Heima er bezt - 01.09.1962, Side 27

Ingunn kyssti myndina og setti í rammann hjá sjálfri
sér. Þá tók hún eftir, að myndin af Karlsen var ekki á
slaghörpunni. Það var sem rynni upp Ijós fyrir henni.
Asta hefði ekki treyst sér til að sjá Kalla aftur. Það
var einmitt rétt eftir að kortið, sem Sólveig hafði
skrifað, kom hingað, að Ásta hafði farið.
En hvers vegna þoldi hún ekki að sjá hann aftur?
Ingunn hugsaði sig vel um. Allt útlit Ástu hafði bent
til þess, að hún væri ekki frísk. Nú sá Ingunn loks,
hvernig í öllu lá. Ásta hefði verið ófrísk, og Kalli
ætti sök á því.
„Blessuð stúlkan mín! Ósköp hef ég verið blind að
sjá þetta ekki og skilja fyrr. Og svo skrifar þú mér
aftur og aftur, en færð ekkert svar. Hvað á ég nú að
gera? Jú, ég verð að ná í Kalla strax!“
Ingunn vissi ekki á hverju hún ætti að byrja. Loks
tók hún það ráð að hringja til Unu, móður Sveins.
Dúlla kom í símann. Þau Sveinn voru nú trúlofuð
og sáu ekki sólina hvort fyrir öðru.
„Biddu Svein að aka móður sinni hingað, en fljótt.
Þetta þolir enga bið.“
XII.
Felustaður Ástu.
Það var ekki orðum aukið í auglýsingunni, að fá-
mennt var í Múla. Þar bjuggu tveir feðgar, annar um
áttrætt, hinn tæplega fimmtugur. Þeir hétu báðir Björn
og voru til aðgreiningar kallaðir Björn gamli og Björn
minn. „Björn minn“, sagði gamla konan, móðir yngra
Björns, þegar hún yrti á hann eða talaði um hann.
Nú var þeta orðið svo fast við hann, að hætt var að
taka eftir og muna, að hann héti þetta ekki. Kæmi það
fyrir, að einhver nefndi Björn í Múla, hváði venju-
lega sá, er við var rætt, og spurði: „Áttu við Bjössa
gamla eða Bjössa minn?“
Bjössi gamli var sköllóttur að mestu með óræktar-
legan skeggflóka, sem átti að heita grár, en vildi
sækja í það að verða mórauður, aðallega í miðjunni.
Hann var lítill vexti og væskilslegur, tifaði sífellt með
öðrum fætinum, þegar hann talaði, sérstaklega ef vel
lá á honum, og það lá oftast vel á Bjössa gamla.
Bjössi minn var gríðarlega hár, en lotinn í herðum
og heimóttarlegur. Móðir hans hafði haft öll hans ráð
í hendi sér, allt frá þeim degi er hún lagði hann fyrst
í vögguna og til þess dags, er hún lagðist fyrir eitt
kvöldið alveg fyrirvaralaust og dó.
Bjössi minn var fyrir löngu hættur að reyna að ráða
sér sjálfur. Hann var hlýðinn og þægur og fékk alls
staðar orð fyrir að vera góðmenni hið mesta.
Nú þóttust þeir feðgar hafa himinn höndum tekið
að hafa fengið kvenmann aftur í bæinn, og það frekar
tvo en einn. Bjössi gamli lék við hvern sinn fingur
og sneri sér strax að því að hæna telpuna að sér.
Björn minn varð að segja Ástu, hvar hver hlutur
væri, hann var hálf klaufalegur og þorði aldrei að líta
framan í hana. Ekkert mátti hún gera fyrsta kvöldið.
Bjössi minn mjólkaði og skildi mjólkina, en á meðan
þvoði Ásta upp eftir matinn, Bjössa mínum til mikils
angurs. Hann var svo vanur að hjálpa móður sinni,
að hann vildi halda því áfram að þvo upp, þótt vinnu-
konan væri komin.
Langt var í frá, að heimilið væri hreinlegt. Ásta
skúraði og skrúbbaði og harðbannaði gamla rnannin-
um að spýta á gólfið.
„Ég er ekki farinn að draga yfir í eldiviðarkassann,“
sagði hann afsakandi, en Ásta vildi ekki heldur að hann
spýtti í hann. Þetta var ofvaxið skilningi gamla manns-
ins. Bjössi minn tók hann til bæna, eftir að hafa séð
Ástu flýja fram í eldhús og æla þar.
Bjössi minn tók í nefið og gerði það hraustlega,
enda voru nasirnar á honum heljarmikil gímöld, og
nefið samsvarandi þeim auðvitað.
Ástu leið oft illa. Hún skrifaði Ingunni í hverri
viku til að byrja með, en fékk aldrei svar. Ingunn
hlaut að vera mjög sár við hana. Að Múla komu fáir
gestir yfir veturinn, þar var enginn sími og því síður
rafmagn. Ástu brá því við að þurfa nú að elda við kol
og mó og hita upp með ofnskrifli, sem reykti meira en
nokkur karlmaður.
Hún þvoði skeggið á Bjössa gamla vikulega og hældi
honum á hvert reipi, þegar hann gat haldið því nokk-
urn veginn hreinu fram að næsta þvotti. Bjössi minn
þvoði sér sjálfur. Aldrei hafði annað eins vatn farið til
þvotta í Múla eins og þennan vetur, en Bjössi minn
taldi ekki eftir sér að fylla vatnstunnuna á hverjum
degi. Bros ráðskonunnar var honum nóg borgun.
Hann komst ekki hjá að sjá, að Ásta var oft annars
hugar og döpur. Hann var eins og tryggur rakki, sem
fylgdist með skapferli húsbónda síns. Væri Ásta döp-
ur, var hann niðurdreginn og þorði varla að segja orð,
en væri hún kát, lék hann á als oddi og kvað ástarvísur
til Ingu litlu, sem hann hossaði á hné sér.
Bjössa gamla hafði ekki liðið eins vel í fjölda mörg
ár, því þó allt gott hefði verið um gömlu konuna að
segja, var því ekki að leyna, að ráðrík var hún, og
húsbóndaréttinn hafði hann aldrei öðlazt fyllilega fyrr
en eftir fráfall hennar. Hún hafði verið sívinnandi,
ströng og siðavönd, söng sálma á sunnudögum og las
í æfagömlum guðsorðabókum, jafnvel löngu eftir að
hún hætti að sjá á bók. Hún þekkti blaðsíðurnar og
vissi, hvað á þeim stóð, þótt hún gæti ekki greint orðin.
„Blessuð sé hennar minning,“ tautaði Bjössi gamli
í hvert sinn er honum varð hugsað til hennar.
Eitt kvöldið þegar Bjössi gamli var niður í sveit að
spila og ókominn heim, íaði Bjössi minn að því við
Ástu, hvort hún vildi ekki bara vera áfram hjá þeim.
„Telpan er svo skemmtileg,“ sagði hann kafrjóður í
framan yfir dirfsku sinni.
Ásta brosti og sagði, að það væri ekki óhugsandi að
hún yrði lengur en veturinn, ef þeim líkaði vel við sig.
Hvort þeim líkaði, Bjössi minn tókst allur á loft,
þegar hann fór að lýsa fyrir henni, hve mjög þeim
líkaði vel við hana og mætu hana mikils.
Framhald.
Heima er bezt 319