Heima er bezt - 01.08.1962, Qupperneq 14

bóndi, vinsæll og vel metinn. Kona Einars var Þórunn
Pálsdóttir frá Hnappavallahjáleigu. Þau áttu eina dótt-
ur barna, sem Guðrún hét. Arið 1901 giftist hún
frænda sínum, Þorsteini Guðmundssyni frá Maríu-
bakka. Einar fékk þá dóttur sinni og tengdasyni til
umráða jörð sína og bú, og hjá Þorsteini var hann til
dauðadags 30. marz 1919, 77 ára. Þá var Guðrún dótt-
ir hans dáin fyrir tveimur árum.
Það er frá Sigurði Sigurðssyni að segja, að hann var
í Skaftafelli þangað til að hann var á 19. ári og þótti
bæði ötull og ósérhlífinn, en af því að þarna voru
göngur miklar og fjárgæzla erfið þá vildi Jón frændi
hans að hann reyndi að fá sér starf annars staðar, sem
hentaði honum betur, því réðist Sigurður 1891 til Guð-
mundar Sigurðssonar söðlasmiðs á Papós, til þess að
læra hjá honum söðlasmíði, og var hann jafnframt
vinnumaður Guðmundar.
Haustið 1895 varð hörmulegt sjóslys við Papós, þeg-
ar verzlunarskipið var að fara þaðan, drukknuðu þar
þrír mikilhæfir menn á bezta aldri, en einn bjargaðist
af bátnum, það var Sigurður. Mennirnir sem fórust
voru: Stefán Jónsson snikkari og hafnsögumaður á
Papós, Ólafur Einarsson og Sigmundur Sigmundsson,
þeir voru báðir bændur frá Bæ í Lóni. Slysið varð
með þeim atvikum, að Stefán hafnsögumaður sigldi
skipinu út úr ósnum og gekk það vel, og voru félagar
hans með honum um borð, og höfðu þeir bátinn, sem
þeir ætluðu á í land, aftan í skipinu. Aður en þeir fóru
niður í bátinn var hann dreginn að skipshliðinni, en
það sigldi áfram. Þegar hafnsögumaðurinn og menn
hans voru komnir ofan í hann og búnir að leysa fanga-
línuna, kom sjór og fyllti bátinn, sem barst hratt aftur
með skipinu. Kaðall lá út af því og náði Sigurður í
hann og komst á honum upp í skipið, en félagar hans
fórust þarna. Skipverjar voru að vinna við stórseglið
en höfðu ekkert litið eftir bátnum og vissu ekki urn
slvsið fyrr en Sigurður var kominn um borð. Skipið
var lengi að sveima þarna um og sigldi síðan til hafs.
Þegar bátur hafnsögumannsins kom ekki að landi, bjóst
fólk við því, að hann hefði farizt með allri áhöfn.
Papósskipið hélt til Kaupmannahafnar og fór Sig-
urður þangað með því, þar var hann nokkurn tíma.
Sigurður rómaði það síðar, að skipverjum hefði farizt
vel við sig og látið sér líða vel.
Hann fékk svo far með norsku skipi til Eskifjarðar
og kom þangað hálfum mánuði fyrir jól. Seinna um
veturinn komst Sigurður heim til sín að Papós. Sigurð-
ur kvæntist ágætri stúlku, Guðrúnu yngri Eyjólfsdótt-
ur frá Reynivöllum í Suðursveit. Þau bjuggu fyrst á
Djúpavogi og svo á Geirsstöðum á Mýrum. Vorið
1913 fluttu þau búferlum að Revnivöllum. Á þeim ár-
um var leiðin um Breiðamerkursand fjölfarin, og marg-
ir munu þeir ferðamenn héðan sem minnast gestrisni
og góðvildar þessara skemmtilegu hjóna. Sigurður var
hvatleikamaður, mjög hjálpfús og drengur hinn bezti.
Hann andaðist á Reynivöllum 19. febrúar 1928, 55 ára
gamall.
Hvítklædda stúlkan
Það var að kveldi til annan dag jóla fyrir mörgum
árum, að ég var staddur í fjárhúsi á túninu í Hleiðar-
garði, en þar bjó ég þá. — Hús þetta snýr út og suður,
og eru dyr á austurvegg, suður við stafn. Garði er í
miðju húsinu, og gengið úr honum í heyhlöðu, sem er
við norðurenda hússins. Ég var nýbúinn að láta féð
inn, en það hafði verið úti á beit um daginn. Ég gaf á
garðann og gekk síðan norður að hlöðudyrunum og
settist á garðabandið rétt hjá þeim. Ætlaði ég að bíða,
þangað til féð hefði étið svo, að hæfilegt væri að sópa
að því. Ljós logaði á ofurlitlu týruglasi, sem hékk á
nagla vestan á fremstu stoðinni í garðanum, og bar því
dálítinn skugga af henni fram í dyrnar. Ég studdi oln-
bogum fram á hné mér, var því álútur og horfði nið-
ur í garðann. Líklega hef ég verið búinn að sitja þarna
2—3 mínútur, og æmar hömuðust að éta heyið, þegar
ég allt í einu heyrði einhvern gauragang í húsinu; ég
lít upp, og mér til undrunar sá ég, að ærnar stukku af
garðanum syðst í húsinu og þyrptust inn krærnar, og
jafnsnemma sá ég kvenmann í hvítum klæðum í skugg-
anum af stoðinni, rétt innan við dyrnar. Ég sá ekki vel
{ andlit hennar en mér fannst einhvern veginn. að ég
kannast við yfirbragðið. Ég stóð á fætur og gekk fram
garðann, en stanzaði snögglega. Ég sá, að stúlkan lyfti
upp hægri hendinni, eins og hún væri að gefa mér ein-
hverja bendingu eða vildi ekki, að ég kæmi nær. En
svo seig höndin aftur niður með hliðinni. Ég var undr-
andi, en ekki hræddur, og vildi vita, hvað þetta væri.
Ég hélt því áfram, en þá tók myndin að óskýrast, og
um leið og ég kom fremst í garðann og ætlaði að stíga
niður í króna, hvarf hún með öllu. Ég gekk aftur inn
garðann og settist í sama stað, en þá sá ég ekkert, og
ærnar löbbuðu fram húsið aftur, fóru uppundir og
tóku til matar síns.
En hvað var svo þetta?
Um það hef ég oft hugsað. Sofnaði ég á garðaband-
inu, og dreymdi mig þetta? Var draumsýnin enn í aug-
um mér, er ég gekk fram garðann? Nei, ærnar sáu
stúikuna Iíka, urðu hræddar og hlupu inn eftir húsinu
og urðu svo rólegar aftur, þegar hún var horfin.
Þetta sama kvöld, og á svipuðum tíma, andaðist
gömul kona á öðrum bæ. Ég þekkti hana vel og var
búinn að vera henni samtíða.
Ég held, að þetta hafi verið hún.
En hvers vegna kom hún til mín? Ég var ekki skyld-
ur henni og ekki um neina sérstaka vináttu að ræða,
frekar en gengur og gerist.
Hvað þurfti hún að segja mér?
Því rétti hún upp höndina?
Dulrúnir tilverunnar eru margar.
Hannes Jónsson.
270 Heima er bezt