
um að aðkomufólkið fengi kaffi.“
„Það er nú líklega ekki nema sjálfsagt,“ sagði Val-
borg. „Setjið ykkur niður konur meðan ég mala og
helli á könnuna.”
Þær þáðu boðið með þökkum. Þegar nágrannamir
voru búnir að hressa sig á kaffinu fóm þeir að hugsa
til heimferðar. Svava beið þess með óþreyju að það
færi að kveðja. Hún hafði áríðandi mál að flytja við
Valborgu.
Loks voru þau farin. „Ég var nú að tala við Kristján
um framtíðarhorfur okkar, því eins og þú hefur lík-
lega ímyndað þér erum við trúlofuð. Ég vil að hann
flytji norður til foreldra minna. Það er mikið betri
jörð og betri húsakynni. Nú vil ég endilega fá þig
til að flytja með okkur. Mér hefur fallið svo vel við
þíg-r
„Ég er nú aldeilis hissa,“ sagði Valborg. „Hvað ætti
ég að gera með það að fara að flytja í aðra sýslu kom-
in á þennan aldur. Hér hef ég verið allan minn aldur
og verð það sem eftir er. Ég flutti á þetta heimili sem
húskona en hef unnið hér eins og ég væri vinnukona,
358 Heima er bezt