Æskan - 01.02.1963, Blaðsíða 21

ÆSKAN
JÓN KR. ÍSFELD:
LITLA
LAMBIÐ
lambið yrði duglegt við að kroppa. Svo yrði
hún auðvitað að gæta þess sem bezt að vera
þar, sem hagar væru góðir, til þess að litla
lambið hefði alltaf nóg til að tína upp í litla
tnunninn sinn. Mamman var einmitt að
hugsa um þetta, þegar litla lambið kom
þjótandi og hrifsaði spenann. Það var þess
Vegna ekkert undarlegt þó að hún hrykki
viÓ. „Oskapa ólæti eru í þér, blessað lamb.
Það var mesta mildi að ég skyldi ekki detta,
„Af hverju ertu að gera þetta með fæt-
inum, mamma?“ spurði litla lambið.
„Það er til þess að hrekja alla slæma
orma burtu úr bólinu mínu. Mundu það,
að þú verður að krafsa alveg beint, til þess
að þetta ráð dugi, og svo verður þú að segja
með sjálfu þér: Burt, allir illir ormar, burt,
allir illir ormar.“
Litla lambið hafði yfir töfraorðin. A
meðan lagðist mamman værðarlega. Svo
sagði hún litla lambinu að leggjast hjá sér.
Og það lagðist þétt upp að henni, við
framfæturna á henni. Það hjúfraði sig fast
að henni, en mamman lagði höfuðið ofan
á litla lambið sitt.
Þegar langt var liðið á nóttina, lyfti
mamman höfðinu og litaðist um. Svo reis
þegar þú réðist á mig.“
En nú heyrði litla lambið ekki, hvað
rnamman sagði, því að það var farið að
hamast við að sjúga. En þegar það var bú-
ið að renna niður eins mikilli mjólk og það
hafði lyst á, þakkaði það mömmu sinni
fyrir.
)3Verði þ ér að góðu,“ svaraði mamman,
en bætti svo við: „Þá er líklega bezt að fara
að leggjast. Svo krafsaði hún ofurlítið í
hún hægt á fætur, til þess að vekja ekki
litla lambið, sem svaf svo vært og rótt.
Þegar mamman hafði læðzt frá litla lamb-
inu, fór hún að hamast við að kroppa. En
öðru hverju leit hún upp til þess að vita,
hvort öllu væri óhætt. Einu sinni þegar hún
leit upp, starði hún lengi, en kallaði svo til
litla lambsins og sagði því að koma undir
eins til sín. Og litla lambið var ekki lengi
að hlaupa á fætur og þjóta til mömmunn-
ar, fast upp að henni. Þá leit það upp og
jaiðveginn með hægri framfætinum.

53