Heima er bezt - 01.08.1962, Blaðsíða 28

suður með hraunbrúninni. Þetta kom svo flatt upp á
ieitarmenn, að þeir ætluðu varla að trúa sínum eigin
augum.
Þegar þeir mættu strák, horfðu þeir allir á hann með
mestu athygli. Það var ekkert á honum að sjá óvana-
legt. Hann var hvorki rifinn né skrámóttur. En hann
var berhöfðaður og treyjulaus.
Brynjólfur var fyrstur til að yrða á hann:
„Hvar hefur þú verið, Sveinki litli?“
„Uppi í bruna,“ sagði Sveinki.
„Og hvað varstu að gera þar?“
„Ég var að villast."
„Af hverju fórstu frá honum Gvendi?“
„Gvendur fór frá mér.“
„Þú lýgur því,“ sagði Gvendur, „þú hvarfst frá mér
og anzaðir ekki, þó ég væri að kalla.“
„Og ekki anzaðir þú mér, þegar ég kallaði á þig.“
„Þú kallaðir aldrei á mig!“ hrópaði Gvendur.
„Aldrei kallaðir þú á mig,“ sagði Sveinki og gaut
augunum allkynduglega til Gvendar.
Nú fóru hinir að brosa. Brynjólfur sagði Sveinka að
fara á bak lausa hestinum, sem þeir höfðu haft með
sér. Var nú snúið við og riðið fram að Bökkunum
aftur.
Þegar heim kom, stóð allt kvenfólkið úti á hlaði. Var
nú Sveinki skoðaður í krók og kring og gengið úr
skugga um, að hann væri lifandi, en ekki afturgenginn.
En ekkert nýstárlegt sást á strák. Hann var að öllu leyti
eins og hann var vanur að vera. Þegar hann var spurð-
ur, hvar hann hefði verið um nóttina, svaraði hann
ýmist út í hött eða að hann hefði verið að villast.
„Og hvar er húfan þín og treyjan? Þú hefur þó
ekki týnt af þér treyjunni?“ sagði Guðrún.
„Nei,“ sagði Sveinki.
„Ekki ertu í henni,“ sagði Guðrún.
„Nei.“
„Hvar er hún þá?“
„Uppi á kirkjuturni.“
„Hv-að segirðu?“
„Ég hengdi hana á krossinn.“
Nú leit fólkið hvað á annað. Enginn sagði neitt, en
sumir hugsuðu sem svo, að lítið hefði hann lagazt í
nótt, sem varla var von. En Gvendur gat ekki á sér
setið:
„Ég held hann hefði átt að vera kyrr uppi í brunan-
um, hjá foreldrunum," sagði hann og hló.
Var nú Sveinki látinn eiga sig, en menn gengu í bæ-
inn. Og með því að Iíða tók á daginn, en þeir ætluðu
heim, Nikulás og Ólafur, þá flýttu þær sér, Guðrún
og Kristín að taka til handa þeim mat. Var og Gvendi
gcfið eitthvað, því hann ætlaði að fylgjast með þeim.
Fékk hann að bragða á sauðunum og trúði nú, að þeir
væru dauðir.
Seinna um kvöldið, er dimmt var orðið og búið að
kveikja og allir seztir upp á baðstofupall, Brynjólfur
og Kristín inn í hjónahús, nöfnurnar í norðurendann,
en Steini og Sveinki í miðbaðstofu, segir Guðrún allt
í einu:
„Komdu hingað, Sveinka tetur.“
Sveinki stóð á fætur og gekk í hægðum sínum inn
fyrir til Guðrúnar. Hún lætur hann nema staðar fyrir
framan sig, hættir að prjóna, lætur hendumar með
prjónunum hvíla í kjöltu sér, starir á hann og segir:
„Segðu mér nú, Sveinn, hvar þú varst í nótt.“
„Ég var í brunanum.“
„Hvar í brunanum?“
„í kirkjunni."
„Hvaða kirkju?“
„Það veit ég ekki.“
„Vertu ekki að þessum þvættingi, Sveinn,“ sagði
Guðrún og byrsti sig, „þú hefur bezt af því að segja
mér eins og satt er. Gerði ég ekki á þig skóna?“
„Jú,“ sagði Sveinki.
„Jæja, hvaða kirkja var þetta þá?“
„Það var bara kirkja, sem stóð niður í brunanum.
Hann var allt í kringum hana, og svo nálægt gaflaðinu,
að hægt var að hoppa upp á það. Ég gat klifrazt alla
leið upp á turninn. Ég hengdi treyjuna mína á kross-
inn, svo að hægara væri að finna kirkjuna aftur seinna.“
„Hvenær fannstu þessa kirkju?“
„í gær.“
„Já —, en hvenær í gær?“
„Rétt á eftir, að við Gvendur skildum.“
„Var þá farið að dimma?“
„Nei, það var löngu fyrir sólarlag.“
„Skoðaðirðu kirkjuna vel?“
„Nokkuð.“
„Hvernig var hún?“
„Hvernig var hún, hvað?“
„Já, hvernig var hún byggð? Var það timburkirkja,
tjörguð, eins og kirkjan á Laugum, með þremur glugg-
um á hvorri hlið?“
„Nei, það var torfkirkja."
„Varstu þá viss um, að það væri kirkja?“
„Af hverju?“
„Hún var með turni og krossi. Svo fór ég inn í hana.
Þar var altari og prédilamarstóll.“
„Hvernig var turninn?"
„Hann var úr grjóti hlaðinn upp af sléttu sunnan
megin við dyrnar. Efst á honum var járnkross.“
„Sástu nokkra skurðmynd í kirkjunni?“
„Já, fyrir ofan altarið var mynd af manni, sem hélt
á lambi.“
„Það var nú góði hirðirinn, frelsarinn þinn, vesaling-
urinn. Og hvað, sagðistu hafa verið inni í ldrkjunni í
alla nótt?“
„Já.“
„Varstu ekki hræddur?“
„Nei.“
„Varstu ekki var við neitt?“
„Nei, ég svaf. Fyrst settist ég fyrir framan altarið
284 Heima. er bezt