Æskan - 01.02.1963, Blaðsíða 12

Ár í heimavistarskóla.
0 Nú hafa Páll og Nancy fundið
Robin, sem týndur var.
„En það var sannarlega lán, að þú
þekktir svipinn," sagði liún og kyssti
Nancy. „hið liafið verið dugleg börn,
og í þakklætisskyni ætla ég að taka
ykkur með í sumarleyfinu til Wales,
þegar skólanum lýkur, en það verð-
ur væntanlega innan tíðar.“
Nú runnu upp nokkrir spennandi
dagar. Fyrst átti að lialda eins konar
próf, og að því loknu skyldi fara
fram liátíðleg skólauppsögn. Mörg
barnanna áttu von á foreldrum sín-
um eða ættingjum, og stúlkurnar
liugsuðu mikið um nýju, fallegu
kjólana, sem þær áttu að klæðast við
skólauppsögnina.
Eiríkur fór heim til móður sinnar
— og hann var glaðari í bragði en
liann hafði verið árum saman. Hann
gekk nú nær alveg óhaltur. Og lækn-
irinn hafði meira að segja lofað hon-
um því, að fætur hans yrðu ekki
síðri en fætur Tomma eða Páls, ef
hann gætti þess fyrst um sinn að fara
gætilega og gerði samvizkusamlega
æfingarnar, sem búið var að kenna
honum.
I>að lá við að Jana táraðist, þegar
hún kvaddi Nancy, en hún huggaði
sig við jtað, að jrær myndu sjást eftir
sumarleyfið, og Tommi var strax far-
inn að lilakka til að segja Páli frá
öllu því, sem fyrir hann myndi bera
í sumarleyfinu.
„Til allrar hamingju fæ ég nú loks
lækifæri til að nota eitthvað af fal-
legu kjólunum mínum!" sagði Vera,
Jjegar liún var að láta niður í ferða-
töskuna sína. „Það er hræðilegt, að
maður skuli vera neyddur til þess að
ganga í þessum leiðinlegu skólaföt-
uml“
„En ef kjólarnir eru nú orðnir of
litlir?" spurði Mildred. „Nú er liðið
heilt ár síðan }jú varst í þeirn síðast,
og þú hefur stækkað heilmikið á
Jteim tíma.“
„Þá fæ ég bara nýja — J>að vil ég
líka miklu heldur — eftir nýjustu
tízku!“ sagði Vera yfirlætislega.
„Ég }>arf lika að fá ný föt!“ sagði
Stanley ánægður og speglaði sig. „Sjá-
ið bara — ég er orðinn töluvert hærri
og að minnsta kosti Jtremur kílóum
léttari en í fyrra — ég hef aldeilis
grennzt!"
En loksins leið allt þetta hjá. Börn-
in kvöcldu hvert annað — og að end-
ingu fóru allir kennararnir líka, að-
eins frú Miller varð eftir til þess að
koma öllu í samt lag fyrir næsta
skólaár.
Mætzt að nýju.
Júlí og ágúst liðu flughratt, alltof
hratt — aldrei liöfðu Páll og Nancy
haldið, að J>au gætu skemmt sér svona
vel án íoreldra sinna. En Jjað verður
að játa, að Jrau söknuðu þeirra varla.
„Auðvitað vildi ég óska, að pabbi
og mamma væru hér og gætu séð allt
senr við sjáum og tekið þátt í öllu
eins og við,“ sagði Nancy kvöld eitt
við bróður sinn, „en ég sakna mömmu
ekki nærri eins mikið og fyrst.“
„Já, og J>egar maður hugsar til
Jress, að nú er nærri Iielmingurinn af
tímanum liðinn, Jrá líður hann fljót-
ar,“ svaraði Páll.
Robin og foreldrar hans gerðu allt,
sem í þeirra valdi stóð til J>ess að
gera sumarleyíið börnunum sem á-
nægjulegast. En nú á ekki að segja
frá Jrví — við ætluðum að heyra um
heimavistarskólann og lífið J>ar, svo
að sögurnar úr sumarleyfinu verða
að bíða betri tíma.
Svo sneru Jrau loks aítur til Veðra-
skjóls, hraust og glöð, og hittu skóla-
félagana frá vetrinum áður.
Nokkrir eldri nemendanna höfðu
flutzt í aðra skóla, en í stað Jreirra
voru komnir yngri nemendur, en
flestir voru J>ó áfram, eins og J>au
höfðu búizt við. Nú var frá mörgu
að segja. Vera stærði sig af öllum
nýju kjólunum, sem hún hafði feng-
ið, af samkvæmum og skemmtunum,
sem hún hafði tekið þátt í. Að lokum
urðu hin börnin að hóta að hnýta
44