Æskan - 01.01.1961, Blaðsíða 10

ÆSKAN
GALSI
mmm
Shirley Temple er fœdd 28. april
árið 1928. Er hún var fimm ára að
aldri, var hún orðin heimsfrœg fyrir
leik sinn i kvikmyndum, og sex ára
hlaut hún hin svokölluðu „Oscar“-
verðlaun, sem eru frœgustu kvikmynda-
verðlaun heimsins. Þegar hún var ell-
efu ára, hafði hún unnið sér inn yfir
tiu milljónir króna. A þeim árum stofnuðu aðdáendur hennar félög viða um heim,
sem kenndu sig við hana, og um skeið voru yfir fjórar milljónir manna, bœði full-
orðnir og börn i þessum félögum. — Nú er Shirley Temle gift Charles Black, vel-
megandi kaupsýslumanni, og búa þau hjón i Californiu. Eftir að hún varð húsmóð-
ir hefur hún neitað mörgum tilboðum um hlutverk í kvikmyndum. Én nú nýlega
hefur hún fallizt á að koma fram i sjónvarpi, sem sýnir cevintýra- og álfasögur, eink-
um œtlað fyrir börn. Það hefur sýnt sig, að vinsœldir Shirley Temple eru engu
minni hjá amerískum börnum nú i hinum nýju sjónvarpshlutverkum. Æska hennar
er skemmlileg frásögn og spennandi. Lesið hana frá upphafi. Nú gefum við Shirley
Temple sjálfri orðið.
ÞEGAR ég legg nú í það að skrifa minningar mínar, þá eru tilfinningar mínar
líkastar því þegar ég gekk í skóla, og bekkurinn, sem ég var í, átti að sýna
leikrit í fyrsta skipti. Við vorum allar alteknar af leiksviðsgeig, telpurnar, en
þó að ég hefði aðeins smáhlutverk, þá var ég áreiðanlega aumust ásýndum.
Ég hafði leikið frammi fyrir myndavélinni mörg hundruð sinnum, en þetta
var önnur tilfinning að standa þarna og bíða þess að tjaldið færi upp og vita
af fjölskyldu sinni, vinum og kunningjum niðri í salnum. Núna líður mér mjög
svipað. Ég hef átt viðtöl við marga blaðamenn, en þegar ég á nú sjálf að taka til
máls, þá er eins og ég fái kökk í hálsinn. Og samt sem áður, að svo miklu leyti sem
ævi mín er frásagnarverð, þá hefur hún verið svo dásamleg, að ég legg út í þetta.
Mamma heldur því fram, að ég hafi verið fallegt barn, en að sögn allra annarra
var ég bara eins og hver annar venjulegur krakki. En ég gladdi þó foreldra mína
með því, að vera stúlka. Mamma átti þegar tvo drengi, og henni var svo mjög í
mun að eignast stúlku, að þegar ég var að koma i heiminn, höfðu pabbi og lækn-
irinn hálft í hvoru ákveðið að laumast brott úr bænum, ef ég yrði drengur. Þeir
óttuðust, að mamma myndi kenna þeim um það.
Bræður mínir, Jack og George, voru tólf og átta ára þegar ég kom fram á sjónar-
sviðið, og við áttum lieima i ljómandi snotru, litlu sumarhúsi í Santa Monica, sem
er skammt sunnan við Los Angeles í Californíu. Pabbi var bankastjóri og hafði
léleg laun, eða rétt svo að við gátum haft í okkur og greitt húsaleiguna, en ekkert
til að lífga upp tilveruna. Mamma vann öll húsverkin sjálf og hún saumaði öll föt
á mig meðan ég var barn.
Bræður mínir létu alltaf mjög mikið með mig, vegna þess að ég var svo miklu
yngri en þeir, og ég hef alltaf verið ákaflega hrifin af þeim báðum. Við höfum
aldrei farið í liár saman út af nokkrum hlut, nema ef vera kynni smávegis út af
litmyndasíðum blaðanna á sunnudagsmorgnum, en ég var vön að fela þau til
þess að „lesa“ þau seinna. Ég verð nú reyndar að viðurkenna, að þeir höfðu nokk-
uð mikið til síns máls, því þá þekkti ég varla stafina.
8
oé
GLETTA
eftir Marjorie Hardy.
Á LEID TIL UTISKEMMTUNAR.
Það var sumar.
Skólinn var liættur.
Mangi þurfti eltki að fara í
skóla.
Sólveig þurfti ekki að fara i
skóla.
Einu sinni sagði Sólveig:
„Mamma, megum við hafa
útiskemmtun?"
„Já, það er gaman að hafa
útiskemmtun," sagði mamma
þeirra.
Allir vildu fara á þessa úti-
skemmtun.
Faðir þeirra sagði: „Við skul-
um fara í stóru, svörtu bifreið-
inni. Ég skal liafa hana í góðu
lagi.“
Mangi sagði: „Ég skal hjálpa
pabba.“
Þeir létu vatn í stóru, svörtu
bifreiðina. Svo létu þeir í hana
olíu og benzín.
Þá var bifreiðin tilbúin að
fara.
Mamma þeirra sagði: „Við
skulum hafa gott nesti. Ég skal
búa það til.“
Sólveig sagði: „Ég skal lijálpa
mömmu.“
Svo fóru þær mæðgurnar,
Sólveig og mamma liennar, inn
í eldhús.
Þær létu noltkur egg i ltörfu.
Þær létu lika brauð og smjör
í körfuna.
Og svo létu þær mjólk í liana.
Þær létu líka sætabrauð i
körfuna.
Þá var nestið tilbúið.
Sólveig og móðir liennar fóru
út í bifreiðarkofann.
Galsi og Gletta fóru út í bif-
reiöarkofann líka.
Svo fóru Mangi og Sólveig,
pabbi þeirra og mamma, Galsi
og Gletta upp í stóru, svörtu
bifreiðina.
Og þau lögðu af stað. Stund-
um lá vegurinn upp liæðir og
slundum niður liæðir — það
var ósköp gaman.