Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1904, Page 89

53
fákunnandi þeir voru. Flestir uröu aö sæta óbreyttri
vinnu, er enga sérstaka kunnáttu þurfti til, því fáir
voru þá handverksmennirnir. Munu Islendingar lang-
flestir hafa unniö viö aö bera tígulsteina og steinlfm
og þótti þeim þaö þrældómur allharður, ekki síður en
ísraelsmönnum foröum í Egiptalandi. En það bætti úr
bakverknum, aö vinnan var ágætlega borguö. Það
þótti þá bærilegt kaupgjald að fá 3 doll. 25 cts. til
3.75 á dagfyrir slíka vinnn, enda var það líka.
Sumariö 1881 var alt í uppnámi í litla höfuð-
staðnum í Manitoba, sem nú var aö veröa að borg, —
alt á tjá og tundri. Fasteignir gengu kaupum og
sölum á hverjum degi eins og munaðarvara. Sumir
voru svo hepnir að græöa svo hundruðum skifti á ein-
um dagi. Ef til vill gjörðu sumir kaup að morgni
dags og voru búnir að selja aftur að kveldi meö mikl-
um ágóöa. Þegar svo gengur, þarf á töluveröri still-
ingu aö halda, svo blóðiö hitni ekki um of,og maður
gjöri sér einlægt grein fyrir, aö eitthvert vit sá í ráð-
laginu. I'lestir tefla þá upp á tvær vonir og eiga
mikiö á hættu. Þessir varasöinu fjörkippir koma fyrir
í viðskiftalífi allra stórborga. Verö á fasteignum flýg-
ur þá langt upp fyrir eðlileg takmörk og réttmæt.
Margir glæpast þá á að kaupa viö háu veröi og ætla
sér að bíöa þangað til þaö hefir hækkað um svo og
svo rnörg hundruð, gætandi ekki þess, aö alt hlýtur
að hafa sín takmörk. Þeir, sem slungnastir eru og
æfðastir, eru einlægt að kaupa og selja, selja og
kaupa, þegar svona er ástatt, og varast að hafa meirai
á höndum sér,en þeir sjá sér nokkurn veginn farborða-.
rneö. Hvergi í heiminum hafa þessir stórkostlegu
fjörkippir, en um leið varasömu, oftar komið fyrir en