Heima er bezt - 01.09.1962, Blaðsíða 24

NÍUNDI HLUTI
Aumingja Sveinn fór hjá sér, en þótti þó lofið gott,
og næsta laugardag bauð hann þeim Ástu á ball. Ásta
vildi ekki fara, en Dúlla var í sjöunda himni. Og um
nóttina þegar hún kom heim, settist hún við að skrifa
beztu vinkonu sinni fyrir vestan. Atburðirnir urðu
skáldlegir, og jafnvel kveðjan „sjáumst aftur!“ varð
að heilum ástaróð.
Það ieyndi sér ekki, að telpan var ástfangin.
XI.
Ásta leggur á flótta.
Sólveig lá enn í rúminu, þegar Karlsen kom heim,
en var þó sýnu hressari, smurði sig nú fallega brúna í
framan, enda sagði hún, að Björg léti sig iiggja í sól-
baði alla daga.
Skipið átti að sigla tvær ferðir til útlanda og vera
einn til tvo mánuði í ferðum. Sólveig hugsaði, að bezt
væri að hún færi með. Hún gæti rekið endahnútinn á
æivntýri sitt með brúðkaupi um borð. Það yrði ágætur
endir á áætlun hennar.
Ekki lét hún Karlsen neitt vita um þetta ráðabrugg
sitt, en pantaði sér farseðil með skipinu.
Hún lá enn í rúminu, þegar Karlsen kom til að
kveðja. Hann var alvarlegur að vanda í seinni tíð og
óskaði henni góðs bata, meðan hann væri í burtu.
„Þú kemur aftur,“ hvíslaði hún. „Ef þú gerir það
ekki, tek ég eitthvað fljótvirkt. Ég get ekki án þín
Iifað!“
„Ég kem aftur,“ svaraði hann dapurlega.
Sólveig stökk fram úr rúminu, um leið og hurðin
lokaðist á hæla Karlsens, klæddi sig í snatri í ferðafötin
og pantaði bíl. Hún beið í bílnum á hafnarbakkanum,
meðan bílstjórinn kom farangri hcnnar um borð. Loks
sá hún Karlsen koma í land og ganga inn í mann-
fjöldann. Hann var eflaust að kveðja. A meðan gekk
hún um borð og niður í klefa sinn.
Karlsen kvaddi móður sína og kunningja. Nú tók
hann aðeins í hönd Ástu, þétt og innilega.
„Fyrirgefðu mér, en ég get ekki annað,“ sagði hann
lágt-
„Ég skil þig, Kalli, þú gerir rétt,“ svaraði hún og
brosti gegnum tárin. Þá stóðst hann ekki freistinguna,
en vafði hana að sér.
„Vertu sæl, ástin mín að eilífu!“
Hún fann að vangar hans voru einnig votir, og rödd-
in brást honum. Svo sneri hann sér snöggt við og gekk
hratt um borð.
Þrem dögum seinna kom símskeyti frá Færeyjum:
„Gifti mig í dag. Kær kveðja frá okkur báðum. —
Karlsen."
Ingunn sat náföl inni í stofu, þegar Ásta kom úr
vinnunni. Hún sýndi henni skeytið.
„Ég trúi þessu ekki,“ tautaði hún aftur og aftur.
„Sólveig var ekki með skipinu.“
Þær gengu þó fljótt úr skugga um það. Sólveig
hafði sagt upp íbúðinni og farið utan með seinustu
skipsferð, sagði húsráðandinn, er þær hringdu til hans.
„En hún var með fótinn í gipsi og var ekkert farin
að klæða sig,“ andmælti Ingunn. Það vissi húsráðandi
ekkert um, enda fór hún kvöldið sem hann kom heim
að norðan.
Ásta var harmþrungin og niðurbeygð. Grunur henn-
ar hafði verið staðfestur af lækni. Hún átti von á barni.
„Kalli, Kalli!“ grét hún niður í koddann á kvöldin.
Hún vissi ekkert, hvað hún átti af sér að gera. Hrædd-
ust var hún þó um, að Ingunn kæmist að þessu. Oft
var hún komin á fremsta hlunn með að fá einhvem
lækni eða skottulækni til að eyða fóstrinu. Það kostaði
316 Heima 'er bezt