Afturelding - 01.01.1962, Qupperneq 4

AFTURELDING
Stærsta fórnin
Það var í júlí-mánuði árið 1874.
— Flutningavagnar hersins skröltu
gegnum götur Parísar, til þess að
flytja í fangelsi fleiri og fleirí af
vesalings fólki, sem varð fórnardýr
þeirrar skelfingar sem þar dundi
yfir.
J einni af hinum troðfullu myrkva-
stofum, var gamall maður, sem var
að ganga um gólfmeðal hinna mörgu
sem innilokaðir voru.
AJlt í einu nam hann staðar fyrir
framan sofandi mann, sem lá þar á
gólfinu. Augu hans, sem voru farin
að venjast myrkrinu störðu, störðu
og störðu. Nei, Það gat ekki verið
satt? Jú, sér til mikillar skelfingar
sá hann að það var . . . sonur hans.
Hann Jiafði verið tekinn og færður á
þennan hræðilega stað, án þess að
faðirinn vissi um það. Hann settist
niður hjá honum meðan tárin runnu
niður kinnar hans. Hvað gat hann
gert fyrir son sinn til þess að bjarga
honum frá dauða? Þá fór hann allt
í einu að hugsa um það að þeir báru
að börnin komi ung til þess frelsara,
sem sagði: „Látið börnin koma til
mín og bannið þeim það ekki, því
að slíkra er Guðsríkið.“ Jesús Krist-
ur dó til að frelsa þau, og hörn geta,
alveg eins og fullorðið fólk skilið
hina einföldu frelsisáætlun Guðs.
Það er sérstakt loforð, sem hljóðar
upp á börnin: „Þeir, sem leita mín
snemma, munu finna mig.” (Dönsk
þýðing).
Það eru mörg börn, sem hafa tekið
á móti Jesú sem frelsara sínum, og
eru nú hamingjusöm og glöð í sam-
4
sama nafn. Líklega sefur hann til
morguns svo dauðþreyttur sem hann
er, hugsaði faðirinn, og þá get ég
svarað í hans stað, ef að hann verð-
ur kallaður í nótt. Svo bað hann
innilega til Guðs um að láta hann
ekki vakna, og sat hjá honum það
sem eftir var næturinnar.
Snemma morguns komu þrír her-
menn inn í myrkrastofuna.
„Jean Simon de Loiserolle köll-
uðu þeir hárri röddu.
„Hér er ég” svaraði gamli maður-
inn og spratt upp til þess að fylgja
hermönnunum til aftökustaðarins.
Á leiðinni þangað þurftu þeir að
fara í gegnum skrifstofu herstjórn-
arinnar, þar sem nöfn hinna dauða-
dæmdu voru skráð.
„Jean Simon de Loiserolle 37
ára”, kallaði hermaðurinn sem sat
þar, og leit á fangann með gletnis-
brosi.
„Það er nafnið mitt” svaraði
gamli maðurinn, „en ég er 73 ára
gamall”.
félaginu við hann og hinn Heilagi
Andi starfar í margra hjörtum. Það
eru mörg lítil börn, sem þrá að koma
til Jesú, en þau þekkja ekki veginn,
og ef til vill er enginn, sem getur
leitt þau inn á hann.
Minnstu þess, að það er þá fyrst,
er þau hafa tekið á móti Jesú í hjörtu
sín, sem þau eru örugg fyrir eilífð-
ina, og bið þú Guð að sýna þér, eitt
eða annað barn, sem þú gætir tekið
þér við hönd og leitt til hans!
Teklð úr Klrkeklokken.
„73 ára, en ekki 37. Þetta eru
bjánaleg misstök hjá okkur, við
verðum að leiðrétta það”.
Svo var það gert, og því næst var
gamli maðurinn látinn fylgja her-
mönnunum aftur sem óku með hann
stuttan spöl í flutningsvagninn, og
svo var lífi hans lokið.
Þegar sonur hans vaknaði morg-
unin eftir, sögðu meðfangar hans
honum frá því, að gamall maður
hefði vakað yfir honum í alla nótt,
og svarað í hans stað, þegar nafn
hans var kallað upp, og farið með
hermönnunum til þess að verða tek-
inn af lífi.
Hann langaði til að leiðrétta
þetta við herstjórnina, og segja að
það var hann sem var Jean Simon
de Loiserolle, en enginn mundi
sennilega hlusta á það, og faðirinn
var þegar dáinn svo að það var of
seint að hjarga honum. Hann ákvað
því með sjálfum sér að bíða. Það
gæti eigi dregizt lengi þangað til
þetta nafn væri kallað upp á ný, og
hann yrði leiddur út til að mæta
sömu örlögum.
En eftir þrjá daga, þegar Robes-
pierre, sem var leiðtogi bylltingar-
innar, var líflátinn af sínum eigin
flokksmönnum, var tími skelfingar-
innar á enda, og allir fangarnir látn-
ir lausir.
Þegar þessi maður fór út í frjáls-
ræðið aftur, var það ásetningur
hjarta hans að lifa lífi sínu þannig5
að það gæti orðið verðugt þeirrar
stóru fórnar, sem faðir hans hafði
fært. Gat hann gert annað?
Og getum við í raun og veru
gert annað, þegar við hugsum um
hann, sem dó í okkar stað, og tók
refsinguna á sig til þess að við mætt-
um lifa eilíflega, Og getum við ver-
ið svo full af vanþakklæti, að við
viljum ekki kannast við hann þegar
hann krefst einhvers af okkur?