Heima er bezt - 01.04.1975, Qupperneq 30

skensið í svörum grannkonu sinnar. Hún veit, að hún
vonast til að fá Jónas hennar fyrir tengdason, og heldur
víst, að hann gangist fyrir auð, en ekki stúlkum.
En nú kemur frú Rósa til þeirra, heilsar þeim blíðlega
að vanda og býður þeim kaffi. Hún segir:
„Nú er dansinn að byrja, og þá er okkur líklega ofaukið.
Annars hef ég gaman af að sjá unga fólkið skemmta sér
í söng og dansi.“
„Þú ert nú líka sá snillingur við allan söng. Ekki hefur
þér tekist illa að kenna Sigríði," segir Salbjörg og brosir.
„Það var reglulega indæll söngurinn hjá henni í kvöld.“
„Þú hefur nú sjálfsagt lagt þinn skerf þar til,“ segir
grannkonan við Rósu og er heldur íbyggin á svipin með
meinfýsið glott, um leið og hún lítur út undan sér til
Salbjargar.
Frú Rósa lítur undrandi til þeirra og segir:
„Nei, þar kom ég ekki nærri að neinu leyti, enda er
Sigríður orðin mér færari í þeirri grein sem og mörgu
öðru. Hún er alveg sérstaklega fjölhæf stúlka.“
Salbjörg er brosleit og glöð yfir, hvernig vitnisburð
Sigríður fær hjá frú Rósu, því að fullt tillit er tekið til
hennar orða. Hún var ekki þekkt af öðru en réttsýni, og
flestir báru traust til hennar og virðingu fyrir henni.
„Eigum við ekki að líta á unga fólkið í dansinum?" segir
frú Rósa. „Ég hef alltaf gaman af að sjá það skemmta sér.“
Þær fara allar fram í danssahnn. Það fyrsta, sem þær
taka eftir er, að nýtt fólk er komið í hópinn neðan úr
kauptúninu. Þar á meðal er Hrólfur. Hann er að dansa
við Helgu prestsdóttur, og þær sjá, að þau eru í miklum
samræðum. Nú stöðvast dansinn. Páll og Sigríður hafa
dansað saman, og nú ræða þau um skemmtun, sem Hrólf-
ur býður þeim á niðri í kaupstað. En þau vilja engu lofa.
Sigga er mótfallin því, hún segist hafa svo mikið að gera.
Hún sé búin að eyða svo miklum tíma í að undirbúa þessa
skemmtun.
„Einn dans fæ ég þó hjá þér,“ segir Hrólfur, og Sigga
játar því. Hrólfur er auðvitað framúrskarandi dansmaður,
það finnur Sigga. Hann leikur á als oddi og ræðir um
skemmtanirnar í Reykjavík. Hún ætti að koma þangað.
Þar væri svo frjálslegt á öllum skemmtunum. Þar gæti
maður setið saman við borð og spjallað saman í ró og
næði.
„Þú kemur nú kannski suður í vor með Stóra-Fells-
hjónum, þegar Hermann kemur frá Noregi með konu-
efnið. Mér er sagt, að hann sé búinn að ná sér í norska
dömu.“
Ekki getur Hrólfur merkt nein svipbrigði á Siggu við
þessa frétt.
„Það væri nú nógu gaman að koma suður og fagna
honum að loknu námi. En ekki geri ég ráð fyrir, að ég
fari. Sjálfsagt kemur hann hingað fljótlega eftir að hann
kemur upp,“ segir Sigga.
Samtalið verður ekki lengra, því að músíkin hættir.
Hrólfur getur ekki gert sér neinar hugmyndir um tilfinn-
ingar Siggu til Hermanns, þótt hann skrökvaði upp þess-
ari trúlofun.
Daginn eftir þessa skemmtun kallar frú Rósa á Siggu
inn til sín og segir:
„Jæja, Sigríður mín, nú er ég búin að fá pláss handa
þér í skólanum með Helgu minni. Og nú ferð þú með
þeim eftir jólafríið. Þig hefur alltaf langað í Kvennaskól-
ann. Það er búið að ganga frá þessu að öllu leyti, nema
þú átt eftir að segja já, og það vona ég að þú gerir.“
Sigga er svo undrandi yfir þessu, að hún segir ekki orð.
