Heima er bezt - 01.02.1966, Qupperneq 34

„Hvað barstu út?“
„Nú, mér heyrðist þú taka svo sveitalega til orða,
að ég hélt þú skildir þetta,“ sagði afi brosandi.
„Æ, ég las þetta í einhverri bók og fannst það
eiga vel við,“ svaraði strákur og lét sér hvergi bregða.
Amma rak upp stór augu, þegar hún sá þennan
stóra slöttólf skálma inn í eldhúsið, nakinn niður að
mitti.
„Sæli nú, gamla mín,“ sagði strákurinn glaðlega og
rétti ömmu höndina. „En sá blessaður ilmur, hvort
ég skal kýla vömbina, er alltaf svona gott að éta hjá
ykkur?“
„Komdu sæll, drengur minn, en hér borðum við,
en étum ekki eins og skepnur," sagði amma.
„Étum og verum glaðir,“ sagði strákurinn og
snaraðist að borðinu.
„Þú trúir því kannske ekki gamla mín, en það er
samt satt, að garnirnar í mér gauluðu svo ferlega
á leiðinni hingað, að gamli karlinn hélt að ég myndi
ekki tóra fram að næstu máltíð.“
„Hér er engin gamla mín og enginn gamli karl,
drengurinn minn,“ sagði afi. „Þið skuluð kalla okk-
ur afa og ömmu, það gera allir, og bezt að þið ger-
ið það líka.“
„Ég er svo vanur að tala við gömlu heima, að ég
gætti ekki að mér,“ svaraði strákurinn.
„Hver er gamla þín þar?“ spurði afi.
„Sú gamla heima?“ sagði strákurinn undrandi.
„Nú, auðvitað hún mamma.“
„Sá þykir mér bera virðingu fyrir móður sinni,“
sagði amma stórhneyksluð.
Þá hlógu báðir krakkarnir.
„Bera virðingu fyrir henni móður okkar! Eigum
við ekki að bera virðingu fyrir karlinum líka?“
sagði Viktor.
„Ef þessi karl, sem þú talar um, er faðir þinn,
þykir mér trúlegt að þú virðir hann,“ sagði afi.
„Nei, heyrið þið nú, það er auðheyrt að frægð
Óla Ólsens hefir ekki borizt hingað, ég hélt þó, að
allir þekktu hann.“
„Gjörið þið svo vel, við skulum fara að drekka,“
sagði amma, hún var svo steinhissa og rasandi á orð-
bragðinu í þessum kaupstaðarbörnum.
Sverrir hljóp upp um hálsinn á ömmu og spurði
ósköp flírulegur, hvort Scnni mætti líka drekka.
Amma setti hann á stól og strauk brosandi um
kollinn á honum. Þá voru þó börnin í heimabænum
betur alin upp en þessir ófeimnu freku krakkar, sem
hámuðu í sig, eins og þau hefðu ekki mat séð í marga
daga. Stelpan gaf bróður sínum lítið eftir þó mjó
væri.
„Hvort ég skal ekki nota mér matinn hér í sum-
ar,“ sagði strákurinn, þegar hann var búinn að belgja
sig svo út, að hann stóð á blístri. Allt í einu ropaði
hann hátt og lengi.
Hanna leit fyrst á ömmu, hún hnyklaði brúnirn-
ar, svo á afa. Hann gat ekki leynt brosinu í augna-
krókunum.
„Þakkið þið svona fyrir matinn þarna í höfuð-
borginni?" sagði afi.
Strákurinn glotti og sagði, að það væri svo gott
að losna við ofurlítinn vind, þegar maður væri
saddur.
„En má ég kveikja í hér inni?“ spurði hann svo og
leit á ömmu.
„Er hann orðinn vitlaus?" spurði Hanna María og
leit með angistarsvip á afa. „Ætlar hann að kveikja
í bænum okkar?“
„Það ert þú sem ert vitlaus,“ sagði Viktor. „Hef-
irðu aldrei séð neinn kveikja sér í sígarettu, ertu
svona mikill sveitasauður? “
Amma horfði reiðilega á strákinn, sem dró upp
sígarettupakka, fékk sér eina og rétti svo pakkann
til systur sinnar, sem fékk sér aðra.
Svo kveiktu þau í.
Amma leit á afa og ætlaði að segja eitthvað, en
afi dró hægra augað í pung til merkis um, að hún
ætti ekkert að segja. Hann horfði kankvís á krakk-
ana. Þetta kom honum ekki á óvart. Presturinn hafði
sagt honum sitt af hverju, sumu mjög ótrúlegu, um
þessi systkini, sem komu af sannkölluðu vandræða-
heimili.
III.
Viktor sýnir listir sínar.
Afi og amma töluðu lengi saman, þegar krakkarn-
ir voru komnir út. Amma sagðist aldrei hefði tekið
þau, hefði hún vitað að þau væru svona.
„Ég hélt að þau ættu bágt, mér skildist það á prest-
inum,“ sagði hún.
„Þau eiga bágt,“ sagði afi, „en bara á annan hátt
en þú hélzt. Við skulum sjá til, hvort þau eru svo
slæm inn við beinið. Þau voru bara að reyna að ganga
fram af okkur áðan. Við skulum taka þessu með ró.“
Framhald.
70 Heima er bezt