Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1904, Síða 66

30
urt mál fyrr en þaö er orðiö honum kappsmál og sér
ekkert nema þaö.meðan á því stendur. En svo hjaðn-
ar þessi ákafi oft niður á skömmum tíma og þá verður
hann því ósjaldan vinveittur, sem hann hafði áður of-
sótt með hnúum og hnefum. A þann hátt er nú ksm- *
ið með kristindóminn. Á Frakklandi snerist skáldið
aftur í þá áttina, svo hann er nú síðari árin fremur
vinveittúr en óvinveittur hinni kristnu lífsskoðun, þó
nokkuð sé hann reikull í trúnni. «
Fáir menn, ef annars nokkurir, eiga það betur
skilið að vera kallaðir skáld þjóðar sinnar en Björnson.
Það var smelliö af því það var svo satt, sem fagur-
fræöingurinn Brandes eitt sinn sagði um hann: ,,Að
nefna Björnson á nafn er hið sama og draga upp
norska fánann“. Hann er persónugjörfing hins
norska þjóöernis. Hann hefir vakið þjóð sína til með-
vitundar um sjálfa sig betur en nokkur annar. Hugs-
uti hans hefir meira og meira hneigst að stjórnmálum
eftir því sem árin hafa þokast yfir hann. Aðaláhersl-
una hefir hann í stjórnmálabaráttu sinni stöðugt lagt á
efiing og glæðing þjóðernismeðvitundarinnar: Að
Norðinenn skoðuðu sjálfa sig ug væru skoðaðir af öðr-
um sem óháð og sjálfstæð þjóð, sem bæru höfuðið
hátt og frjáismannlega og þyrftu fyrir er.gum að lúta.
Hann hefir verið hræddur við Svía. Þeir eru stærri
þjóö og eiga sína glæsilegu miðaldasögu; í þeirra garði
helir líka sænsk-norska konungsættin bólfestu. Þess
vegna svo hætt við.að Svíunum sé eignað alt, en Norð-
mönnum gleymt út um heiminn. Fánir.n þeirra þarf
þ/í að vera öldungis hreinn og í honum engir sænskir
litir. Norðmenn, sem eru ein hin mesta siglingaþjóð
heimsins, verða að hafa norska konsúla, eba verzlun-