Heima er bezt - 01.04.1975, Page 20

LAND-
NEMALÍF
OG VEIÐI
FERÐIR
ÆVIMINNINGAR GUÐJÓNS R. SIGURÐSSONAR
5. HLUTI
-
Nú er það eitt sinn, er við erum á stillansinum, að
hann dettur allt í einu niður um 6 fet um miðjuna
eða á samskeytunum, og munaði litlu, að Rolf og
Pétur dyttu af og niður um 60 fet. Ég var við út-
enda, þegar þetta gerðist og var fljótur að fara upp
og niður um gatið á þakinu til þess að athuga, af
hverju þetta hefði komið fyrir. Þá voru þar tveir
strákar, sem höfðu leyst okkar reipi eða líflínu í mis-
gripum, því að þeir ætluðu að láta gálgann niður á
jörðu. Og bæði reipin voru á sama stað. Græningj-
arnir höfðu bundið gálgareipið þar, þegar menn voru
kallaðir í mat, og ekki látið gálgatimbrið alla leið
niður. Ég spurði drengina, hvort þeir hefðu verið að
hugsa um að drepa okkur og sagði að það hefði litlu
munað. Þeir játtu athugunarleysi sitt. Mér fannst
ekki nema réttmætt, að þeim væri sagt upp vistinni
og færði það í tal við Bill. En hann sagðist aldrei
hafa rekið mann á ævinni og hann gerði það heldur
ekki núna. En við svona vinnu geta lítil mistök auð-
veldlega kostað mannslíf.
Svo gekk allt sinn vanagang, nema allir voru
óánægðir með fæðið í matsölu hjá þessari byggingu.
Svo fær Bill matreiðslukonu sænska og tjald fyrir
borðsal og annað fyrir eldhús. Þá varð fæðið ágætt.
En nú var tekið upp á að spila póker á hverju kvöldi.
Fannst mér sjálfsagt að reyna lukku mína við íþrótt
þessa. En það varð 100 dollara tap. Þóttist ég þá
vita, hvernig þessum leik var hagað. Það voru tveir
gamlir og góðir sænskir nábúar Bills, sem alltaf
græddu og Bill einnig, svo að bersýnilegt var, að
þarna voru samtök. En strákarnir sperrtust við allt
sumarið að ná því til baka, sem þeir höfðu tapað cn
árangurslaust. Og svo voru þeir vanalega við vín,
þegar spilað var. Gömlu mennirnir keyptu sér hver
um sig nýja bíla fyrir sinn ágóða. En nú var að líða
að hausti og betra að hafa peninga fyrir fatnaði.
Illa gekk með seinustu bygginguna, sem ég var við
með Bill, því að þegar það átti að grafa fyrir stál-
pönnunni, var kviksandur þar fyrir. Við grófum
eftir mætti, en allt kom fyrir ekki. Það hrapaði bara
niður, og við stóðum í hné í forinni ískaldri. Það var
reynt að reka niður planka til að verja því, að inn
hrapaði, en ekkert gekk. Svo hótuðum við margir að
hætta og skoruðum á Bill að ýta stálpönnunni í hol-
una, því að hún yrði aldrei dýpri. Og Bill gaf eftir,
og pannan var sett niður. En hún var meira en 60 cm
of há. Og það þýddi, að grunninn þurfti að byggja
upp, sem því munaði, með timbri. Þetta mundi mæl-
ast illa fyrir og engar líkur fyrir, að Bill fengi að
vera lengur hjá þessum verktaka, sem átti heima í
Moose Jaw, Sask. Nafnið var Barnell. Mun hafa ver-
ið franskur. Það var fólk, sem var mér oft hjálplegt
í lífinu.
Þegar skammt var komið með þessa kornhlöðu,
kom í heimsókn til okkar húsbóndi ráðskonunnar, og
var hann klæðskeri að mennt. Hann bauð mér fatnað
til sölu. En svo varð úr, að við skyldum glíma upp
í kostnaðinn, og sá, sem tapaði glímunni, skyldi
borga fatnaðinn. Það endaði með því, að ég fékk
fatnaðinn fyrir glímuna. Svo var það eitt sunnudags-
kvöld, að Norsari montar af kunnáttu sinni í hnefa-
leik, og skyldi nú lumbra á Englendingi, sem kom
sér vel við Bill. Var þarna því afbrýðissemi. Svo
veður þessi Norsari að Englendingnum með ljót orð
og mildum vindmyllu-handagangi, en Englending-
urinn varði sig með stillingu og kunni að slást. Fleiri
Norðmenn voru þarna, norska slagsmálamanninum
auðsjáanlega til styrktar. Allt í einu hleypur einn
áhorfandinn aftan að Englendingnum og slær á háls
hans með metra löngum plankabút. Aumingja mað-
urinn hné niður sem dauður væri, en rankaði við,
guði sé lof, og virtist ekki hafa sakað neitt að ráði.
132 Henna er bezt