Afturelding - 01.11.1940, Blaðsíða 4

Sendisveinn Guðs.
Aumingja litla Kaja mín, það verða engin jól
hjá þér í þetta sinn«, Frú Gran bylti sér eirðar-
laust í rúminu. Kaja var að glíma við að hneppa
skóna sína. Það var alltaf erfitt, en ekki sízt
í dag, af því fingurnir vciru stirðir af kulda og
augun fljótandi í tárum.
»Segðu mér aðeins, mamma, hvað ég á að gjöra,
þá get ég séð um heimilið, á meðan þú ert veik«.
En Kaja fékk enga áheyrn hjá móður sinni í
þetta sinn. Hún hélt áfram að bylta sér og, taut-
aði í sífellu: »Aumingja Kaja mín — engin jól!«
Petta dugði ekki. Kaja varð að reyna að kveikja
upp eldinn frá kvöldinu áður. Hún hafði oft tekið
eftir, hvernig mamma fór að, er hún kveikti upp
aldinn. Pað gekk líka vel, og brátt fór að hlýna 1
stofunni. En gott væri að fá brauðsneið.. Kaja fór að
leita frammi í eldhúsinu og fann disk með tveimur
brauðsneiðum.
»Má ég ekki bjóða þér brauðsneið, mamma mín«,
sagði hún. En mamma svaraði engu, og þá borð-
aði hún sjálf brauðsneiðarnar. Ef til vill svæfi
mamma, og þá mundi henni bráðlega f ara að batna.
Tíminn leið svo hægt — svo hægt. Eklurinn kulnaði
út. Kaja litla sat við gluggann og horfði á hóp
af spörfuglum, sem höfðu tekið sér sæti á renn-
unni og kúrðu sig' niður, svo að þeir líktust helzt
ofurlitlum gráum bandhnyklum.
»Hver skyldi gefa þeim mat, þegar þeir eru
svangir?« hugsaoi hún. »Pabbi og mamma í Vatns-
rósabæ voru vön að segja, að það væri Guð, sem
gæfi okkur matinn. Þess vegna ættum við að
þakka honum fyrir hann, en þegar ég sagði mömmu
frá því, þá ,hló hún og sagði, að ef maður vildi fá
eitthvað að borða, yrði maður víst sjálfur að hafa,
fyrir því«.
Mömmu hennar líkaði heldur ekki, þegar Kaja
var að tala um »pabba og mömmu« í Vatnsrósa-
bæ. »PÚ átt aðeins rétt og slétt að segja: Herra
og frú Gunnarsson«, sagði hún í ströngum tón.
»Þú ferð aldrei framar til þeirra í sumardvöl, ég
vil ekki láta þau kenna þér neina vitleysu«.
En þegar mamma gat nú ekki gefið Kaju að
borða,, ætti hún þá ekki að reyna hjá Guði. Hún
lokaði augunum, eins og hún hafði séð, að Gunn-
arsson gjörði, þegar hann var að tala við Guð, og
síðan sagði hún hinum góða Guði frá raunum sín-
um. Sagði honum, að hún væri orðin svöng, og að
64
mamma sín væri veik. »Pað væri voða gott, ef
Guð vildi gjöra svo vel að senda mér fljótt mat«,.
bað hún. Svo þrýsti hún nefinu flötu að glugga-
rúðunni og skimaði eftir sendisveini GuðS., »því
að varla gæti hann farið að ómaka engil með svona
lítilræði«.
Desembermyrkrið færðist óðum yfir og varp-
aði löngum, ömurlegum skuggum á snjóinn úti
fyrir. Pá heyrðist allt í einu bjölluhljómur neðan
af þjóðveginum og sleði stöövaðist fyrir framan
húsið. Hver gat þetta verið? Ekki gat jólasveinn-
inn verið kominn svona snemma, því að það var ekki
aðfangadagskvöld fyrr en á morgun. Hún sá nú
manninn í sleðanum sveipa utan af sér sleðafeld-
inum. Var það þá ekki pabbi í Vatnsrósabæ?
Kaja þaut út í dyrnar og var gripin af tveim-
ur sterkum örmum. »Kaja litla! Ég átti að bera
þér kveðju frá vatnarcsunum. Pær eru nú reyndar
sofandi undir ísþakinu, en í vor munu þær áreið-
anlega vakna aftur«. Hann bar hana inn í stof-
una og sleppti henni þar, þá allt í einu munui
Kaja eftir því, sem mamma hennar hafði sagt
og fór að hágráta. Svo sagði hún: »Ég fæ aldrei
framar að koma að Vatnsrósabæ, mamma vill ekki
lofa mér þangað«.
»Hvar er mamma þín?« Gunnarsson óðalsbóndi
litaðist um í hálfmyrkrinu. Pá varð hann var við
þungan andardrátt sjúklingsins og gekk að rúmi
hennar. »Mamma er veik«, sagði Kaja. »Hefir
læknir verið sóttur?« spurði hann. »Nei«. Kaja
þrýsti sér upp að honum. »Er mamma mikið veik,
heldurðu?« spurði Kaja litla. — »Já, ég held
það, en nú skal ég senda Jóhann eftir lækni, og
á meðan við bíðum, getur þú sagt mér frá, hvern-
ig þér hefir liðið í dag«.
Kaja sagði nú frá eldinum og brauðsneiðunum
og hinu undarlega tali mömmu sinnar um jólin.
»Ertu ekki ennþá farin að borða miðdegismat?«
spurði Gunnarsson. »Nei, ekki ennþá, en ég er að
bíða eftir sendisveini Guðs,. Heldurðu ekki, að Guð
sendi mér ofurlítið að borða, þegar hann veit, að
ég get ekki útvegað mér það sjálf ?« »ábyggilega«,
sagði Gunnarsson og tók um leið upp vasaklútinn
sinn og snýtti sér áberandi harkalega. Læknirinn
kom nú og Kaja heyrði hann segja, er hann var
búinn að hlusta sjúklinginn. »Það er lungnabólga,
hún verður að fara á sjúkrahús«. Svo kom sjúkræ
bíllinn og sótti mömmu hennar. Kaja fór ekkert.
að gráta, hún átti nefnilega að fá að fara heim
á sinn ástkæra Vatnsrósabæ og vera þar, meðan