Heima er bezt - 01.01.1964, Síða 26

hlátri. Svo réttist hún í sætinu og blés frá sér reyknum
í mörgum litlum og slitnum gusum. Ég hélt hún ætl-
aði að vísa bón minni á bug með gamanyrðum, en þá
leit hún skyndilega beint í augu mín.
— Er þér alvara, Danni?
— Auðvitað.
Hún sneri sér frá mér, hagræddi sér í sætinu, svo að
hún nyti sólarinnar sem bezt. Svo sagði hún mér frá
öllu, sem á daga hennar hafði drifið.
Hún sat þarna grafkyrr, talaði lágt og hægt, án þess
að líta til mín. Loks sneri hún sér að mér.
— Og nú hef ég víst sagt þér allt.
Ég brosti til hennar, en svaraði engu. Ég skammað-
ist mín. Ég hafði aðeins sagt henni smáglefsur úr sögu
minni og dulið hana flestu, sem máli skipti. En hún
hafði greinilega sagt mér allt af létta og undandráttar-
laust, nema hvað hún nefndi aldrei föður litla drengs-
ins með nafni. Ég þóttist finna, að nafn hans léki henni
lítt á vörum og spurði einskis.
Ég brosti bara til hennar, tók hönd hennar og þrýsti
hana.
— Ég vissi það, Danni. Þú hefur ekkert breytzt, sagði
hún undurlágt. Nú förum við heim.
Við ókum í bæinn.
Úr bókinni
Á VÖLTUM FÓTUM
Sjálfsævisaga Árna Jakobssonar
frá Víðaseli
Þórir H. Friðgeirsson
sá um útgáfuna
151 blaðsíða
í lausasölu kr. 180.00
Til áskr. HEB aðeins kr. 130.00
REIÐARSLAGIÐ
Daginn 29. desember kenndi ég sárra verkja í spjald-
hryggnum. Taldi ég það vera mundu gigtarflog og vann
verk mín sem að vanda. Verkjaflogum þessum vildi ég
gefa sem minnstan gaum, hugðist svo sem hrista þau
af mér, eins og vani minn var, ef ég kenndi einhvers
krankleika. Frá því ég var barn að aldri hafði ég aldrei
legið nokkurn dag veikur. Næsta dag elnuðu enn þess-
ir tætingsverkir í bakinu á mér, og nú sótti á mig kuldi,
þegar ég var úti við, svo ég gat ekki varizt skjálfta.
Daga þessa var veður stillt, en allfrosthart. Á gamla-
ársdag herti enn frostið. Þó rak ég kindur mínar til
beitar, því gott var til jarðar, en ég taldi nauðsynlegt
að nota beitina sem bezt, meðan hún gafst. Þennan dag
herti enn mjög bakverkinn, og fannst mér löngum lík-
ast því sem spjaldhryggur minn væri tættur og klipinn
glóandi töngum, og voru mildu verstir verkirnir, þeg-
ar ég hélt kyrru fyrir. Nú var ég líka sískjálfandi all-
an daginn. Ég hafði gert ráð fyrir því um morguninn
að hýsa féð með fyrra móti, bæði vegna frostbitrunnar
og einnig vegna þess, hver dagurinn var, enda fyrirhug-
aður spilagleðskapur á heimilinu um kvöldið.
Þegar ég leit til kinda minna nokkru fyrir dagsetrið,
tímdi ég ekki að hýsa þær strax, þær stóðu svo vel á.
Datt mér þá í hug það, sem ég hafði heyrt mér reynd-
ari menn segja, að það boðaði innistöðu næsta dag þeg-
ar fé gengi hart að beit að kveldi í köldu veðri. Ég vék
mér því inn í fjárhúsin og gekk þar um gólf, unz kind-
umar komu sjálfar heim að húsunum. Hýsti ég þá féð
og byrgði húsin á venjulegan hátt. Eltki grunaði mig
þá að líða mundu nokkur missiri, þangað til að ég fengi
að annast hina ferfættu vini mína á ný. Gekk ég nú til
bæjar skjálfandi af kulda og mjög langþreyttur orðinn
á bakþrautunum.
Þegar ég hef dvalið um stund í bæjarhlýjunni, sem
þó raunar er í minna lagi, hverfur mér skjálftinn, en
þrautirnar ekki. Við borðuðum hátíðamatinn, en lítil
skil geri ég honum í þetta sinn.
Að lokinni máltíð hefst spilagleðin, og hyggst ég
taka þátt í henni, en stutt verður spilamennska mín. Ég
nýt mín ekki fyrir kvölum í bakinu og annarri vanlíð-
an, sem nú altekur mig. Ég vík því úr spilunum og
geng fram í stofu til að hátta. Þá hefst skjálftinn á ný
og ofsalegri en nokltru sinni fyrr, enda er mjög kalt í
22 Heima er bezt