Afturelding - 01.01.1942, Blaðsíða 3

AFTURELDING
3
FyrirMinn staönr aí Gufli.
»0g konan flýði út á eyðimörkina, þar sem ,hún
hefir stað fyrirbúinn af Guði ... og þar skyldi
hún haldast við í eitt þúsund tvö hundruð og sex-
tíu daga«.
»Og er drekinn sá, að honuní var varpað niður
á jörðina, ofsótti hann konuna, sem alið hafði
sveinbarnið. Og konunni voru gefnir vængirnir
tveir af erninum mikla, til þess að hún skyldi fljúga
á eyðimörkina til síns staðar, þar sem hún elzt tíð
og tíðir og hálfa tíð, fjarri augsýn höggormsins.
Og höggormurinn spjó vatni úr munni sér á eftir
konunni, eins og flóði, til þess að hún bærist burt
af straumnum. Og jörðin kom konunni til hjálp-
ar, og jörðin opnaði munn sinn og svalg vatns-
flóðið, sem drekinn spjó úr munni sér. Og drek-
inn reiddist konunni og fór burt, til þess að heyja
s,tríð við hina aðra afkomendur hennar, þá er varð-
veita boð Guðs og hafa vitnisburð Jesú«. Opb. 12.
Til er bók ein, sem heitir »Saga umburðarlynd-
isins« (Toleransens historia). Bók þessi er rituð
af einhverjum hinum mest virta kennara mínum
við háskólann í Lundi. Verlc þetta er í senn
skemmtilegt og fræðandi. En saga ofsóknanna,
aftur á móti, er harla lítið uppbyggjandi, en þvi
athyglisverðari. Þó finnum við aldrei nema örsmá
brot af henni í bókmenntunum. Fullnuð er hún
ekki enn, og verðúr það ekki fyrr en Jesús kem-
ur, því ao enn í dag aka ofsóknirnar á soravögn-
um sínum víðsvegar um heim.
Fyrstu spor ofsóknanna finnum við í biblíunni.
Með morði Abels ganga þæri inn á leiksviðið. Kair.
gat ekki umborið trú brcður síns, cg heldur ekki
hans hreina líf — eftir því sem bezt verður skilið.
Líf Abels var eins og hinn bjarti log,i, sem sté
upp af fórn hans — sem ilmur til Skaparans. En
Kain varð skapfátt, skildi það ekki, að fórn af
gróðri jarðarinnar gæti ekki verið eins góð og blóð-
fórn bróður hans. Hann brast umburðarlyndi og
reiddist — réðst á bróður sinn og drap hann.
Með meistáralegum myndugleika málar Jesús upp
fyrir augum okkar ofsóknir Gyðinga gagnvart
sendiboðum Guðs, í Matt. 23: »Vei, yður, fræði-
menn og Farisear, þér hræsnarar! Þér byggið upp
legstaði spámannanna og skreytið leiði hinna rétt-
lútu og segið: Ef vér hefðum lifað á dögum feðra
vorra, hefðum vér eigi verið samlagsmenn þeirra
um blóð spámannanna. Þannig berið þér þá sjálf-
um yður vitni, að þér séuð synir þeirra, er drápu
spámennina. Fyllið þá mæli feðra yðar. Þér högg-
ormar, þér nöðru-afkvæmi, hvernig ættuð þér að
geta umflúið dóm helvítis? Þess vegna sjá, ég sendi
til yðar spámenn og spekinga og fræðimenn, suma
þeirra munuð þér lífláta og krossfesta, cg suma
þeirra munuð þér húðstrýkja í samkundum yðar
og ofsækja frá einni borg til annarar, til þess að
yfir yður komi allt réttlátt blcð, sem úthellt hefir
verið á jörðinni, frá blóði Abels hins réttláta allt
til blóðs Sakaría Barakíasonar, sem þér drápuð á
milli musterisins. og altarisins«.
Þá má í þessu sambandi vekja athygli á hinum
ógurlegu ofsóknum, sem talað er um í ellefta kap.
Hebreabréfsins: »Konur heimtu aftur dauða, er
þær höfðu misst við það að þeir risu upp. Aðrir
voiru pyndaðir og þáðu ekki lausnina til þess að
þeir öðluðust beti-.i upprisu. — Aðrir urðu aö
sæta háðsyrðum og húðstrokum og þar á ofan
fjötrum og fangelsi. — Þeir voru grýttir, þeir
voru sagaðir í sundur, þeirra var freistáð, þeir biðu
bana fyrir sverði. Þeir ráfuðu í gærum og geit-
skinnum, alls vana, aðþrengdir og illa haldnir ...
Þeir reikúðu um óbyggðir og fjöll cg héldust við í
hellum og jarðholum«.
Næst má benda á hinar ógurlegu Díókletíanus-
ar-ofsóknir, um þrjú hundruð eftir Krist. Þær
stóðu yfir í tíu ár — frá 303—313. Eru þessar
ofsóknir taldar vera ægilegustu ofsóknir allra alda
eftir Kristsburð. Biblíufróðir menn hafa bent á
þær, sem spádóms-opinberun á öðrum kapitula Op.
Þar segir nefnilega í bréfinu til Smyrnu: »Kvíð þú
ekki því, sem þú átt að líða. Sjá, djöfullinn mun
varpa nokkrum yoar í fangelsi, til þess að yðar
sé freistað, ag þér munuð þrenging hafa í tíu daga«.
Einn spádómsdagur er þá sama sem eitt venju-
legt ár.
Eftir þessar ofsóknir koma svo ofsóknir kaþólsku
kirkjunnar. Saga þeirra er hinn stærsti viður-
styggðarblettur í hinni annars svo margblettuðu
sögu mannkynsins. Mótmælendakirkjan er og mjög
langt frá því, að mega kallást sáklaus af ofsókn-
um gagnvart frjálsri trú.
Strax í byrjun siðbótarinnar hófust ofsóknirn-
ar af hálfu siðbótarmannanna, t. d. gagnvart þeim
sem héldu fram tfúaðra-skírn, sem hinni einu
biblíulegu skírn. Minnumst aðeins hins göfuga
verkfræðings, pílagrímsins Marbecks frá Austur-
ríki. Hann hafði hrifizt af hinum bjarta boðskap
siðbótarinnar, um hina frjálsu náð Guðs í Kfisti,
ósnogtinni af mannasetningum. Neyddist hann til