Heima er bezt - 01.07.1965, Blaðsíða 24

Víkingaskipið i Almannagjá.
en hóf er bezt í hverj u einu hugsuðum við líka og
hreyfðum okkur ekki úr prjónastokknum.
Allir urðu að tína af sér ytri og innri flíkur og af-
henda til þurrkunar, og hreiðra um sig undir sænginni
í þeim klæðum einum, sem þau Adam og Eva stóðu í
í Paradís, fyrir syndafallið.
Eftir mikið orðaskvaldur og umræður, — því að hljóð-
bært var á milli herbergjanna, — sofnaði loks allur hóp-
urinn. Morguninn eftir vöknuðu allir vel hressir í sæmi-
legu veðri. — En þegar ég fór að athuga mína fínu skó,
þá voru þeir svo illa útleiknir eftir gönguferðina, að
ekki kom til mála að hægt væri að setja þá á sig. Ég
bað þá húsmóðurina að finna mig og hún gat leyst þetta
vandamál mitt. Hún lét mig fá grænlitaða sauðskinns-
skó, og á þeim skóm skoðaði ég Þingvöll þann dag.
Um hádegið kom svo sr. Magnús og nokkrir nem-
endur með honum í þeim eina bíl, sem þá var í lagi í
Reykjavík. Þeir nemendur, sem ekki komust í þann bíl,
urðu að sitja eftir með sárt ennið.
Þennan dag skoðuðum við hinn merka sögustað, með
leiðsögn sr. Magnúsar Helgasonar, og er mér sú leið-
sögn minnisstæð. Munu fáir hafa verið honum jafn-
snjallir í því, að gera löngu liðna atburði lifandi í frá-
sögn sinni, — og söguþekking hans var með afbrigð-
um. — En veðrið var fremur leiðinlegt, vestan skúra-
veður, og velli sá ég þá enga, en aðeins gráa móa, grjót
og gjár. En það var eins og hver blettur og hver steinn
fengi líf og lit, er sr. Magnús sagði frá. Ég hefi oft
komið á Þingvöll síðan og oft í yndislegu veðri, þegar
fegurð staðarins naut sýn vel, en mér er þessi fyrsti
dagur minn á Þingvöllum mjög minnisstæður.
Þegar á daginn leið, var farið að ræða um ferðina
heim til Reykjavíkur. Var strax ákveðið að kvenfólkið,
sem í förinni var, skyldi fara til Reykjavíkur í bílnum
þá strax um kvöldið, og auk þess það af karlmönnun-
um, sem hægt var í bílinn að troða. Þá voru víst engin
lög eða reglur um hleðslu bíla. Þeir, sem ekki komust
í bílinn skyldu gista á Kárastöðum næstu nótt, og yrðu
þeir svo sóttir daginn eftir, ef bílfært yrði, en á því lék
nokkur vafi. Það var strax samþykkt að ég færi í bíln-
um, ef mögulegt væri, þar sem mínir grænu sauðskinns-
skór voru illa útleiknir eftir daginn og lítið eftir af
þeim annað en vörpin.
Ferðin til Reykjavíkur gekk erfiðlega, en bílstjórinn
sýndi mikinn dugnað og þolinmæði, og farþegarnir
gerðu sitt til þess, að bíllinn yrði ekki eftir uppi á
Mosfellsheiði. Og mikið þurftum við að ýta og strita,
áður en þrautin væri unnin. Loks komum við þó á fær-
an veg og var þá ekið með hraða til Reykjavíkur. Á
miðju Austurstræti var okkur hleypt út úr bílnum, og
er ég ekki frá því að við höfum litið hálf skringilega út,
eins og við vorum útötuð eftir aursletturnar, sem við
fengum við að ýta bílnum upp úr forinni. En enginn
var þó verr settur en ég á fjölfarinni götunni á mínum
grænu skóvörpum.
Vegurinn reyndist þannig á heimleiðinni, að ekki var
tahð viðlit að reyna að fá bíl til að fara austur daginn
eftir, — og voru nú góð ráð dýr. Sr. Magnús skólastjóri
hafði orðið eftir fyrir austan og ekki gátum við unað
því, að hann þyrfti að ganga til Reykjavíkur.
Jónas Tómasson bóksali á ísafirði, sem var einn í
gönguförinni austur, og komið hafði með mér í bílnum
til Reykjavíkur, tók að sér að fara upp í Mosfellssveit
snemma næsta morgun og reyna að safna saman hest-
um til að sækja þá, sem eftir urðu. Honum tókst að ná
saman nokkrum hestum, en þó ekki eins mörgum og
mennirnir voru fyrir austan og reið nú hratt, sem leið
liggur austur að Kárastöðum. Austarlega á heiðinni
mætti hann Þingvallaförunum. Voru þeir komnir þar
allir á göngu til Reykjavíkur, og þar á meðal sr. Magn-
ús, þótt aldraður væri. Fór nú sr. Magnús á hestbak og
svo margir af hinum, sem hestar voru til fyrir, en þeir
hraustustu lögðu land undir fót og komu gangandi til
Reykjavíkur nokkru á eftir reiðmönnunum um kvöld-
ið. — Voru þá loks allir þátttakendur í Þingvallaförinni
komnir til Reykjavíkur, eftir þriggja daga ferð og gang
og höfðu sumir gengið báðar leiðir.
Ég býst alveg eins við að þeir, sem lesa þennan þátt
um Þingvallaferð fyrir 50 árum, trúi naumast frásögn-
inni, sérstaklega yngra fólkið. Bílaöldin var þá aðeins
260 Heima er bezt