Æskan - 01.05.1968, Blaðsíða 4

Bréf frá
Antonio.
ip^að er nú ekki alveg rétt, að An-
tonio hafi skrifað þetta, því að
hann gétur hvorki lesið né skrifað.
Þannig er nú ástandið í landi hans,
en það er Suður-Ítalía. Antonio segir
frá: Ég á heima milli Campobasso og
Avellino, lengst niður í Suður-Ítalíu.
Ég hef aldrei komið í neinar af hin-
um stærri borgum í landi mínu, en
hún María, systir mín, hefur oft sagt
mér frá þeim og lífinu þar. Mömmu
og pabba lannst að hún mætti til að
fá að læra. Ég hef lítinn tíma til þess,
því að ég verð að hjálpa pabba við
viðarkolin. Hann er nefnilega kola-
gerðarmaður, og þar sem engin skóla-
skylda er hcr og aðeins efnafólk hel-
ur ráð á að láta öll sín börn ganga í
skóla, skiptir enginn sér af hinum
börnunum, sem ekki hafa ráð á
slíku. María systir býr þess vegna
núna hjá frænku okkar í Campo-
basso. Samt á frænka mín nóg af börn-
um eða 8 í allt. I>að er verið að breyta
húsi Irænku minnar, það er að segja,
þau gera það nú að mestu leyti sjálf,
og frænka sjálí verður að bera alla
gömlu múrsteinana niður á gcitu, því
það er verið að rífa gömlu veggina
og skilrúmin. María getur ekki hjálp-
að til við þetta, en hún fer á torgið
og verzlar, og þá ber hún grænmeti og
ávexti heim í tágakörfu, mjiig léttri,
sem hún ber á höfði sér.
Nú ætla ég að segja þér dálítið frá
kolagerðinni, sem ég hjálpa pabba
við. Eins og ég sagði er pabbi kola-
gerðarmaður, jrað er atvinna hans.
Hann safnar saman trjágreinum og
býr til úr jjeim viðarkol. Fyrst gröfum
við djúpa grylju í jörðina og fyllum
hana síðan með trjágreinum. Síðan
mokum við mold ylir, en áður setjum
við svolítinn eld í greinarnar. Grein-
arnar mega ekki brenna hratt, jrað er
galdurinn. Réttara er að segja, að þær
eiga að sviðna hægt á löngum tíma.
Reyknum, sem kemur af kolagerð-
inni, er veitt út um nokkra'r holur,
sem við borum ofan í gryfjuna með
mjórri stöng eða spýtu. Eftir 3—4
daga hættir reykur að sjást koma upp
um holurnar, og jrá eru viðarkolin
tilbúin. Við mokum nú ofan af hol-
unum og þá sjáum við að allar viðar-
greinarnar eru orðnar kolsvartar. Þeg-
ar við tökum viðarkolin u]>)> úr hol-
unum, jrá eru j>au mj<>g létt, eða svo
létt, að ég get borið heilan sekk á bak-
inu og finnst j>að ekkert ]>ungt, varla
]>yngra en samanvöðlaður pappír.
Þegar maður slær svona viðarbút-
um saman, kemur hljóð eins og Jreg-
ar járni er slegið saman, jrví að
pabbi segir, að viðarkol séu hörð sem
járn og létt sent pappír.
Stundum koma félagar mínir hing-
að frá næsta bæ. Pabbi þeirra hefur
kindur, er sem sagt fjárbóndi. Það
er eina fólkið, sem býr hér nálægt
okkur. Strákarnir eru 3, en j>eir eru
anzi latir. Stundum eru þeir samt að
hjálpa okkur lítilsháttar, en mestan
tímann liggja ]>eir heima á tröppum
og kalla þá öðru hverju til okkar, þat'
sem við erum að vinna.
Strákarnir heita Vittorio, Manuel
og Silvio, og eru einu strákarnir, sem
búa hér í nágrenni við okkur, en það
er samt ekki oft, sem ég hef tíma til
að leika nrér við þá. Pabbi selur viðai'-
kolin í næsta þorpi, og ]>au eru notuð
til eldiviðar, mest í eldhúsunum,
viðarkol eru líka ágæt í opin eldstæðu
jiví að J>að kemur næstum engim1
Antonio að sækja vatn í vatnsbólið.