Kyndill - 01.03.1934, Blaðsíða 32

Kyndill
Þankar
iðjan framleiðir af landinu. Alt verðmæti iandsins og
fjármagnsins sem tekjustofns fyrir hann felst í iðjunni,
sem bundin er við það iand og fjármagn, og sífeldri
framieiðslu þeirrar iðju. Sjálfur borgar hann ekki laun.
Iðjan framleiðir laun til handa verkamönnunum um
leið og hún framleiðir tekjur hans.
Auðmaðurinn erfir heldur ekki auð þann, sem hann
lifir af. Það, sem hann erfir, er vald yfir uppsprettum
framleiðslunnar.
Það sést á þessu, að þegar talað er um skiftingu
þjóðarauðsins, er nauðsynlegt að vera á varðbergi fyrir
þeim algerða misskilningi, að ímynda sér að auðurinn
sé nokkuð tiltekið og varanlegt. Þegar menn stagast til
dæmis á því gamalkunna bulli, sem sumir hinna fáfróð-
ari manna ímynda sér að sé röksemd gegn jafnaðar-
stefnunni, að þótt skift væri í dag upp öllum auði
landsins, myndi aftur koma mismunur á morgun, þá er
það sú einfeldnislega villa, sem menn, leiðast í, að geira
ráð fyrir að auður landsins sé einhver tiltekinn og var-
anlegur hlutur, sem hægt væri að moka saman. i íhrúgu
og skifta upp. Að sjálfsögðu væri ekki hægt að gera
neitt slíkt, jafnvel þó einhver væri það flón að stinga
upp á því.
Viðfangsefni skiptingarinnar er ekki nein skipting.
Auður landsins er fólginn í sístreymandi lind vöru-
framleiðslunnar, sem sífellt er verið að framleiða, sí-
fellt verið að skipta og sífellt verið að eyða. Og við-
fangsefni skiptingarinnar er ekki að skipta í neitt eitt
30