Afturelding - 01.11.1940, Page 5

\ i*’ T U B E L l) i N G
mamma hennar væri veik. Bærinn hét nú reyndar
Bjarkarbær, en Kaju fannst hitt eiga svo vel við,
vegna þess að þar voru þrjár stórar tjarnir með
yndisJegum vatnarósum L
En er búið var að hlúa vel að Kaju litlu innan
í sleðafeldinum og Jóhann tók í taumana, hróp-
aði hún allt í einu upp yfir sig. »En Gunnarsson!
Eigum við ekki að bíða eftir sendisveini Guðs?«
;>Ha,nn er þegar búinn að koma«, svaraði Gunn-
arsson óðalsbóndi. »Af stað, Jóhann!«
Svo dró hann litlu stúlkuna upp að brjósti sór
og hvíslaði í eyra hennar: »Guð bað mig nefnilega
að fara þetta fyrir sig. Ha,nn hafði engan annan
að senda«.
Kaja sat við rúm mömmu sinnar á stóra sjúkra-
húsinu. Hún hafði verið veik um öll jólin. Nú var
hún orðin það betri, að hún þekkti litlu stúlkuna
sína,. Kaja sagði henni nú frá, þegar Gunnars-
son hefði komið, er allt var svq leiðinlegt og mamma
gat ekkert annað sagt en þetta: »Aumingja Kaja,
engin jól«. »En mamma, ég fékk jól! Það var voða
gaman á Bjarkarbæ. Ég fékk að fara með Kláusi
út í skóg, þegar hann sótti jólatréð, og síðan fékk
ég að hjálpa til að skreyta það. Svo um kvöldið,
er búið var að kveikja á því, kom stór jólasveinn
með feikna stóran poka, sem hann týndi upp úr
ógrynnin öll af jólabögglum. Ég varð svo glöð, er
hann kallaði upp: Til Kaju! Ég var ekkert hrædd,
því að ég vissi, að það var bara ökumaðurinn, sem
hafði búið sig út sem jólasvein. Svo fékk ég að
fara til kirkju, og við ókum í gegnum stóran greni-
skóg, sem glitraði eins og silfur. Ég sqfnaði á leiö-
inni og frúin varð að vekja mig, þegar við komum
til kirkjunnar. Og veiztu, mamma! Það var svo
mikið fallegt í kirkjunni! Svo mikið af ljósum og
söng, og einhver maður talaði um hinn litla Jesúm,
sem var svo fátækur, að hann átti ekki einu sinni
rúm til þess að sofa í«.
Hjúkrunarkonan kom inn og þreifaði á slagasðinni
á frú Gran. »Karin litla má ekki tala svona mik-
ið. Skoðaðu nú jólaheftin, þangað til óðalsbóndmn
kemur og sækir þig«, sagði hún.
Karin gekk að borðinu með myndablöðunum á,
en í raun og veru þótti henni ekkert varið í að
skoða myndir, í samanburði við að fá að vera hjá
mömmu. Skrítið, að systir Lísa skyldi ekki vita
það, en nú heyrði hún, að mamma hennar sagði
við hana. »Það er svo gaman að hlusta á Kaju
litlu masa, ég hef þráð hana. svo lengi«.
»En ég er hrædd um að frúnni vei'sni«, sagði
Kaja hljóp beint
í fangið á herra
Gwmarssyni.
hjúkrunarkonan. »Engan veginn, systir, mér mun
heldur batna«.
Og niðurstaðan varð sú, að Kaja fékk að sitja
hjá mömmu og halda í höndina á henni, þar til
Gunnarsson kom til þess að sækja hana. Hann heils-
aði móður hennar og Kaja fékk loforð um að fá
bráðum að heimsækja hana aftur. Um nýárið
var frú Gran farin að verða svoi frísk, að hún
mátti óhindrað spjalla við litlu stúlkuna sína. Þá
notaði Kaja tækifærið til að spyrja mömmu sína
um nokkuð, sem hún hafði lengi hugsað um. »Finnst
þér, mamma, að ég hafi verið óhlýðin, þegar ég
fór til Bjarkarbæjar? Þú varst búin að segja, að
ég mætti aldrei fara oftar í sumardvöl að Vatns-
rósabæ, en núna er ég ekki í aumardvöl, og svo er
það heldur ekki neinn vatnsrósabær, þegar allt
er þakið ís og snjó«.
Frú Gran minntist nú þess, hve hún hafði ver-
ið óvinveitt hinum trúuðu, og hve óttaslegin hún
hafði orðið, er hún frétti, að Bjarkarbæjarhjónin
væru trúuð. En í.veikindum sínum hafði hún kom-
izt í samband við Frelsara. sinn og lært að eiska
hann. »Við megum þakka Drottni og Gúnnarssyni
óðalsbónda það, að þér hefir liðið svona vel á með-
an ég var veik«, sagði hún. »Og mannna! Veiztu,
að það var Jesús,, sem sendi Gunnarsson til mín,
þegar ég var svo svöng og bað til Guðs, að hann
sendi mér mat?«
Augun hennar ljómuðu af gleði. Hugsa sér! Þetta
65