Afturelding - 01.01.1962, Qupperneq 2

AFTURELDING
Þriggja ára barn endurfœðist
Eftir ARTHUR PIERSON
AFTURELDING
kemur út annan hvorn mánuö —
að undanteknum júli og ágúst —
og verður 84 síður á ári. — Árg.
kostar kr. 35.00 og greiðist 1
febrúar. Verð i Vesturheiml 2 doll.
Á Norðurlöndum 8 danskar kr. —
1 lausasölu kr. 8.00 elnt.
BITSTJÓBI: Asmundur Eiriksson.
ÚTGEFANDI: Fíladelfía. — Siml
16856. — Ritstjórn og afgreiðsla:
Hveríisgötu 44, Reykjavik.
Borgarprent & Co. — Reykjavlk.
þar af leiðandi enga hvöt hjá sér
til að þakka honum fyrir neitt.
Svo skeður það! I einni svipan,
á einu andartaki, að skipt er frá
stuttu jarðnesku lífi og yfir á eilíft
og óafturkallanlegt lífssvið.
Setjum svo, að þú, sem lieldur á
þessu litla hlaði í hendi þinni, hefð-
ir setið við eitt af þessum matborð-
um, og máltíðin hefði farið fram
kominn yfir fyrir tjaldið áður en
máltíðinni var lokið?
Mætti þessi sviplegi atburður, á
þessu nýbyrjaða ári, bera okkur boð-
skap frá vörum hans, sem talaði
þessi alvarlegu orð öllum mönnum
til viðvörunar:
„Og hann sagði þessa dæmisögu:
Maður nokkur átti fíkjutré gróður-
sett í víngarði sínum, og hann kom
og leitaði ávaxtar á því og fann
ekki. Hann sagði þá við víngarðs-
manninn: Sjá, nú hef ég í þrjú ár
komið og leitað ávaxtar á fíkjutré
þessu og ekki fundið, högg þú það
upp, hvers vegna á það einnig að
gera jörðina arðlausa? En hann
svaraði og sagði við hann: Herra,
lát það vera enn þetta árið, þar til
er ég hef grafið um það og borið að
áburð, ef það skyldi bera ávöxt fram-
vegis, en verði það ekki, þá höggur
þú það upp.“
Ásmundur Eiríksson.
Eftirfarandi frásaga ábyrgist ég að
sé sönn. Ég þekki þá alla, sem hún
segir frá, og hef þekkt þá, allt síðan
er þessi atburður gerðist. Ég bað
móðurina að færa atburðinn í letur,
svo frásögnin sé sem nákvæmust, og
á hennar frásögn er mín byggð.
Fjölskyldan, sem hér um getur,
er á sérstakan hátt vígð Guði, bæði
faðir og móðir, tveir bræður og
tvær systur. Andrúmsloft heimilisins
er mjög andlegt — og endurfæðing
hins unga harns, sem átti sér stað
á svo einfaldan hátt, þetta hvernig
hún tók á móti Jesú í hjarta sitt, get-
ur ekki annað en uppörvað alla
kristna foreldra og gefið þeim inn-
hlástur til að tala um Drottin við
börnin sín — sem svo margir gera
alltof seint.
Hér fer á eftir afrit af bréfi móð-
urinnar:
„Kæri dr. Pierson!
Eftir beiðni yðar sendi ég hér með
frásöguna um það, þegar litla, elsku-
lega dóttir okkar gafst Drottni.
Það var sunnudagsmorgun einn,
að ég kenndi nokkurs lasleika og
bað ég barnfóstruna mína að koma
með litlu dóttur mína inn til mín,
og síðan gæti hún svo farið í kirkju.
Barnið var ekki fullra þriggja ára.
Þegar hún kom inn til mín, bað hún
mig að lofa sér að skoða myndirnar
í myndabiblíunni. Ég var ein heima
með hana, og uppfyllti þessa ósk
hennar, tók hina stóru fjölskyldu-
biblíu og sýndi henni hinar fögru
og marglitu myndir. Ég sagði henni
frá Jósep, Móse og Samúel, ásamt
fleirum. Þegar við fórum að fletta
Nýjatestamenntinu, féllu augu henn-
ar allt í einu á mynd af krossfesting-
unni. Ég hafði aldrei sagt henni frá
þessum atburði, því að ég vildi helzt
ekki að hún heyrði um hann, fyrr
en hún væri nægilega gömul til að
skilja hana og einnig að skilja, að
hún væri syndari, sem Jesús hefði
úthellt sínu dýrmæta blóði fyrir. En
nú var hún búin að fá áhuga fyrir
þessari mynd, og hóf að biðja mig
að segja sér þýðingu hennar, en þá
sagði ég: „Nei, elskan mín, þú ert
of lítil enn til að skilja þessa sorg-
legu sögu. Mamma skal segja þér
hana, þegar þú verður stærri.“ Ég
hugsaði sem svo, að um fimm ára
aldur mundi hún verða fær um að
heyra hana. Ég fletti því blaðinu í
biblíunni — en það hafði ekkert að
segja. Hún bara sneri blaðinu á ný
og bað mig ákaft og innilega að
segja sér þetta, og ég gerði það. Ég
hugsaði, að ef til vill væri einmitt
Guðs augnablik nú, og eins einfald-
Iega og mér var mögulegt, sagði ég
henni frá honum, sem bar vorar synd-
ir.
Hún sat i fangi mínu og horfði
stöðugt á myndina í biblíunni. Hún
var mjög hljóð og hlustaði með
alvöru og athygli á allt, sem ég sagði
— og meðan ég var að tala sá ég
stór tár hníga frá augum hennar nið-
ur á myndina. Hún hreyfði sig ekki
og mælti ekki orð frá vörum, og ég
hugsaði ekki neitt sérstaklega um
tár hennar. Aftur á móti datt mér í
hug, að ég mundi ef til vill hafa
sagt of mikið, viðkvæma barnshjart-
að hennar gæti ekki borið það. Fyrr
en þetta gerðist hafði hún enga vitn-
eskju um hvílíku böli syndin hefur
valdið í þeim heimi sem, við lifum í.
Þegar ég Iauk máli mínu, sat hún
2