Afturelding - 01.11.1940, Page 11

Aí'í UEELDjNG
Jólatréð er að prédika, cg Elsa verður að setj-
ast niður og hlusta. »Þið hafið höggvið mig af
rót minni úti í skóginum og flutt mig hingað og
svo liengið þið á mig alls konar skraut, til þess að
ég sé fallegt á að líta. En eftir nokkra daga visn-
ar barrið mitt og byrjar að falla af, því að ég hefi
ekki meira líf. Af hverju létuð þið mig ekki 'held-
ur standa í skóginum? Að vori hefðu þá lítil falleg
blóm vaxið á greinum mínum, sem með tíman-
um hefðu orðið frækönglar, en nú ...« Elsu þótti
sem hún heyrði þungt andvarp stíga upp frá trénu.
Hún hugsar með sjálfri sér og finnur, að hún vill
alls ekki líkjast jólatré.
Hún hleypur inn í næsta herbergi og kastar sér
á kné við stól og biður: »Jesús, lát það ekki koma
fyrir mig, að ég hengi sjálf á mig neina ávexti,
lát mig ekki gjöra nein góðverk, sem eru sjáan-
leg fyrir mönnunum, lát mig gjöra þau, vegna
þess að ég elska þig og er grein af þér, hinum
sanna vínvið. Lát mig ekki verða höggna af þér,
sem ert stofninn og rótin. Gef að ég verði ekki
fráfallin í leyni, ein af því fólki, sem gengur um
og lætur sem það sé frelsað en er í raun og veru
fráfall,ið«.
Hún er þannig kyrr í bæninni, þangað til að
Hrottinn mætir henni, o>g hún finnur, að hún hef-
ir samband við hann. Þá stendur hún upp og held-
ur áfram að skreyta tréð.
En í hvert s,inn, sem hún sér jólatré síðan, stíg-
ur innileg bæn upp til Jesú, að hann mætti hjálpa
henni, svo að hún líkist ekki jólatré.
Eftir EcDit R. Quðbjörg þýddi.
AIJUA. FAÐIK.
1. Faðir vor er a himnum. Matt. 6, 9.
2. Faðir dýrðarinnar. Ef. 1, 17.
3. Faðir andanna. Hebr. 12, 9.
4. Faðir miskunnsemdannat 2. Kor. 1, 3,
5. faðir ljósanna. Jak. 1, 17.
G. Faðir vor. 2. Kor. 6, 18,
7. Faðir Drottins vors Jesú Krists. Róm. 16, 6.
A IÍNJANUM.
Pródikari nokkur gekk einu sinni frajn hjá steinhöggv-
arn, sem lá einmitt á knjánum við vinnu sina. Prédikar-
inn sagði: »ó, að ég gœti jafn hæglega sundurmarið hjört-
Un og þú sundurmolar þessa steinac. Þá svaraði maðurinn:
»Það væri ef til vill hjEgt, ef þú værir jafn mikið á knján-
Um eins og ég«.
Mánudagskristindómur er betri en sunnudagsjátning.
Litla mnaðarlausa stúikan.
NIUNDI KAPITULI.
Líttið barn mun leiða þá.
Um kvöldið, þegar herra Edvard kom inn í her-
bergi sitt, gekk hann lengi fram og aftur í djúp-
um hugsunum frammi fyrir myndinni, sem litla
stúlkan hafði gefið honum.
»Eg þrái frið«, mælti hann hljóðlega, »hví get
ég ekki fastráðið að leita Drottins í fullri alvöru,
eins og týndi sonurinn? En það er svo erfitt fyrir
frávilltan mann að snúa við«.
Hann nam staðar og horfði á myndina, og frá
hjarta hans steig bænarópið: »ö, Guð, vertu mér
líknsamur og hjálpaðu mér að koma aftur til þín,
því ég megna það ekki sjálfur!«
Morguninn eftir koon skógarvörðurinn með son
sinn til þess að tala við Edvard lávarð. Og meðanr
hávaxni og herðabreiði unglingurinn stóð frammi
fyrir óðalseigandanum, og bað, gripinn og auð-
mjúkur, um tækifæri til að bæta ráð sitt og vinna
á óðalseigninni, þá bráðnaði hjarta herra Edvards,
og hann lofaði honum að gera tilraun. Hann var
brosandi og ánægður, þegar faðir og sonur kvöddu
með mörgum þakkarorðum.
»Jæja, svo þetta var söguhetja barnsins! Já,
væri ekki rétt af mér að fylg'ja dæmi hans. Hann
hafði kjark til að stíga þetta spor, sem ég ennþá
hika við. Hví skyldi ég óttast það, að mér yrði síð-
ur en honum tekið með kærleika og fyrirgefningu«.
Það var komið aðfangadagskvöld með stormi og
stórrigningu. Vindurinn hvein í trjátoppunum og
milli húsanna. Millí hafði verið mjög upptekin við
að hjálpa þjónustufólkinu að skreyta herbergin.
»Þetta dugar, Milli«, sagði þjónustustúlkan. »Við
höfum allt of mikið fyrir. Ef hér væri fullt af
gestum, væri ekkert um það að segja, en ég hugsa,
að lávarðurinn líti ekki einu sinni á þetta. Mér
finnst hann verða þegjandalegri með hverjum
degi. Það verða sennilega leiðinleg jól hjá okkur«.
Þegar Millí kom upp á herbergi sitt, nam hún
staðar við gluggann og horfði út. Fóstra hennar,
sem sat í hægindastóli við arininn með handavinnu
sína, sagði þá allt í einu:
»Það er að verða fellibylur, held ég. Þegar við
finnum svo mikið til þess á landi, hvað mun þá
verða fyrir þá, sem staddir eru úti á sjó«.
»Eg vildi að ég væri á sjónum«, sagði Milli. »Ég
elska storminn, en í kvöld held ég, að sé of hvasst,
71