Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 15

ÆSKAN
87
drbttningarinnar illu, og einn góðan veðurdag sagði
hann við föður sinn:
»Nú ætla eg að fara að leysa þrautirnar og ná í
drottningardóttur. Eg legg af slað á morgun.cc
»Þú ferð ekki fet«, sagði faðir hans. »Þú leysir
ekki þrautirnar fremur en aðrir, og eg sleppi þér
ekki út í opinn dauðann«.
Þá lagðist kóngsson í rúmið af liarmi og hug-
sýki og lá í sjö ár. Loks mælti faðir hans:
»Það er vist ekki um annað að gera en láta þig
fara. Þér er ekki við bjargandi«.
Kóngsson varð alheill og fór leiðar sinnar.
Þegar hann var á ferð í skógi einum, sá hann
stóran, kollóttan hól. Hann fór þangað og ætlaði
að ganga upp á hólinn til að lilast um. En þegar
liann nálgaðisl hólinn, hrá honum í hrún. »Þetla
er skrítinn hóll«, hugsaði hann með sér. »Eg sé
ekki betur en að hann hreyfist«. Hann kom nú
nær, og sá að þarna lá maður, og var nokkuð
digur. Það var maginn á honum, senr var tilsýndar
eins og gríðarstór hóll.
»Hér er eg«, sagði Yambi. Villu fá mig fyrir
vinnumann?«
»Hvað ætli eg að gera við þig? Þú ert svo ógur-
lega digur, að þú getur ekkert gert til gagns«.
»Uss, þú ættir bara að sjá, þegar eg blæs mig
út. Þá cr eg þúsund sinnum digrari. En taktu mig
með þér, þú munt seinna þurfa á mér að halda«.
Kóngsson héll nú áfram ferð sinni, en Yambi
vellist á eftir og jörðin tilraði, þegar hann sleig
niður.
Nú sáu þeir mann, sem lá endilangur við veg-
inn og lagði eyrað við jörðina.
»Ekki hefir þú rnikið að gera«, sagði kóngssonur.
»Þey, þey, eg er að hlusta«, sagði maðurinn.
»Á livað ertu að lilusta? Eg lieyri ekkert«.
»Eg heyri allt, sem gerist á jörðinni, heimsend-
anna á milli. Eg heyri grasið gróa á jörðinni og
fiskana synda í hafinu. Á eg að vera vinnumaður
hjá þér?«
»Eg er nú búinn að taka einn, þennan digra
þarna. Kannske eg geti haft gagn af þér líka, komdu!«
Iíóngsson reið nú enn um stund, en þá kom
hann þar að, sem tveir ferlega stórir fætur lágu á
jörðunni. Hann reið nú í spretti upp með leggj-
unurn og kom hrátt að hnjánum. Iiann hélt nú
áfram upp að mjöðmum og eftir góða stund kom
hann að höfðinu.
»Þú erl meiri oflengjan«, sagði kóngsson. »Aldrei
hef eg séð annan eins«.
»Þú ættir að sjú mig, þegar eg teygi mig, þá er
eg þúsund sinnum lengri«, sagði Langleggur.
»Yiltu vera vinnumaður hjá mér?«sagði kóngsson.
»Já, því ekki það«, sagði Langleggur.
Svo héldu þeir áfram.
Þeir komu þar, sem maður sat á þúfu. Hann
hafði bundið fyrir bæði augu.
»Er eitlhvað að þér?« spurði kóngsson. »Er þér
illl í augunum?«
»Nei, en allt sem eg lít á, hrynur í sundur«,
svaraði maðurinn. »Þess vegna hef eg hundið
fyrir augu«.
»Tarna er ljótt að heyra,« sagði kóngsson, »bless-
aður taktu ekki bindið lrá augunum. En viltu
koma og vera vinnumaður minn?«
»Já, ef þú getur eitthvert gagn haft af mér. En
þú verður að láta einhvern leiða mig«.
»Sjálfsagt«, svaraði hann. Velheyrandi getur leitt
þig. Langleggur nær ekki niður til þín, og Yambi
nær ekki iit yfir bumbuna á sér. — Nii skulum
við halda áfram«.
Þeir komu nú út úr skóginum.
Skammt þaðan sáu þeir höllina, þar sem kóngs-
dóttirin fagra átti heima. En áður en þeir komust
að höllinni, rákust þeir á einn manninn enn. Iiann
slóð og teygði franr álkuna, eins og hann væri að
horfa á eitthvað langt í burtu.
»Á livað ertu að horfa?» spurði kóngsson. »Hefur
einhver strokið?«
»0g eg er að horfa svona á allt og ekkert«, sagði
maðurinn. »Eg hef svo hvassa sjón, að eg sé gegn-
um liolt og hæðir og heimsenda á milli, þess vegna
ber margt fyrir augu«.
»Þú getur orðið mér að góðu liði«, sagði kóngs-
sonur. »Blessaður komdu og vertu vinnumaður
hjá mér«.
Nú komu þeir til hallarinnar. Kóngsson drap á dyr.
Drottning kom sjálf til dyra og virti kóngsson
fyrir sér glottandi.
»Eg þykist sjá, að þú sért á biðilsbuxum«, mælti
hún. »En þrjár þrautir skaltu vinna, áður en þú
getur eignast dóttur mina. Sú cr fyrsta þraulin, að
þii skalt sækja hringinn minn. Eg týndi honum í
Rauðahafið«.
»Það skal eg reyna«, sagði kóngsson og hneigði
sig djúpt.
Síðan hvarf hann lil pilta sinna, sem biðu utan
við hallarhlið, og sagði þeim erindislokin. »Hvað
eigum við nú að gera,« mælti hann svo.
»Eg skal gú að, hvar hringurinn er«, sagði Yel-
sjáandi og teygði fram álkuna. »Jú, þarna er hann.
Ilann liggur undir stórum steink.
»Eg vildi að eg gæti séð hann,« sagði Langlegg-
ur. »Eg skyldi ekki vera lengi að sækja hann.«