Heima er bezt - 01.07.1965, Side 23

blotnuðu fljótt, og síðkápan hlífði lítið eftir að hvessti.
Svona þrömmuðum við áfram, matarlaus og gegndrepa
og óðum aurbleytuna í ökla, þar sem vegurinn var verst-
ur. Ekkert okkar hafði farið þessa leið fyrr, og okkur
kom saman um, að þetta væri leiðinlegasta og lengsta
heiði á landinu. — Loks komum við að litlum timbur-
skúr austarlega á heiðinni. En þar var litla hressingu að
fá. — Undanfarin sumur hafði maður dvalið í þessum
skúr og selt ferðamönnum gosdrykki og öl. Nú var
þarna ekkert að sjá annað en tóma öikassa og flöskur. —
Veðrið lægði heldur, er austar dró á heiðina, en úrfellið
\ ar hið sama. Sumum fór nú að kólna, en aðrir fóru að
þreytast. Stúlkurnar kusu nii að velja sér heiðarföru-
naut og styðja sig við arm hans, og dreifðist hópurinn
nú nokkuð. Þau sem voru létt á sér og köld, fóru að
hlaupa, þegar hallaði austur af og drógu þá langt fram
úr, en þau, sem voru þreytt og heit, settust á vegar-
brúnina og hvíldu sig. Enginn óttaðist að tylla sér nið-
ur, því að meira var ekki hægt að blotna, en þegar var
orðið, þar sem allir voru eins og af sundi dregnir.
Klukkan rúmega ellefu um kvöldið vorum við að
tínast heim túnið á Kárastöðum, holdvot og að þrotum
komin af sulti, eftir rösklega 11 klukkutíma göngu.
Á Kárastöðum fengum við hinar beztu viðtökur. Lá
nú fyrst fvrir að jafna fólkinu niður í rúmin, og draga
af því vosklæðin. En þá vandaðist málið. Rúmin voru
til fyrir 10, en þannig var herbergjum háttað, að í einu
stóru herbergi voru tvö tveggja manna rúm, en í þrem-
Brennugjá.
Flosagjá.
ur litlum herbergjum voru tvö eins manns rúm, mjó
eins og prjónastokkur. Þarna stóð hnífurinn í kúnni!
Stúlkumar vora fimm og piltarnir fimm, og ekki var
hægt að jafna öðruvísi niður í rúmin, en að annaðhvort
yrðu piltur og stúlka að sofa í sama herbergi í tveimur
rúmum, eða tveir piltar og tvær stúlkur að sofa í tveim-
ur tveggja manna rúmum í stóra fjögra manna herberg-
inu, ef það þætti betra, en þó leysti það ekki vandann.
Nú var úr vöndu að ráða. Húsmóðirin spurði mjög
kurteislega, hvort engin hjón væru í hópnum, eða per-
sónur, sem gætu að minnsta kosti sofið í sama herbergi.
Allir þögðu. Þetta leit ekki vel út. Vatnið lak úr fötum
okkar og smálækir mynduðust á stofugólfinu. Tenn-
urnar glömruðu í munninum og allir vildu komast sem
fyrst í rúmin, en enginn vildi kveða upp úr með neitt.#
Endirinn varð sá, að við tveir, sem grennstir vorum
°g yngstir, buðumst til að sofa saman í öðru mjóa rúm-
inu í einu tveggja manna herberginu, en ein stúlka fékk
tvö rúm til umráða í næsta herbergi. Rúmið okkar var
hræðilega mjótt og engin leið að sofa, nema andfæting,
og varð okkur hugsað til auða rúmsins í næsta herbergi,
*) UM morguninn sögðu stúlkurnar, að alveg hefði þeim
verið sama, þótt þær hefðu sofið einar í rúmi í sama herbergi
og einhver piltanna.
Heima er bezt 259