Ótal hugsanir fljúga í gegnum hug hennar, sem bæði
gleðja hana og hryggja. Hún veit, að hún á ekki peninga
til að kosta sig á skólann, og henni finnst hún ekki geta
þegið það að liggja uppi á öðrum. Hún veit, að mamma
hennar muni styrkja hana og dálítið á hún sjálf, en það
mun hrökkva skammt. Það færist roði í andlit hennar,
og hún segir við frú Rósu:
„Ég get nú sjálfsagt ekki farið í þetta sinn. Bæði er það,
að mig vantar föt til þess og svo á ég ekki nóga peninga
ennþá.“
Frú Rósa brosir og segir:
„Þetta vissi ég að mundi koma hjá þér, en fyrir öllu
þessu er nú séð. Þú hefur sjálf undirbúið fötin, en hvað
peningahliðina snertir, þá ætlar Gísli bróðir Jóns að lána
þér það, sem þig vantar. Hjá honum átt þú líka að fá her-
bergi, ef ekki fæst pláss í skólanum.“
Sigríður minnist þess nú, að frú Rósa hefur látið hana
hafa ýmiss konar fatnað, sem hún hefur sagt að ætti að
vera á Helgu. En hún hefur látið hana máta fötin, þær
voru nokkuð svipaðar á vöxt Helga og hún. Hún verður
svo undrandi yfir öllu þessu, að hún á ekki orð. Hún
gengur til Rósu og faðmar hana innilega.
„Ég get aldrei launað þér þetta allt saman,“ segir hún.
„Ég átti ekki von á þessu og er ekki búin að átta mig
ennþá. Svo á ég eftir að tala við mömmu um þetta.
Kannski vill hún ekki, að ég fari?“
„Það er engin hætta á því. Hún vill áreiðanlega, að þú
komist í þennan skóla. Við skulum svo í alvöru snúa okk-
ur að efninu og ljúka við allan undirbúning, því að nú
fer að styttast þar til þið farið, blessuð bömin mín. Það
verður ærið tómlegt hér í vetur, þegar þið eruð öll farin.
En þetta líður, og með vorinu komið þið aftur með yl og
hlýju, og þá vaxa blóm og grundir gróa. Þá gleymum við
tómleika vetrarins og fögnuður mun fylla hugi okkar. Þið
eruð nú að verða fullorðin og verðið að fara að sjá um
ykkur sjálf. Þá reynir á þroska ykkar og skynsemi, hvem-
ig þið bregðist við vandamálum lífsins. Ég veit, að þú átt
traustan vin þar sem Gísli er. Hann hefur alltaf haft dá-
læti á þér, síðan þú varst lítil. Og það hefur ekki minnk-
að, þótt þú sért að verða fullorðin. Til hans skaltu snúa
þér, ef þú þarft á einhverri aðstoð að halda. Hann hefur
óskað eftir því að mega líta til með þér.“
SIGRÍÐUR FER í KVENNASKÓLANN
Næsta dag fer Sigga að finna móður sína að Stóra-Felli.
Hún hefur verið á Hofi öðru hverju um hátíðimar. Guð-
rún sér, að Sigga býr yfir einhverju, sem hana langar tíl
að segja, og þegar þær mæðgur em orðnar einar, segir
Sigga:
„Það er nokkuð, sem ég þarf að ræða við þig uim,
mamma.“
„Já, hvað er það, Sigga mín?“
„Prestshjónin eru búin að fá pláss handa mér í Kvenna-
skólanum með Helgu það sem eftir er vetrar. Má ég eklki
fara, mamma mín?“
Síst hafði Guðrúnu dottið þetta í hug, þótt hana hadi
mikið langað til, að Sigga kæmist í skóla. En þetta ko«n
142 Heima er bezt