Afturelding - 01.01.1962, Síða 3

AFTURELDING
hljóð og djúp sorg lýsti sér á litla
andlitinu. Ég sagði heldur ekkert.
Eftir nokkra stund hristi hún höfuð-
ið og andvarpaði þungan. Því næst
strauk hún litlu hendinni sinni yfir
rnynd hins krossfesta frelsara, og
sagði með grátklökkri rödd: „Ó,
hvað Jesús var góður og blessaður,
að hann skyldi vilja deyja fyrir okk-
ur“. Þessu næst nefndi hún nöfnin
okkar, vinanna, sem henni þótti vænt
um, og bætti við „— og fyrir mig“.
„Þökk kæri Jesús“. Síðan beygði hún
sig niður að myndinni og kyssti
andlit Jesú, og tárin streymdu stöð-
ugt niður kinnar hennar. Hún end-
urtók aftur og aftur: „Ég þakka þér,
kæri Jesús“.
Hjarta mitt fylltist gleði við full-
vissuna um, að nú væri nafn litlu
stúlkunnar minnar ritað í lífsins
bók!
Þar til í dag hef ég aldrei haft
ástæðu til að efast um alvöruna í
þessu, því að frá þessari stund hef-
ur hún lifað sem kristin. Hún hefur
fylgt og fylgir stöðugt Jesú, og tal-
ar ávallt sjálf með djúpri lotningu
um „endurfæðingarmyndina“ sína.
Þessi litli atburður hefur leitt til
frelsis annarra, opnað þeim veginn
til Drottins Jesú, og ég treysti Guði,
að hann noti barnið mitt meir og
meir í sinni þjónustu. Það er henn-
ar eigin ósk og okkar einnig, að hún
fái í framtíðinni náð til að tala um
hið fullkomna frelsi í Jesú Kristi við
þá, sem sitja í myrkri og skugga
dauðans, og hinni dimmustu heiðni.
Hún hefur ávallt verið það barnið,
sem á sérstakan hátt hefur leitað
Guðs í bæn. Eitt sinn skeði það, að
þjófur brauzt inn í heimili okkor, og
nieðal annars, sem hann stal, var
trúboðsbaukurinn hennar. Þegar hún
heyrði að hann væri horfinn, fullur
af peningum, — nokkrir seðlar voru
liggjandi ofaná bauknum vegna þess
að þeir komust ekki í hann, sagði
hún: „Þetta gerir ekkert til, við
biðjum og Jesús mun senda hann til
baka.“
Síðan höfðum við smá bænastund,
og fimm klukkustundum síðar var
komið með sparibaukinn heim að
húsdyrunum okkar. Bóndi nokkur
hafði fundið hann í skóginum. Ekki
einn eyrir hafði glatazt og meira að
segja lausu peningarnir voru með!
Þegar ég, yfirkomin af undrun,
sýndi barninu þetta, lét hún enga
sérstaka undrun í ljós, en togaði að-
eins í kjólinn minn, — og þegar ég
spurði: „Hvað vilt þú, vina mín?“
sagði hún: „Við verðum auðvitað að
'þakka honum.“ Síðan beygðum við
kné okkar og hún sagði: „Ég þakka
þér innilega, kæri Jesús, að þú gafst
mér trúboðsbaukinn minn aftur. Ég
megna ei að þakka þér nógu vel, —
en ég þakka þér! Amen!“
Ýmsu öðru var stolið frá okkur,
en aðeins litla stúlkan hafði trú fyr-
ir, að hún mundi fá aftur það sem
hún hafði misst, og aðeins hán öðl-
aðist það sem hún trúði að hún
mundi fá.“
Þetta er frásagan, sögð af móður
hennar. Mig langar að bæta því við,
að síðan þessi saga var skrifuð, er
unga stúlkan orðin 16 ára. Á þessu
tímabili varð hún að ganga undir
hættulegan uppskurð, og læknarnir
á sjúkrahúsinu voru undrandi yfir
því, hve róleg og hugrökk hún var.
Hversu nauðsynlegt er það ekki,
—
KVIKA DAGSINS
Um síðustu áramót spurði dagblað eitt í Reykjavík nokkra þekkta
borgara, hvað þeir teldu minnisstæðast atvik, er fyrir þá hefði komið
á árinu, sem leið. Svörin voru eins ólík og mennirnir. Ég spurði sjálfan
mig, hvernig ég mundi hafa svarað spurningu þessari.
Minnisstæðasta atvik ársins sem leið, fyrir mig, er brot úr mínútu.
En eigi að síður er það mér svo heilagt, að ég hefði ekki getað sagt
það við neinn blaðamann. En að þessu atviki frádregnu, þá hefði ég
líklega talið það vera minnisstæðast fyrir mig, þegar ég las það eftir
Gagarin, rússneska geimfaranum, að nú væri hann, sem fulltrúi hins
mikla Sovétsveldis, búinn að fara hærra upp í himininn og lengra
út í geiminn, en nokkur mannleg vera hefði áður farið, allt frá upp-
hafi heimsins, en hann hefði hvergi séð Guð eða orðið hans var.
Fyrra atvikið, sem fyrir mig bar, sýndi mér svo sem fátt annað,
hvað Guð var mikill Guð, gæzkuríkur og allsstaðar nálægur. Þess
vegna varð sú reynsla, er tók aðeins brot úr mínútu, að heitri upp-
sprettu í hjarta mínu, sem flæddi fram langan tíma á eftir. En hitt
þegar ég las orðið eftir Gagarín, að hann hefði hvergi séð Guð, eins
og köld kvísl úr pólstraumnum er leggur allt líf í kulda, dróma og
dauða.
Tveir menn virða fyrir sér sama himin, Davíð konungur og Gagarín
geimfari. Davíð segir: „Himininn segir frá Guðs dýrð og festingin
kunngjörir verkin hans handa.“ Gagarín segir: „Ég hef hvergi séð
Guð né orðið var við hann.“
Þetta er lífs- og helstefnan, sem nú berjast um mannshjörtun. —
Hvorri stefnunni vilt þú fylgja? A. E.
3