Heima er bezt - 01.03.1966, Qupperneq 15

Anna Maria Lúðviksdóttir.
þau Anna og Ingimundur til Djúpavogs. Skapaðist hon-
um |)á cnn betri aðstaða til að stunda iðn sína — smíð-
arnar — heldur cn áður var. A Djúpavogi hjuggu þau í
Hammersminni, cn þar var Anna fædd og hafði átt þar
hcima, unz foreldrar hcnnar fluttu að Karlsstöðum, eins
og fyrr segir.
Jafnframt smíðunum stundaði Ingimundur sjósókn,
cnda gerðist heimilið þungt, því eftir að hann kom til
Djúpavogs, faeddust þcim hjónum 3 börn, svo að ckki
vcitti af að nota alla möguleika hcimilinu til framfærslu.
En nú dró dimman skugga yfir fjölskylduna í Hamm-
crsminni. I lúsbóndinn fór að tapa sjón og ágcrðist það
svo, að hann varð ófær til vinnu, og má gcta nærri hver
áhrif slíkt hefur haft á afkomuna, því þá voru ekki
tryggingarnar til að lctta lífsbaráttuna ltjá þeim, sem
fyrir slíkum áföllum urðu. Ingimundur Sveinsson and-
aðist úr brjósthimnubólgu 19. júní 1923. Voru þá börn-
in öll innan við fcrmingu.
Nú var ckki um annað að gcra en að tvístra hcimil-
inu. Fóru börnin til venzlamanna og vinafólks, ncma það
yngsta, Jón, hafði Anna mcð scr í vist að Eydölum í
Hreiðdal. Þaðan fór hún að Hcyklifi til önnu frænku
sinnar og rnanns hennar Jóhanns Pálssonar, þar scm clzta
barnið, Lovísa, var í dvöl.
Þar dvaldi Anna unz hún fluttist til \’'cstmannacyja
Ingimundur Sveinsson.
og stofnaði þar hcimili með yngsta syni sínum, studd af
eldri börnunum, sem nú voru farin að stálpast og lögðu
sig mjög fram um að veita móður sinni og yngri syst-
kinum allan þann stuðning, sem þau máttu. Eftir að þau
svo cignuðust sín eigin heimili, var Anna hjá þeim á
víxl, bæði í Reykjavík og austur á Stöðvarfirði, þar sem
hún þó hélt kyrru fyrir hin síðari árin. Var þar um
gagnkvæma virðingu og clsku að ræða milli góðrar móð-
ur og barnanna, sem sýndu henni hlýju og ræktarsemi.
En hcimili sitt taldi Anna alltaf hjá Jóni syni sínum, en
hann var yngstur barna hcnnar eins og fyrr er sagt.
Anna María Lúðvíksdóttir er minnisstæð öllum, sem
þckktu hana. Hún var hógvær kona og háttvís, vel vcrki
farin og vann störf sín í kyrrþey og með hægð, en
vannst bctur hcldur cn mörgum þcim, sem gcyst fara.
Hún var mjög bókhneigð cins og hún átti ætt til, en
scm gefur að skilja, átti hún ckki margar næðisstundir
til að sinna því hugðarcfni sínu. En á efri árum, þegar
um hægðist, undi hún scr marga stund við lcstur góðra
bóka.
Allt fas hennar og umgengni við aðra einkenndist af
prúðmcnnsku og hógværð. Aldrei ámælti hún öðrum,
því að þótt hún hefði sínar skoðanir á mönnum og mál-
cfnum, var misjafnt umtal og orðaskvaldur hcnni mjög
fjarri skapi. Það Ijómaði frá henni innri birta og gleði,
Heima er bezt 87