Heima er bezt - 01.07.1964, Side 22

ÞATTUR ÆSKUNNAR
RITSTJORI
HVAÐ UNGUR NEMUR
I
Pórsmörk
Vorið 1916 lauk ég prófi upp úr 2. 'bekk Kennara-
skólans. Eg var þá orðinn auralaus, eins og flestir náms-
menn á þeim árum. \rið höfðum verið herbergisfélagar
um veturinn Gísli Jónasson fyrrverandi skólastjóri og
ég. Við ætluðum nú að sigla háan byr í fjármálunum,
og fá okkur atvinnu í Reykjavík strax, er prófi lauk.
Tvær stórbyggingar voru þá í smíðum í Reykjavík,
hús Hjálpræðishersins á horninu við Suðurgötu og Að-
alstræti og hús Natans og Olsens við Hverfisgötuna.
Síðustu daga prófsins fórum við Gísli að tala við bygg-
ingarmeistarann, sem hafði bæði þessi stórhýsi í smíð-
um. Við vorum þokkalega, en fátæklega klæddir. Sýni-
lega skólapiltar, eftir útliti að dæma. Við vorum víst
hálf vandræðalegir, en fengum þó stunið upp erindinu
við byggingarmeistarann. Hann var inni í litlum vinnu-
skúr með hústeikningar á borði fyrir framan sig. Hann
ieit aðeins á okkur út undan sér, þar sem við stóðum í
skúrdyrunum, og sagði fremur þurrlega: „Ég hef enga
vinnu fyrir ykkur.“ Svo sneri hann sér aftur að vinnu-
borði sínu, en við héldum í burtu vonsviknir.
Daginn eftir að prófinu lauk, fórum við á fætur
klukkan að ganga sex um morguninn. Við klæddum
okkur í hreinleg vinnuföt, sem við höfðum haft með
okkur að heiman um haustið. Um klukkan sex vorum
við komnir niður að höfn við Steinbryggjuna, því að
við höfðum frétt, að tveir togarar hefðu komið inn um
nóttina og héldum að við fengjum ef til vill vinnu við
að skipa upp fiskinum. Er við komum niður á bryggj-
una, var þar fyrir allstór hópur manna, sem var sýni-
lega kominn þar í sömu erindum og við. En sá var mun-
urinn á okkur og þeim, að við vorum sýnilega ekki
vinnulegir, en þeir voru vel þekktir verkamenn og
heimamenn í óhreinum, slitnum vinnufötum. Er við
Gísli bættumst í hópinn á bryggjunni, sáum við að
verkamenn litu okkur ekkert hýru auga, og sumir þeirra
fóru að hvíslast á um það, að hér væru komnir einhverj-
ir bölvaðir snikkarar, sem ætluðu að keppa um vinnu
við heiðarlega verkamenn. — Við létum þetta sem vind
um eyrun þjóta og þóttumst ekkert heyra. Eftir lítinn
tíma komu tveir allstórir bátar að bryggjunni, og í þeim
voru verkstjórar, sem stjórnuðu uppskipuninni. Allir
þjöppuðu sér saman á bryggjunni, þar sem bátamir
lögðust að, og við reyndum að pota okkur með lagi
inn í miðjan hópinn. Én verkstjórarnir litu ekki á okk-
ur. Þeir ávörpuðu hvern einstakan í hópnum, og oftast
með nafni, og bentu þeim að koma út í bátana, og var
svo að sjá, sem þeir þekktu flesta verkamennina. Bát-
arnir fylltust fljótt af verkamönnum og héldu þá frá
bryggjunni, en við stóðum eftir vonsviknir ásamt
nokkrum fleiri, sem orðið höfðu útundan.
Klukkan var nú orðin sjö og vinna að hefjast við
höfnina. Okkur fannst hart að hverfa burt við svo bú-

lk| .• IvÉ// / ; uBttgflRkl. . '♦* ' •