Æskan - 01.05.1968, Blaðsíða 8

HROI
HÖTTIIR
„Velkominn, riddari, margsinnis velkominn,“ tók höfð-
ingi skógarmannanna til máls. „Þú ert glaðari í bragði í
dag, en þegar ég hitti þig í lyrra hérna í skóginum. Áttu
ennþá óðal þitt?“
„Já, og ég þakka þér þúsund sinnum, drenglyndi vin,“
sagði riddarinn. „Ennþá á ég óðal ieðra minna, og fyrir
guðs blessun get ég nú greitt þér fé það, er þú lánaðir
mér.“
„Ég lief nú þegar fengið það, frækni riddari," svaraði
Hrói höttur. „Munkar tveir frá Maríuklaustrinu hafa nú
í dag fært mér lánsféð með vöxtúm, eigðu því sjálfur
peninga þína, en ef þú hittir einhvern tíma bágstaddan
mann, þá minnztu Hróa hattar.“
„Það gengur fram af mér, hve göiuglyndur þú ert,“
mælti riddarinn. „Ég ætlaði að vera koniinn til þín fyrir
hádegi, en limurinn sá arna var svo djarfur að vinna öll
afrekslaunin á sveitamannahátíð einni, og ef ég hefði
ekki skorizt í málið, er óvíst að hann hefði fengið mikil
laun fyrr framgöngu sína.“
„Hó, hó! Þú hefur þá einhvern hinn röskasta manna
minna í fylgd þinni,“ mælti Hrói höttur, þegar hann sá,
hver sigurvegarinn var. „Jörundur frá Grundum mundi
varla hafa sleppt eign sinni orðalaust fyrir fáeinum sila-
legum bændapiltum.“
„ Já, höfðingi góður, verið getur það, en hvað mega tveir
handleggir móti mörgum tugum. Hefði ekki Ríkarður
riddari kontið mér til liðs, mundi ég vart hafa sótt mikið
gull í greipar Jaeim.“
Hrói höttur hvíslaði einhverju að Litla Jóni. Litli Jón
fór burt og kom aftur með pyngju iulla af gullpeningum.
„Tak þetta, kæri vin,“ mælti skógarmaðurinn og lékk
riddaranum gtdlið. „Munkarnir frá Maríuklaustri létu
mér langtum meira í té en það, er nam þeirri upphæð,
er ég lánaði þér. Ennþá muntu varla vera orðinn s'tór-
ríkur, meðtak því afganginn að launum lyrir hina drengi-
legu milligöngu þína.“
Riddarinn hefði helzt viljað hafna gjöfinni, en hann
vissi, að með því mundi hann styggja vin sinn, fyrir Jjví
svaraði hann: „Ég þigg gjöf þína, en einhvern tíma mun
ég reyna að endurgjalda göfuglyndi þitt, allt til Jtess er
ég skuldunautur júnn. En nú bið ég Jjig að Jtiggja af
mér gjöf sem lítið Jrakklætismerki frá minni hálfu.“
Eftir boði hans stigu sveinar hans af hestbaki og lögðu
boga og örvamæla fyrir fætur Hróa.
Allir skógarmennirnir fögnuðu hástöfum, þegar höfð-
inginn skipti hinum fögru vopnum á milli Jreirra. Margir
fóru þegar að reyna hin nýju vopn, aðrir sátu kyrrir hjá
riddaranum og sveinum hans til að vera með þeim að
kvöldgleði þeirri, er nú stóð til. Skemmtu menn sér nú
með samræðum og söng, unz myrkrið gjörði enda á gleði
þeirra. Gestunum voru búnar hvílur af burkna og þurru
laufi, og sváfu þeir sætt og vært í laufskálum skógarbúa,
unz dagur rann og veiðihornið vakti Jjá. Þá stóðu allir
upp. Riddarinn vildi komast sem fyrst heirn til konu
sinnar og vildi þess vegna ekki bíða morgunverðar, held-
ur kvaddi skógarmennina þegar í stað, sté á hestbak og
reið af stað til Vinfróar.
Hinn gullni bogi.
Þegar munkarnir frá Maríuklaustri voru sloppnir fra
skógarmönnunum, skunduðu Jteir allt hvað af tók til
Nottingham og fóru á fund bæjarfógetans til að segj:l
honum frá meðferð þeirri, sem Jteir höfðu sætt í Barnes-
skóginum.
Hinn virðulegi embættismaður hlýddi á kærur þeirra
með athygli. Svall honum bitur hefnd í brjósti fyrir allaí
Jjær skapraunir, senr skógarmennirnir höfðu gert honum,
og hét hann að láta nú ekkert óreynt, unz Hrói höttur
og óaldarflokkur hans væri af dögum ráðinn. Þar eð
hann vissi ekki, hvernig hann skyldi fara að Jressu, datt
honum í hug að leggja málið fyrir konung. Hann sté :l
bak fjörugasta hesti sínum, reið til Lundúna og bað Jjess
að mega ganga fyrir Ríkarð koming, sem Jrá var nýkom'
inn heim úr varðhaldi í útíöndum.
„Hvað?“ mælti Ríkarður konungur, Jjegar bæjarfóget'
inn hafði lokið máli sínu. „Geturþu ekki handsamað
einn lítilfjörlegan óeirðarsegg, sem ekki heíur svo niikið
sem einn kastala til varnar sér? Hafðu Jjig á braut sem
skjótast, en eitt vil ég segja Jrér. Ef þú ekki færir mel
höfuð ræningjans, áður en misseri er liðið, Jjá skal emh'
ætti Jritt veitt öðrum manni, sem duglegri er en |hí.“
Bæjarfógetinn þóttist vita, að konungur mundi valt
láta orð sín óelnd. Sneri hann nú heimleiðis og ve^u
fyrir sér, hvað hann skyldi taka til bragðs til að hrinda
af sér slyðruorðinu og fá unnið þá skógarmehn. Loksms
kom honum ráð í hug. Hann lét gera heyrum kunnugt’
að halda skyldi skotleik í Nottingham, og að sigurve£
220