Heima er bezt - 01.01.1964, Side 25

mér von um ákveðin svör, sem beina mundu samtalinu
inn á nýjar brautir. En vonin brást. Stúlkan hristi bara
höfuðið lítið eitt og hélt áfram að stara þögul í gráðið.
Við vorum komin suður í Fossvog. Rétt í þessu ók
tíu hjóla vörubíll að innan með stóran nótabát á pallin-
um. Ég ók út á vegarbrúnina og stöðvaði bílinn. Fer-
líkið skreið stynjandi frarn hjá. Ég hélt ekki þegar af
stað aftur, en horfði um stund á mávana, er syntu fvrir
ströndinni, hjössuðust um fjöruna, eða hófust með
styrkum og öruggum tökum, unz landsynningurinn
Iyfti þeim á þöndurn og kyrrum vængjum hátt í lofti
út yfir voginn.
— Sjáið þér, hvað fuglarnir eru fallegir, þegar vind-
urinn ber þá út yfir, sagði ég og snerist að sessunaut
mínum.
Þá sá ég, að stúlkan horfði ekki lengur í óræðan
fjarskan, heldur beint á mig. Hún sat þarna og virti
mig fyrir sér með allt að því óskammfeilinni aðgát. I
stað þess að svara spurði hún:
— Sögðuzt þér heita Daníel?
— Já, fröken, Daníel Daníelsson, fulltrúi hjá Kr. Er-
lingsson & Co.
— Tengdasonur hans?
— Tengdasonur hans?
— Kristjáns, já.
Stúlkan saug vindlinginn. Fáeinir hringir liðuðust í
loftið. Svo tók hún að hlæja, lágt og kumrandi, næst-
um hjartanlega.
— Þekktuð þér Jóa stromp?
— Jóa stromp? Kannist þér við Jóa stromp? Eruð
þér að vestan?
— Já, ég er að vestan, Danni. Ég er alveg hissa, að ég
skyldi ekki þekkja þig samstundis. Þú hefur ekki breytzt
mikið.
— Talsvert hlýt ég að hafa breytzt. Ég var fjórtán
ára, þegar ég fór norður.
— Auðvitað ertu rúmum tuttugu árum eldri og allt
öðruvísi. Og þó .... Þú ert alveg eins og þú varst.
— Og þú ert?
— Ég neita því ekki, að mér sárnar svolítið, að þú
skulir hafa steingleymt mér svona, Danni.
— Mér þykir það leitt, en því miður ....
— Heldurðu, að þú hefðir ekki þekkt Hönnu Sigur-
jóns?
— Hönnu Sigurjóns? Ekki ert þú ....
— Nei, nei, nei. Manstu hverjir reru með þér út í
frönsku skonnortuna á annan í hvítasunnu forðum? Við
fengum kex, ávexti og myndir.
— Hvort ég man. Gísíi, Erlendur og Hanna. Simmi
— Ekki Simmi. Það var Daddi bróðir hans.
— Jæja, Daddi, Ásta litla Jóns, Pétur Snjólaugar ....
Adikið er ég vitlaus.
— Já, er það ekki? Dálítið óklár, Danni minn.
— Ásta.
— Þér er vorkunn. Það er svo langt, óralangt síðan.
Þið Erlendur og Hanna voruð tólf'ára, Gísli ellefu, en
við Pétur bara tíu.
Við þögðurn andartak. Svo hélt hún áfram:
— Ég var bara freknótt smástelpa á röndóttum sokk-
um. En þú varst fallegasti strákurinn í öllum firðinum.
— Ætli ég hafi nú verið svo töfrandi.
— Jú, i mínurn augurn. Manstu síðasta veturinn í
skólanum, Danni? Ég var tólf ára og öfundaði Hönnu
Sigurjóns meir en orð fá lýst. Hún var fjórtán ára og
trúði mér fyrir því, að þið ættuð að verða hjón, þegar
þið yrðuð stór.
— Sagði hún það? Ég held henni Iiafi Iáðst að nefna
þetta við mig.
— Um kvöldið skældi ég fullan hálftíma.
— Veslingurinn.
Ég ók af stað. Andrúmsloftið var gerbreytt. Ásta
varð skyndilega kát og ræðin. Fyrr en við vissum af
vorum við sokkin í gramlar minningar að vestan.
Ásta minnti mig á margt, sem ég hafði ýmist gleymt
eða hálfgleymt. Brátt var Hafnarfjörður að baki. Glaða-
isólskinið ljómaði allt í kringum okkur. Hlývindar
smugu um gluggana. Geislarnir og þeyrinn voru í óða
önn að eyða nætursnjónum. A'lásandi bíllinn óð braut-
arslabbið með skvettum og skvampi.
Þegar minningarnar að vestan höfðu vljað okkur um
stund, tók ég að segja Ástu af ævi minni, ýmislegt, sem
á daga mína hafði drifið, síðan ég hvarf frá Suðureyri.
Ég sagði henni sitthvað af skólaárum mínum bæði
nyrðra og syðra, frá Siglufjarðarsumrunum, sagði henni
af systrum mínum, sérstaklega Ragnheiði, en hana hafði
Ásta þekkt bezt. Loks drap ég lítið eitt á starf mitt,
hjónaband mitt og tengsl mín við Kristján Erlingsson.
Á veginum upp af Keilisnesinu, ekki ýkjalangt frá
Kálfatjörn, nam ég staðar.
— Nú hef ég sagt þér allt um mig. Nú er röðin kom-
in að þér.
— Ég held þú nennir ekki að hlusta á allt um mig,
Danni, svaraði Ásta brosandi, um leið og við stigum út
úr bílnum.
— Hvaða vitleysa. Ekkert þætti ntér vænna um en að
eiga trúnað þinn, Ásta.
— Þú mátt ekki beita þessum fínu glósum á mig,
Danni. Ég veit, að konur, sem þú hittir hversdagslega,
taka þær ekki hátíðlega. Ég er einfaldari.
Hún fór úr kápunni, fleygði henni inn í bílinn og
gekk fáeina faðma vestur á veginn, stirð um hnéð og
svolítið hölt í spori.
Þá settist hún aftur inn í bílinn, en skildi hurðina
eftir opna. Veðrið var eins dásamlegt og hugsazt gat.
Ferskur, angandi svali í landáttinni, en þó heitt í geisl-
anum.
— Jæja, þá er ég til.
— Til?
— Að hlusta á allt um þig. Það má ekki minna vera
en þú gjaldir líku líkt.
Þá laut hún höfði, næstum alveg að hnjám sér. Hár-
ið hrundi um vangana. Enn hló hún þessum kumrandi
Heima er bezt 21