Heima er bezt - 01.01.1964, Síða 28

Þrjár vikur liðu, og alltaf var ég jafn sárþjáður. Nú
iiggja verkirnir einkuni í injöðmunum og hnjánum.
Allan þennan tíma situr Sigga við rúmið mitt. Þar býr
hún um sig í stól og blundar þar stundum sitjandi, ef
á mig rennur svefn, sem raunar er aldrei nema örstutta
stund í senn. Máttvana líkami minn límist svo einkenni-
lega óþægilega niður í dúnsængina, sem ég ligg á, og
þá verður líðan mín lítt þolandi. Alltaf verður að
hreyfa líkama minn eitthvað. Slíkt fróar augnablik.
Þegar ég kvarta, spyr Sigga: „Hvað get ég nú gert
fyrir þig, vinur minn?“ Svar mitt er oftast: „Æ, þú
verður að vita það, ég veit það ekki sjálfur.“ Og það
bregzt aldrei, að hún getur eitthvað hagrætt mér þann-
ig, að mér líður betur á eftir. Þennan tíma sef ég bet-
ur á daginn heldur en á nóttunni, enda þótt margt fólk
sé á ferli í þröngri baðstofunni. Þær svefnstundir mín-
ar hvílist Sigga.
Sigga er óþreytandi í því að telja í mig kjark og
hjálpa mér til að vinna á ný hugarjafnvægi og lífslöng-
un, sem mér er nú gjörþorrin. Með bjartsýni sinni og
óbilandi kjarki tekst henni það, þótt erfitt sé.
Og nú segir Sigga mér draum, sem hana dreymdi og
hún er sannfærð um, að boðaði veikindi mín.
DRAUMUR SIGRÍÐAR
„Mig dreymdi, að ég var stödd á ásnum austan við bæ-
inn í Víðum. Þar kemur á móti mér ókunn kona, sem
heilsar mér stuttlega. Kona þessi virðist mér nomarleg
í útliti, og er sem af henni leggi kuldagjóst. Kona þessi
segir við mig í skipunarrómi: „Réttu mér hægri hönd-
ina.“ Ég geri það næstum ósjálfrátt. Konan tekur föstu
taki um höndina á mér og fer að plokka giftingarhring-
inn minn fram af fingrinum á mér. Ég ætla að kippa
að mér hendinni, en konan heldur henni svo fastri, að
ég get það ekki, og sleppir ekki hendinni, fyrr en hún
er búin að taka af mér hringinn. Þá tekur hún að kreista
hann milli fingra sinna, elta hann til, beygla og aflaga.
Þá réttir hún mér hringinn aftur, segir og glottir um
leið ógeðslega: „Hana, hafðu hann þá svona.“ Þá vík-
ur hún í burtu, en ég stend eftir með hringinn í lófan-
um. Ég finn, að hér hefur eitthvað hræðilegt gerzt og
er sem lömuð af skelfingu. Ég fer samt að strjúka
hringinn mjúklega með fingrum mínum og finn, að
hann lagast smátt og smátt, unz ekki er orðin nema ein
beygla á honum og þrátt fyrir beygluna tekst mér að
draga hringinn á fingur minn. Þá verð ég ofsaglöð, líkt
og ég losni úr illum álögum, en í því vakna ég.“
„Þessi draumur hefur oft komið mér í huga, síðan
mig dreymdi hann í haust,“ sagði Sigga við mig. „Og
nú veit ég, að hann boðaði veikindi þín. En það, að ég
gat lagað hringinn nerna þessa einu beyglu, boðar, að
þú færð bata, en verður þó aldrei jafngóður eftir.“ —
Þessa frásögn Siggu af draumnum og ráðningu henn-
ar man ég nú, þegar þetta er skrifað, jafnglöggt og hún
hefði sagt mér drauminn í gær. Og draumurinn vakti
mér sterka trú á bata.
Veikindaböl mitt varð til þess að binda okkur Siggu
þeim sterku böndum, sem aldrei biluðu. Úr þeim hreins-
unareldi kom gagnkvæm ást okkar heit og björt eins
og miðsumarssól, og á hana féll síðar enginn skamm-
degisskuggi í sambúð okkar. Mjúku handtökin hennar
Siggu á hringnum í draumnum átti ég margoft eftir
að reyna í hjúskap okkar.
DVÖL UNDIR LÆKNISHENDI
AÐ BREIÐUMÝRI
Þegar þrjár vikur voru liðr.ar frá því að ég veiktist, tók
ég að hressast. Verkirnir hurfu að mestu, og jafnvægi
og ró færðist yfir huga minn. í hendur mínar færðist
sá styrkur, að ég gat haldið á bók og stytt mér stundir
við lestur. Smátt og smátt hvarf lömunin úr líkama
mínum niður að mitti. Tómas fékk lánað manntafl og
fór að kenna mér mannganginn. Við taflið eyddum við
oft allri kvöldvökunni. Það leiddi huga minn frá ástandi
mínu, en til þess var leikurinn gerður frá hendi Tóm-
asar.
Seint á þorra var snúizt að því að koma mér undir
læknishendur. Sigurmundur læknir á Breiðumýri vildi
reyna við mig nudd og rafmagn, en hann gat ekki tek-
ið mig á heimili sitt til dvalar. Það varð því að ráði að
leita eftir dvalarstað fyrir mig heima á bænum á Breiðu-
mýri. Þeirri málaleitun var vel tekið af þeim hjónun-
um Kristjáni Guðnasyni og Guðnýju Jósepsdóttur, en
þau voru ábúendur á hluta af jörðinni. Þetta var hvorki
í fyrsta né síðasta skipti, sem þau góðu hjón hjálpuðu
sjúklingum, sem þurftu að vera undir læknis hendi,
með því að fá þeim dvöl á heimili sínu. Það skilyrði
settu þau fyrir dvöl minni, að Sigga fylgdi mér eftir
og annaðist mig. Við áttum að leggja okkur til mat að
öðru leyti en mjólk, sem okkur var heimil á búi þeirra
hjóna.
Ég er fluttur á sleða. Sleginn er saman kassi og fest-
ur á sleðann. I kassanum ligg ég dúðaður í rúmfötum
til að verjast kulda. Jón, bróðir Siggu, sem dvalið hef-
ur á Brettingsstöðum síðan ég veiktist, og annazt fjár-
hirðingu fyrir mig, flytur okkur niður í Breiðumýri.
Sigga gengur á skíðum með sleðanum. Alltaf öðru
hverju er hún að hlúa að mér, þreifar á höndurn mín-
um og fóturn til þess að finna hvort mér sé ekki kalt.
Veðrið er stillt og vægt frost. Það er hressing og léttir
að því fyrir mig að koma út og anda aftur að mér hreinu
útiloftinu eftir margra vikna legu í baðstofunni, þar
sem stundum hefur verið fremur loftþungt. Þegar hall-
ar vestur af heiðinni og sér yfir fannhvít Víðahöllin,
þar sem við Sigga nutum þess að ganga að heyskap
síðastliðið sumar, hlaðin starfsorku og byggjandi skýja-
borgir um framtíðarbúskap okkar, verður mér þungt
fyrir brjósti. Vonleysið um bata fellur yfir mig eins og
holskefla með þrúgandi þunga, en ég leyni hugarástandi
mínu, svo sem ég bezt má, og spaugsyrðin, sem Sigga
lætur öðru hverju fjúka urn ferðalagið, létta mér brátt
í huga.
24 Heima er bezt