Afturelding - 01.10.1945, Blaðsíða 6

AFTURELDING
ið hlutdeild okkar. Ég endurtek: „til þess að leggja
stund á þau“ — verkin. Hér er möguleiki inanns-
ins, möguleiki, sem oftast er þó hagnýttur aðeins að
litlu leyti, því miður. Varla nokkurn tíma er hann
hagnýttur að fullu. En þegar það kemur fyrir, þá
er ákvæðum Guðs fullnægt. Sennilega hefir Kristur
haft þetta í huga, er hann sagði: „Verið þér því
fullkomnir, eins og yðar liimneski Faðir er fullkom-
inn“. (Matt. 5,48). Hann segir þessi orð einmitt í
sambandi við verk lærisveina sinna. Fyrir honum
vakir, sýnist mér, að þegar maður notar möguleika
sína til hins ýtrasta, þá verði hann fullkominn inn-
an síns takmarkaða hrings, eins og Faðirinn er það
í sínu almætti. — Með fórninni á Móría náði Abra-
ham þessum stað: þa& er fullkomnaS. Guð lýsir yfir
því með þessum orðum: „. . . .því að nú veit ég, að
þú óttast Guð. ...“ Það er þá hlýðnin, sem er rétt
bergmál af trúnni, en engan veginn játning varanna.
% sagði hér að framan, að ef Abraliam hefði
numið stðar, er liann sá staðinn álengdar, þá hefði
hann orðið annar maður frá þeim degi, maður með
þverrandi hlessun. Hér eru trúarmeinin flest fólgin.
Útvalið fólk gengur af stað. Einn, tvo áfangana fvistu
gengur allt vel. „Stundum strítt var þori, stundum
hálft í spori“, en áfram var haldið, gegnum drög og
dali. Svo kemur örlagastundin: Staðurinn rís álengd-
ar. Hann kostar það dýrasta, sem vjð eigum — Isak.
Hjartað glúpnar af tilhugsuninni: Guð eða barnið
mitt, Guð eða vinirnir mínir allir, Guð eða staða mín
í þjóðfélaginu. Margir fara ekki lengra. Þeir færa
aldrei fórnina, liörfa til baka og verða aldrei samir
menn síðan. Djörfung þeirra brotnar niður undan
sífeldu blaki sjálfsásakana, sem stundum endar með
beinu fráfalli. En þótt það gangi ekki svo langt.
verður það þó aldrei minna en það, að minning ein
fylgir þeim eins og skugginn alla ævina. Það er
minningin um það, að þeir höfðu eitt sinn séð stað-
inn álengdar, sem Guð hafði merkt fyrir á landa-
bréfi guðslífs þeirra. En þeir hörfuðu frá í stað þess
að ganga upp Móría-brekkuna. — Sár minning!
„Og Abraliam var árla á fótum næsta morgun ....
og hélt af stað . . . .“ Eigum við að hætta liér? Nei,
ég sakna perlunnar: ,,þangað, sem Gu8 sagöi honum“.
Kristur sagði, að liimnaríki væri líkt kaupmanni
einum, er fundið liefði dýra perlu, og liann seldi allt
til að eignast hana. Það er perlan í Móríagöngu
Abrahams, að liann gekk alla leið þangað, sem Guð
sagði honum. Það verður perlan í trúarh'fi þínu, að
þú komist þangað líka. En perlan er dýr stundum,
getur kostað aleigu þína.
Hvílík gerbreyting í tjaldbúðum Guðs barna, ef
þau væru öll, annað hvort komin á staðinn, sem
Guð hefir sagt þeim að fara til, eða þau værn á
kostgæfinni göngu þangað! En í dag er ekki úr-
hættis fvrir neinn. Þótt einliver eigi liina sáru minn-
ingu um það, að liafa hörfað til baka einhverntíma
áður, er hann sá staöinn álengdar, þá getur liann
liafið gönguna að nýju í dag. Ef dauðinn kom í hús
Nasírea forðum, sem helgað höfðu sig Drottni, var
það, sem liðið var af tímanum að vísu ónýtur tími.
En þá áttu þeir að helga sig Guði á ný við fyrsta
tækifæri. Þá unnu þeir velþókmm Guðs til baka,
annars ekki. (4 Mps. 6, 2—11). Ger þú hið sama, ef
dauði og sljóleiki hefir komið í hús trúar þinnar, hjart-
að, er þú sást staðinn álengdar. Þá og þar livarfstu, e. t.
v„ til baka frá Móría. En nú getur þú lielgað þig ao
nýju og öðlazt velþóknun Guðs að hætti Nesírea.
Vertu árla á fótum næsta morgun. — Byrja þá
Móría göngu þína, eins og þú hafir aldrei liafið liana
fyrr. Seldu allt fyrir perluna, ef það þarf að kosta
það, að komast á þann stað, sem Guð hefir sgt þér
að fara til — og þig mun aldrei iðra þess.
Á. E.
Kallaðir til friðar,
en friðlausir þó
I byggð þinni, borg eða kaupstað, ganga menn
um í sínum daglegu önnum, er Guðs Andi
hefir einhvern tír.ia komið til og sýnt þeim hvað
þeir ættu að gera, til þess að bjarga sál sinni. Krist-
ur kom þeim svo nærri, að þeir sáu fyrirgefandi
náð hans skína honum frá augum. Þeir skynjuðu
það í leyndum lijarta síns, að ef jieir ákvæðu sig
þenna dag, Jiá öðluðust þeir fyrirgefningu Guðs,
og eignuðust hið sama frelsi og þeir vissu, að jiessi
og hinn átti, er þeim var kunnugt um að lifði í sam-
félaginu við Krist.
En eins og bogastrengurinn slaknar aftur, eflir að
liann liefir verið stríðþaninn, þannig er það með
mannssálina. Andi Guðs vekur hana og sannfærir.
En standi maðurinn kyrr og vilji ekki leita frelsis
hjá .Kristi, fara áhrifin dvínandi. Að gneistanum frá
Guðs eldi, sem vakti öll lífsálirifin, sezt nú myrkrið,
kuldinn og efinn. Síðan mætum við þessum manni
sem friðlausum manni á friðlausri jörð. Honum
svipar til manns, sem er líkhræddur og vill Jjví foröast
líkhúsið. En hann getur Jjað ekki, Jiví að líkhúsið er
sjálfur hann. Þess vegna er hann órór og allstaöar
friðlaus, unz hann gerir mál sitt upp við Guð, fær
fyrirgefningu syndanna og gefst Kristi af öllu hjarta.
54