Heima er bezt - 01.09.1962, Blaðsíða 35

100. Ég er þegar ákveðinn. Ég ætla að
reyna að finna fjársjóðinn. Ég fæ ekki
frið fyrir lönguninni til að skila gamla
Borg peningunum. Er ég er orðinn einn,
rissa ég á blað afrit af hluta landabréfs-
ins og sting í vasa minn.
101. í bítið morguninn eftir leggjum
við Mikki af stað í glaðasólskini. Þetta
er löng leið, og leitin getur orðið tíma-
frek, og þess vegna hef ég bakpoka á
herðum með ríkulegu nesti handa okk-
ur Mikka báðum.
102. Þegar ég nálgast gamla bæinn, tek
ég upp hjá mér rissið af landabréfinu og
áttavitann minn og fer að glöggva mig á
umhverfinu og átta mig. Og nú kemur
sér vel að hafa verið skáti og hafa lært
að beita miðunartækjum á víðavangi.
104. Ég geng með vatninu, unz ég finn
það, er ég leita að: Brú út í hólmann!
Brúin er furutré, er stormurinn hefur
rifið upp með rótum og velt út í vatnið,
svo að nú er greiðfært þarna yfir.
103. Ekki líður á löngu, þar til ég finn
leitarstaðinn „Steina". Það var ofurlítil
hæð og vatn umhverfis hana úr læk, er
kemur úr vatni skammt frá. Hvernig á
ég nú að komast út í hólmann?
105. Líklega er felustaðurinn í steina-
hrúgunni á hólnum, hugsa ég.Ég geng
upp bratta brekkuna, sem er grýtt og ó-
greiðfær. Ég hef ákafan hjartslátt af
eftirvæntingunni.
106. Án nokkurs undirbúnings fer ég
að leita á milli steinanna á hólnum. Það
er enginn barnaleikur. Þetta eru stærðar-
steinar og erfiðir viðureignar. En ég
spara ekki kraftana og keppist við.
107. Ég bisa við þetta um hríð, en felu-
stað finn ég þarna engan. Loks sezt ég
niður til að hvíla mig, enda mál til kom-
ið. Ég er dauðuppgefinn og orðinn dauf-
ur í dálkinn og vonsvikinn.
108. Ég kalla á Mikka, sem er horfinn
eitthvað út í buskann. Ég stend upp og
litast um eftir honum. Og þarna er hann
spölkorn neðar í brekkunni og hamast
þar við að krafsa í stórri steinahrúgu.