Heima er bezt - 01.07.1964, Síða 23

Skagfjörðsskáli.
ið, og förum að rölta meðfram höfninni. Þá komum
við þar að, sem verið var að skipa upp salti. Við gáf-
um okkur á tal við verkstjórann og spurðum, hvort
hann vantaði ekki verkamenn. Jú, hann sagði að sig
vantaði einmitt í svipinn verkamenn til að bera upp
salt. Þeir, sem væru að bera upp saltið hefðu varla und-
an, enda var nokkuð langt að bera. Við vorum sam-
stundis skráðir í vinnuna, og jafnframt var lyft salt-
poka á hvom okkar. Við héldum svo á eftir hinum
burðarmönnunum inn í salthúsið.
Ekki féll mér vinnan vel, og ekki hafði ég farið marg-
ar ferðir, er mig fór að svíða í bakið, þegar saltið fór
að hrynja ofan í hálsmálið. Ég hafði sem sé ekki gætt
þess, að bregða þurrum lausum poka yfir höfuð og
háls, til að koma í veg fyrir að saltið hryndi niður á
bakið, — en það höfðu hinir verkamennirnir gert. En
verkstjórinn inni í salthúsinu bjargaði mér úr klípunni.
Hann sagði mér að hætta að bera upp saltið, en vera
hjá sér inni í salthúsinu og bíða þar eftir burðarmönn-
unum, sem komu í halarófu inn í húsið og upp í salt-
binginn, taka undir saltpokana á baki þeirra og hjálpa
þeim til að hvolfa úr pokanum. Eftir það leið mér ágæt-
lega í vinnunni. Um klukkan fjögur var vinnunni lok-
ið þennan dag.
Strax og vinnunni lauk, gekk ég beint upp á Hverfis-
götuna til byggingameistarans, sem hafði neitað mér
um vinnu fyrir nokkrum dögum. Ég var svitastorkinn
og söltugur. Byggingameistarinn leit hlýlega til mín, er
ég kom inn í skúrdyrnar og bar upp erindið. Hann tók
erindi mínu vel og sagði, að ég mætti koma í vinnu
strax í fyrramálið og hitta verkstjórann, sem stjórnaði
vinnu við stórbyggingu í Þingholtsstræti. Var það hið
glæsilegasta hús, sem nú geymir Bókasafn Reykjavíkur.
Húsið hét áður Esjuberg. Þarna var ég þá fastráðinn í
byggingavinnu í Revkjavík. Að minsta kosti yfir vorið.
Ekki hafði ég lengi unnið í byggingavinnunni, er ég
kynntist manni, sem átti að útvega stórbónda í Rangár-
vallasýslu kaupamann um 8—9 vikna tíma um sumarið.
Þessi stórbóndi var Grímur í Kirkjubæ, en vinur hans,
þessi sem ég kynntist, sá urn ráðninguna. Ekki man ég
hvað ég átti að fá í kaup um vikuna, en fríðindi voru
þau, að ég átti að fá hest til smáferða á sunnudögum
ókeypis, og enn fremur átti ég að fá einn eða tvo gæð-
inga, einnig ókeypis, til Þórsmerkurferðar um eina helgi
um sumarið, þegar vel stæði á. Ég held að þessi fríð-
indi með Þórsmerkurför hafi riðið baggamuninn að ég
réðst austur. En nú gripu örlögin í taumana. Mislingar
bárust til Reykjavíkur frá útlöndum þetta vor, og ég
var einn af þeim, sem smitaðist af þeim, er veikina bar
til landsins. Hann hafði farið hálflasinn í bíó og í því
bíói hafði ég verið líka um kvöldið og smitazt.
Ég varð fárveikur, eins og flestir, sem mislingana
fengu þetta vor, og lá hjá kunningjafólki mínu suður á
Þormóðsstöðum við Skerjafjörð.
Á meðan ég lá veikur kom bændahöfðinginn Grímur
í Kirkjubæ til Reykjavíkur og ætlaði þá að heilsa upp
á kaupamanninn tilvonandi. Eg var dálítið farinn að
hressast, er Grímur bóndi kom ríðandi út að Þormóðs-
Heima er bezt 263